Seks w krzywym zwierciadle (tylko dla 18 plus)

  Czasy się zmieniają zawsze na gorsze. Tak przynajmniej uważają purytanie i mam tu na myśli tych nam współczesnych, którzy rysują obraz zepsucia i demoralizacji. Temat zaciekawił mnie przypadkowo i postanowiłem sprawdzić, jak to drzewiej bywało, ale żeby nie szukać zbyt odległych kontrastów, postanowiłem się skupić na czasach od początku ubiegłego wieku. Przyznam, że sam siebie zszokowałem...

  Zacznę od pewnej sprzeczności w tym samym temacie. Jedno źródło mówi, że pod koniec epoki zaborów powszechnie uważano iż seks to sprawa, która nie dotyczy... partnerek, szczególnie zaś żon. Święcie wierzono, że bez penisa nie da się osiągnąć orgazmu, więc kobiety były skazane na jego brak, pozostawało im cieszyć się w pełni tylko... macierzyństwem. Mężczyzna nie powinien się w żadnym wypadku wstrzymywać od stosunków seksualnych, bo groziło to utratą zdrowia, mogło nawet zabić. W innym źródle dowiedziałem się, że w tamtym czasie zalecano dla tego samego zdrowia... osobne sypialnie. Wszystko po to, aby wzmocnić swoje żądze i uwolnić je dopiero wtedy, gdy jest taka potrzeba, czyli akurat w czasie kiedy partnerka mogła zajść w ciążę.

  Bardzo często dziś, wobec totalnej amoralności, pewne moralitety odwołuje się do tradycyjnej rodziny.  Chyba nie wiedzą do czego. Odniosę się do słów Izy Moszczeńskiej, autorce felietonu „Cnota kobieca” z 1904 roku, gdzie twierdziła z pełnym przekonaniem, że każdy mężczyzna jest poligamistą, każda kobieta monogamistką. Wierność mężów uznawano z grzech przeciwko naturze i rodzaj zwyrodnienia. Zaś dla kobiet (żon i narzeczonych) czystość jest czymś bezwzględnie dobrym a życie płciowe plamą i poniżeniem. Niejaki Artur Ligszy w 1903 r. zaleca, aby w żadnym wypadku stosunku płciowego z żoną nie rozpoczynać od pieszczot ani nawet czułymi objęciami. Należało przystąpić do niego niemal przez zaskoczenie. Nie wolno podniecać nerwów żony, chodziło bowiem o to, aby żona nigdy nie doznała rozkoszy i przez to traktowała stosunek płciowy tylko jako... małżeński obowiązek. Twierdzono powszechnie, nawet po I wojnie światowej, że żona, która polubi seks, niechybnie męża zdradzi. (sic!) Według pierwszej, nieśmiałej ankiety wśród mężatek z 1908 roku, jaką przeprowadził Walenty Miklaszewski, zaledwie dziewiętnaście procent żon mogło powiedzieć, że sporadycznie doznają orgazmu. Nawiasem mówiąc dziś w podobnej ankiecie wyszło, że ten procent wynosi około osiemdziesięciu, co też nie wydaje się powodem do chwały.

  Za to dobrze się miała prostytucja. Z 1908 roku pochodzi tłumaczenie: „Zupełne wstrzymanie się od stosunku płciowego jest dla kobiety rzeczą (…) dla zdrowia obojętną, podczas gdy u mężczyzny wywołać ono może pewne zaburzenia w sferze nerwowej lub psychicznej”¹. Kolejne dwie dekady nic nie zmienią. Lekarze pierwszego kontaktu nadal leczą migreny u mężczyzn właśnie zalecając korzystanie z usług prostytutek. Za to masturbacja była uważana za szczególne zło. Walter Gallichan w „Psychologii małżeństwa” uważa, że dotykanie swoich intymnych miejsc prowadzi do zachorowań, chorób psychicznych, problemów w kontaktach z innymi. W 1922 roku pojawiła się książka pt. "Kobieta: seks i życie miłosne", w której autor William Josephus też bardzo radykalnie podszedł do kwestii masturbacji, tyle, że kobiecej. Uważał, że dziewczynki i kobiety, które mają skłonność do dotykania swoich narządów płciowych, powinny być poddane medycznemu zabiegowi wycięcia łechtaczki² (sic!)

  Później wcale nie było lepiej. W 1945 stwierdzono ze zdumieniem iż kobiety stanowczo za dużo gadają w łóżku, w dodatku używając niecenzuralnych słów. W 1950 niejaki Alfred Tyrer, wielebny, zaleca kobietom, jako gwarancję miłości do grobowej deski: dobry obiad, ładnie nakryty stół, nieznikający z twarzy uśmiech i stałą gotowość do seksu by zaspokoić seksualnie nie siebie a męża. W początkach czasów rewolucji seksualnej, Anna Landers, skądinąd autorka różnych celnych sentencji, twierdziła, że trzeba unikać pokus cielesnych. W latach siedemdziesiątych w broszurce „Kobiety i ich ciała” czytamy, że brak błony dziewiczej to symbol rozwiązłości, nawet jeśli została uszkodzona przez np. ginekologa. Dekadę później pojawił się pogląd, że kobieta nie powinna pierwsza sugerować czegoś mężczyźnie i, jak myślę, ten pogląd utrzymuje się do dziś. A teraz prawdziwe kuriozum już z początku XXI wieku. Niejaka Suzie Heumann proponowała, by podczas seksu oralnego kobieta popijała... wódkę z miętą. Alkohol miał rozpalać kochanka, a mięta orzeźwiać. (sic!) Tu przypomina mi się anegdotka opowiedziana przez jednego z kumpli, tak gdzieś w latach siedemdziesiątych. Chcąc zaszpanować, napełnił wannę tanim szampanem ze względu na objętość wanny i zaprosił ukochaną do kąpieli. Ta, po niespełna dwóch minutach, wyskoczyła z wanny jak oparzona i... tyle było z romantycznego seksu.

  Cóż, nie tak dawno wyśmiewałem podejście do seksualności dr hab. Urszuli Dudziak. Na podstawie wybranych i zaprezentowanych przykładów można jednak dojść do wniosku, że jej poglądy nie są wcale tak oryginalne, jak mi się wydawało. Jak świat światem brakuje w tym wszystkim po prostu normalności. Przez tysiąclecia uczyniono z seksu najpierw grzech, później tabu, przez co niektóre próby uczynienia z tej sfery życia człowieka czegoś naturalnego – musiały zaowocować takim absurdami. Dziś pewnie wielu z nas się z nich śmieje, nie można jednak zapominać, że przecież jeszcze wcale nie tak dawno, a w pewnych środowiskach nawet dziś, bierze się je całkiem na poważnie.

PS. Nie pogniewam się w komentarzach na przykłady innych, równie kuriozalnych opinii na temat tego tabu.

Przypisy:
1 - http://ciekawostkihistoryczne.pl/2015/05/04/kobiecy-orgazm-sto-lat-temu-czy-twoja-prababka-mogla-lubic-seks/2/
2 - http://www.edziecko.pl/rodzice/56,133102,21372130,1920-kobiety-trzeba-powstrzymac-od-masturbacji-zabiegiem,,3.html