Superman w wersji hard

  Lubicie komiksy lub filmy o Supermanie? Osobiście nie przepadam. Gdy oglądam faceta w śmiesznej pelerynie, który lata z prędkością ponaddźwiękowego odrzutowca, nie mogę się powstrzymać od śmiechu. A śmiech przeszkadza w skupieniu się nad akcją. Pewnie wszyscy tę postać znamy, więc tylko wspomnę, że pojawił się po raz pierwszy w 1938 roku, w jakimś amerykańskim magazynie. Ledwie kilka dni temu znalazłem opowieść o kimś podobnym, równie uzdolnionym, dla suspensu nazwę go roboczo Oipo. Pozwolę sobie na streszczenie.

  Jest rok 1943, wrzesień. W Barii jest baza amerykańskich bombowców i któregoś dnia ich eskadra ma zbombardować niemiecki magazyn amunicji. Nadlatują nad cel i już szykują się do zrzucenia bomb, gdy nagle, na wysokości 4 tys. stóp, pojawia się przed eskadrą dziwna postać w brązowej pelerynie, o krzaczastych brwiach i rozwianej fryzurze. Z rękami uniesionymi do góry, a w każdej dłoni laserowy celowniki, których przecież wtedy nie znano. Przerażeni, zamiast na skład amunicji zrzucają bomby w pobliskich lasach. Po powrocie do bazy nikt im nie wierzy i podejrzewa się ich o tchórzostwo. Tu wtręt, właśnie skończyłem oglądać serial „Paragraf 22”, gdzie takim tchórzem okazał jeden z bombardierów. Ze strachu zwariował po pięćdziesięciu misjach na bombowcach. To niejako tłumaczy, dlaczego ci amerykańcy tak łatwo się przerazili tego Oipo. Prawdziwy problem pojawił się, gdy kolejne eskadry wysyłane w ten sam rejon, wracały z tego samego powodu. Jakiś bliżej nieznany generał tak się wkurzył, że sam zdecydował się polecieć i..., i ten sam gość, unoszący się wowietrzu bez samolotu w brązowej pelerynie nie pozwolił wykonać misji. Sprawa o tyle bulwersująca, że wszystkie okoliczne cele były bombardowane bez przeszkód. Wszystko się wyjaśniło, ale wpierw zapytam czy Wam się podoba ta fantastyczna historyjka?

  Wszystko staje się oczywiste i podobno rzeczywiste, jeśli odpowiednio zangramować tego lotnika w pelerynie Oipo – wyjdzie Wam o. Pio. To on miał bronić San Giovanni Rotondo przed zbombardowaniem przez amerykańskie bombowce, bo tam mieścił się jego klasztor kapucynów. Tu przypomnę, że okoliczne, mocno zaludnione miejscowości w ogóle go nie interesowały. Podobnie jak opactwo na Monte Casino, czy święte miasto Rzym. Szukałem jakieś wzmianki o tych nieudanych bombardowaniach, ale piszą o nich tylko katolickie portale, uznające o. Pio za największego świętego XX wieku. Choć kto wie, ostatnio amerykańcy przyznali się, że dwa razy sfotografowali UFO, to może i mają jakąś dokumentację i o tym niezidentyfikowanym obiekcie na San Giovanni Rotondo? W końcu wtedy fotografowanie stało już na stosunkowo wysokim poziomie.

  Mnie się w tej świętości podobają dwie cechy o. Pio. Pierwsza, to ta bilokacja, bo tu trzeba dodać, że właściwy o. Pio był w tym samym momencie w swojej klasztornej celi i na wysokości 4 tys. stóp odganiając bombowce, niczym strach na wróble niepożądane ptactwo. Druga, owe stygmaty, podobne badane przez lekarzy, dodam, że zaufanych i katolickich. Jeden z nich, też podobno, nawet książkę przeczytał przez taką dziurę w dłoni. Problem w tym, że one nie są w tym miejscu gdzie powinny, bo ukrzyżowanych przybijano gwoździami do krzyża w nadgarstku, a nie tam, gdzie je mają wszyscy święci stygmatowcy. Widać o. Pio i cała reszta, opiera się tylko na malarstwie mistrzów średniowiecza. Ja tylko jednej rzeczy nie pojmuję. Papież Jan Paweł II nie wierzył w ewolucję bez boskiego projektanta, ale bez problemu uwierzył w tę bilokację i w te fałszywe stygmaty, dzięki którym nobilitował o. Pio do rangi świętego.

PS. Zastanawia mnie tytuł artykułu, na podstawie którego powstała ta notka: „O. Pio, bat na ateistów”. Może mi go ktoś wytłumaczyć? Będę wdzięczny.

Przypisy:
całość na podstawie: https://www.fronda.pl/a/ojciec-pio-bat-na-ateistow-znak-dany-przez-boga-1,133545.html