Aktorstwo

  Czasami zadaję sobie pytanie: kim jestem? Z formalnego punktu widzenia sprawa jest banalnie prosta. Wiem o sobie właściwie wszystko, na pewno zdecydowanie więcej niż ktokolwiek inny, tym bardziej, że choć mam już luki w pamięci, trudno to nawet nazwać początkiem choroby Alzheimera. Czasami jednak dopada mnie zdumienie, jak wiele rzeczy się we mnie zmieniło, pomijając starzejące się ciało. I wtedy już odpowiedź na to z pozoru proste pytanie wcale nie jest taka prosta.

 

  Na pewno nie jestem już dzieckiem, dla którego świat był jedną wielką tajemnicą, odkrywaną każdego dnia. Na pewno nie jestem już romantycznym młodzieńcem, dla którego świat w znacznym stopniu ograniczały mini spódniczki. Nie jestem już tym prawie dojrzałym facetem, przed którym otwierały się wrota zawodowej kariery, i który był gotów brać na swoje barki coraz więcej trudnych zadań, również tych, wynikających z założenia rodziny. Na pewno nie jestem też tym dojrzałym gościem, który musiał się godzić się z wieloma niepowodzeniami, a życie odzierało go coraz bardziej z marzeń o bliżej niesprecyzowanym szczęściu. Nawet dziś trudno określić kim jestem, gdy nie mam już zbyt wielu obowiązków, a czas przeszły ewidentnie zweryfikował wszystko do czego podświadomie dążyłem. Ale uspokoję, nie tylko siebie, uważam, że wszystko jest w należytym porządeczku. To, co jeszcze nie tak dawno wydawało mi się rozczarowaniem z powodu niespełnionych ambicji, dziś jest tylko wspomnieniem, które przywołuję li tylko z lekko sentymentalnym uśmieszkiem, podobnie jak w stosunku do wspomnień związanych z osobistymi sukcesami, których w końcu też nie brakowało.

  Jest jednak kilka elementów, które łączą te wszystkie okresy. Do nich należą chęć poznawania i doznawania. Pierwszy ma ścisły związek z filozoficznym „być”, drugi, z takim samym „mieć”. Oba te elementy muszą być starannie wyważone i dopasowane do naszych możliwości, inaczej łatwo zatracić ten najważniejszy sens – sens życia. I choć to wydać się może bez związku, w tym miejscu pojawia się wątek tytułowego aktorstwa. Przyznaję ze skruchą, że przez znaczną część mojego życia, aktorstwo było jego nieodłączną częścią i nie usprawiedliwia mnie fakt, że tkwiło to we mnie niejako podświadomie. Pragnienie bycia  i posiadania było większe niż możliwości, w efekcie najczęściej to życie przypominało gonienie króliczka.  A przecież siebie nie przeskoczysz, chyba że na arenie sportowej. I oto kiedyś, trafił się Ktoś, kto, pewnie nawet niechcący, uświadomił mi, że nie powinienem dać sobie wmówić iż trzeba żyć tak jak większość. Dążenia większości nie musi być moim dążeniem, przekonania większości nie muszą być moimi przekonaniami. Abym poczuł się spełniony, trzeba zrzucić maskę nie tyle aktora, co statysty na scenie, ba! trzeba w ogóle zejść ze sceny, z widoku publiczności, która może nagrodzić oklaskami albo wygwizdać, aczkolwiek i tu trzeba się wyzbyć złudzeń. Te oklaski i gwizdy odnoszą się tylko do głównych aktorów, statyści i tak stanowią tylko tło. A jeśli nie jesteś wybitnie uzdolniony, ponad statystę się nie wybijesz. Tak ma zdecydowana większość.

  Pozornie to zejście ze sceny może się kojarzyć z nihilizmem. To nieprawda. Nihilizmem jest chęć bycia statystą i grać życie tak jak chce reżyser, przy czym jest dwóch, ewidentnie wybijających się na czoło. Pierwszym, choć nie w sensie wybitności, jest ideolog, którego nazwałbym Narodem, koniecznie przez duże „N”, drugim Religia, przez duże „R”. Obaj wmawiają mi jak mam żyć i jaki jest cel mojego życia. Obaj wciskają mi kit, że ja tego chcę i tylko o tym nie wiem, że tylko tak mogę być szczęśliwy, bo tylko oni mają receptę na to szczęście. Obaj twierdzą, że chcą rozwijać moją osobowość, jednocześnie tę osobowość tłamsząc na wszelkie możliwe sposoby, wciskając ją w jedynie poprawne formy. Pod pozorem iluzorycznej, bo na wskroś ideowej wolności, deprecjonują tę moją własną wolność i tak już ograniczoną poczuciem moralności. Każą mi się realizować według z góry ustalonych wzorców i wmawiają mi, że tylko tak jest dobrze. Indywidualność? Ależ tak, byle tylko w dopuszczalnych granicach przez nich, ideowych reżyserów określonych.

  Jeśli dziś czegokolwiek żałuję, na szczęście jest tego niewiele, to tylko tej podświadomej chęci grania w zespole aktorów, których gra była starannie reżyserowana przez ideologie i środowisko społeczne. Ja już dziś wiem, że nigdy nie był ze mnie dobry, ani nawet, nomen omen „przyzwoity” aktor. Pewnie ta upragniona indywidualność też by mi przyniosła jakieś rozczarowania, ale wtedy nie miałbym do siebie pretensji o to, że grałem tak jak mi reżyser każe. Dziś, idąc śladem pewnego linku na zaprzyjaźnionym blogu, natrafiłem na coś takiego: „Zdrowy egoizm, a co to takiego? Każdy o nim słyszał, ktoś podobno widział go kiedyś, ale czy istnieje naprawdę? Ano istnieje i nie ma nic wspólnego z obojętnością. Bo zdrowy egoizm, to nic innego, jak bycie dla siebie dobrym”. I ja się pod tym podpisuję jak pod cyrografem.