Walentynkowe regime – ordo caritatis

  Dopiero dziś, bo chciałem wychwycić, co ciekawego znajdę na temat tego nieoficjalnego święta w necie, ze szczególnym wskazaniem na portale katolickie. Wyszedł z tego prawdziwe miszmasz, lub jak kto woli – kogel-mogel. Pozwolę sobie pokrótce zwrócić uwagę na dwa trendy.

  Na pierwszy ogień artykuł¹ z portalu pch24.pl, który, przyznam szczerze, wprawił mnie w zdumienie. Żadnego bluzgu, żadnego diabła ani jego podszeptów. Zamiast tego rzeczowa geneza samego święta, z której wynika, że jego źródeł należy szukać, nie, nie w amerykańskiej popkulturze, a w pogańskim Rzymie. Wzięło się stąd, że ptaki gnieżdżące się w Wiecznym Mieście, w połowie lutego zaczynały swoje miłosne zaloty i łączyły się w pary. I tak rozpoczynało się świętowanie luperkaliów - festynu ku czci boga płodności Faunusa Lupercusa. Niestety, w V w. n. e. zniósł je papież Gelazy I. Na szczęście zastąpił je świętem męczennika Walentego. Ów, gdy istniał zakaz zawierania małżeństw i ogłaszania zaręczyn z powodu wojny, potajemnie udzielał ślubów zakochanym. Za to poniósł męczeńską śmierć, gdzieś około roku 270. Piękna, romantyczna, choć tragiczna historia. Trochę się to pomieszało, gdy okazało się, że jest jeszcze jeden Walenty, który z kolei zasłynął z tego, że pobłogosławił pierwszy związek małżeński poganina z chrześcijanką i posyłał wiernym miłosne listy do Jezusa. Zginął również męczeńską śmiercią trzy lata później. Mamy więc jakby dwóch świętych o tym samym imieniu i w tej samej intencji, ale to chyba bez znaczenia. Od XVI w. w dniu św. Walentego ofiarowywano kobietom kwiaty. Wszystko zaczęło się od święta zorganizowanego przez jedną z córek króla Francji Henryka IV. Każda z obecnych dziewczyn otrzymała wówczas bukiet kwiatów od swego kawalera. Przede wszystkim jednak narzeczony był obowiązany 14 lutego wysłać swej ukochanej czuły liścik, nazwany walentynką.
I wszystko jasne.

  Niestety, nie do końca. Oto na tym samym portalu, w tym samym dniu, ukazuje się drugi artykuł², który burzy idyllę pierwszego. Już sam wstęp nie pozostawia złudzeń: „(...) współcześnie dzień świętego Walentego staje się okazją dla promocji wulgarności. Sprowadzanie miłości do aspektu cielesnego czy banalnego romantyzmu kłóci się jednak z katolickim spojrzeniem na tę kwestię.” Dalej jest już tylko gorzej. Walentynki: „(...) z punktu widzenia trwałości rodziny i społeczeństwa budzą one spore wątpliwości. (...) Jednak sprowadzanie miłości do wymiaru romantyczno-komercyjnego oznacza jej banalizację. Nawet romantyzm w swej wzniosłej, „czystej” postaci niesie ze sobą zagrożenia. Takie jak choćby rozwody.” (sic!) Przyznam, że mnie zszokowało, bo w końcu każda miłość, a szczególnie ta, która skutkuje świętym sakramentem małżeńskim, niesie zagrożenie rozwodem. Czyżby ci, którzy zawierali swój związek małżeński z miłości, a nie z wyrachowania, bardziej byli narażeni na rozwód? Chyba nie może być inaczej skoro autor tej tezy opiera się na danych statystycznych, z których wynika, że dziennie dochodzi do 2650 rozwodów (prawdopodobnie tylko w samej Europie). Autor dodaje, że: „Sprowadzanie miłości do pięknych uczuć, gustownych podarków i miłych chwil to gotowa recepta na rozpad związku. Te bowiem trwają tylko przelotnie. Potem pojawia się codzienność: zaczyna się dostrzegać wady drugiej strony. Życie okazuje się odległe od marzeń.”  Czy z tego nie może wynikać, że winą rozwodów nie tyle jest miłość i jej spowszednienie, ile samo małżeństwo (sakramentalne też)? Autor jednak ma swoje „mocne” argumenty: „Miłość chrześcijańska obejmująca nie tylko bliskich, lecz także nieprzyjaciół, a nade wszystko Boga przewyższa możliwości ludzkiej natury. Umożliwia męczeństwo za wiarę czy heroiczną pomoc ubogim. (...) W teologii katolickiej miłość to nie uczucie. To ostatnie stanowi najwyżej dodatek”. I znów wszystko jasne. Jeśli mój drogi Czytelniku myślałeś, że miłość powinna stanowić sedno związku dwojga bliskich sobie ludzi, to jesteś w błędzie – nie rozumiesz znaczenia słowa „miłość”. Ale spokojnie, ja tak pojętego uczucia miłości też nie rozumiem... Nawet nie pomaga mi jeszcze jedno wyjaśnienie: „Miłość to zatem nie ślepa siła, ale cnota idąca w parze z prawdą i prawem. W jej praktykowaniu istnieć musi pewien ład. Teologia katolicka mówi o porządku miłości – ordo caritatis [podkreślenie moje]. Najważniejszym obiektem miłości, przekonuje święty Tomasz, jest sam Bóg. To On, jako największe Dobro powinien stać się przedmiotem największej miłości.” Rodzi się we mnie przekonanie, że powinniśmy zapomnieć o miłości dwojga ludzi. Jest po prostu nic nie warta, powinniśmy się jej wstydzić, gdyż jak twierdzi dalej: „Po Bogu najbardziej należy kochać własną duszę.” Tu się po części zgodzę, bo mam swoisty stosunek do egoizmu, choć niekoniecznie w aspekcie zbawienia, ale po „Powinniśmy natomiast rezygnować z dóbr cielesnych dla dobra jego duszy. Postępując w ten sposób wyrażamy także troskę o swe zbawienie.” trudno mi uwierzyć, że tekst powstał w XXI wieku...
Polecam lekturę całego artykułu, bo jest pełen podobnych kontrowersji.

Przypisy:
1 - http://www.m.pch24.pl/walentynki-to-nie-tylko-laicki-zwyczaj--chrzescijanskie-obyczaje-zwiazane-ze-swietem-zakochanych,41210,i.html
2 - http://www.m.pch24.pl/milosc-walentynkowa-kontra-milosc-katolicka-,49458,i.html