Teologiczny wywód naukowy (kwadrans adoracji)

  Zastrzegam, tytuł jest ironiczny, bo twierdzenie, że teologia jest nauką – to oksymoron. Dywagacje na temat tego, co powiedział, co chciał powiedzieć Bóg, czy wreszcie, jakimi pobudkami się kieruje, to czystej wody fantasy. Swego czasu próbowano ośmieszyć teologię przypisując jej niesłusznie naukowe rozważania na temat tego, ile aniołów może tańczyć na główce szpilki, ale aż tak źle nie było. Tak źle dzieje się dopiero teraz – w XXI wieku.

  Nie chodzi mi o tych tańczących aniołów, ale coś bardziej poważnego, o jeden z najważniejszych rytuałów katolickich, jakim jest eucharystia, ściślej, komunikat jaki przyjmują wierni w czasie najważniejszego momentu Mszy św. Od razu wyjaśnię, mnie ten rytuał ani ziębi, ani parzy. Skoro jest tak ważny dla wierzących nie będę go wyśmiewał. Zrobił to za mnie pobożny i poważny portal katolicki w artykule „Jak długo jest z nami Chrystus po przystąpieniu do Komunii?”¹, wyjaśnię, nie jest to Fronda. Już sam tytuł wzbudził moją czujność i ciekawość. Uczono mnie, że Jezus jest cały czas z nami, a ów rytuał jest czyniony na pamiątkę pewnego ważnego wydarzenia dla chrześcijan, oraz formą potwierdzenia łączności z Nim. Okazuje się, że się myliłem, podobnie jak katecheci, którzy mi taką wersję tłukli do łba.

  Wprawdzie Katechizm mówi, że: „W Najświętszym Sakramencie Eucharystii są zawarte prawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie Ciało i Krew wraz z duszą i Bóstwem Pana naszego Jezusa Chrystusa, a więc cały Chrystus" (KKK 1374), ale ja bym tego dosłownie nie brał, wszak człowiek nie jest kanibalem, aby musiał spożywać prawdziwe ciało i równie prawdziwą krew Jezusa. Mówienie o hostii – wafelek – jest na pewną niestosowne i nieeleganckie, niemniej z fizycznego (materialistycznego) punktu widzenia jest to tylko mieszanina mąki i wody, zaś dla metafizyki dodatkowo – szczególnie uświęcony. Dowodzi tego ów wywód teologiczny, choć kontrwersyjnie: „Realna obecność Jezusa w Eucharystii trwa od momentu konsekracji, aż do momentu istnienia materii, która do niej została użyta. Inaczej mówiąc, w momencie, gdy materia chleba i wina się zmienia po upływie czasu lub zostaje rozpuszczona w żołądku, fizyczna obecność Jezusa zanika”. Mam zastrzeżenia do owej realności, ale zostawmy to na boku, aby za bardzo nie gmatwać sprawy. Mam tu raczej smutną wiadomość dla wierzących. Owa fizyczność obecność Jezusa w Waszym ciele trwa ledwie kwadrans, może ciut więcej, co wiąże się z postem przed przystąpieniem do Komunii. Soki żołądkowe tylko czyhają, aby rozprawić się z kawałkiem czegokolwiek, co da się strawić.

  Teologia brnie dalej: „Można więc powiedzieć, że po spożyciu Komunii ta fizyczna obecność Jezusa trwa w nas od 10 do 15 minut, bo tyle mniej więcej trwa proces jej trawienia. Trzeba jednak jednocześnie powiedzieć, że Jezus nas w tym momencie nie opuszcza. Jego obecność trwa w naszej duszy w sposób nie mniej rzeczywisty”. Szczególnie to trzecie zdanie budzi pewne kontrowersje. Jeśli bowiem Jezus trwa w duszy wiernego w sposób rzeczywisty (czego nie będę tu podważał z szacunku do wierzących), mimo że Jego ciało zostało strawione, po jakiego diabła (sorry za skojarzenie) następny raz przystępować do Komunii? I tu widzę analogię do owej główki szpilki z tańczącymi aniołami. Trzeba by się bowiem zastanowić, ile Jezusów zmieści się w – naszej duszy? Przypomnę, że pewien oszalały naukowiec, zważył duszę i wyszło mu 21 gramów. Że pytanie jest drunowate? Nic podobnego, gdyż jak zapewnia teologia: „nawet najmniejszy kawałek hostii, czy kropla wina zawierają c a ł e g o Chrystusa”.

  Najciekawsza zaś jest konkluzja, nazwałbym ją szczytem teologicznej myśli intelektualnej: „Moment po spożyciu Komunii jest więc wyjątkowy, choć trwa jedynie kwadrans. Jest to czas, kiedy w sposób jeszcze pełniejszy powinniśmy adorować Jezusa obecnego zarówno w nas, jak i drugim człowieku. Jest to przedsmak tej rzeczywistości, którą w sposób pełny i nieustanny będziemy doświadczać w wieczności”. Tę kwintesencję myślową skwitował jeden z komentujących: „No ale to, co ksiądz pisze, to nawet z biologicznego punktu widzenia jest bzdura”. Tu chodzi o wydalanie niestrawionych resztek uświęconej hostii, co w całym procesie trawienia ciała Jezusa, jest nieuniknione. Rzekłbym, „Teologio! Strasznie się zaplątałaś”, a ujmując to realnie i obrazowo, choć bez obrazy, zawsze z tego wychodzi gówno…

Przypisy:
1 - tekst oparty na (cytaty z): https://deon.pl/wiara/duchowosc/jak-dlugo-jest-z-nami-chrystus-po-przystapieniu-do-komunii,528686