Seks niekoniecznie w wielkim mieście

  W ostatnie niedzielne popołudnie niespodziewanie rozstąpiły się chmury i wyjrzało słońce. Rzekłbym ewenement tej wiosny. Ludzie wioski masowo wyruszyli na spacery, a tak się składa, że najbardziej atrakcyjna trasa wiedzie wzdłuż mojego płotu, oddzielającego mnie od szosy. Akurat piłem popołudniową kawę racząc się również ciastem biszkoptowym własnej roboty i spojrzałem przez okno. I co ja widzę? Dwie miejscowe wdowy zbierają kamyki z pobocza i ciskają je na moje podwórko! Przyczyna była prozaiczna. Pewnie również rozochocone promieniami słońca, na moim podwórku para kotów oddawała się miłosnym igraszkom, co nie dziwi, bo im spacery nie dziwne, a seks mają ograniczony sporadycznymi okresami rui.

                              fot. znalezione w google

  Powiem szczerze, złość na te wdowy mieszała się we mnie z niepohamowanym i szyderczym śmiechem. Bo czyż można sobie wyobrazić bardziej irracjonalne, wręcz idiotyczne zachowanie? Nawet gdyby któraś miała na tyle celne oko by trafić w te koty, one natychmiast poszukają sobie inne, bardziej oddalone miejsce, takie poza zasięgiem rażenia. Kompletnie też nie rozumiem motywacji wdów. Czyżby w swej cnotliwej pobożności (to dwie aktywistki tutejszego koła różańcowego) poczuły się tym widokiem zgorszone i chciały w ten sposób nauczyć koty katolickiej moralności? To nawet jest prawdopodobne, bo chyba w 2014 roku jakaś świętobliwa radna była oburzona seksem osłów w poznańskim zoo.

  Ja rozumiem, ludzie mają różne postrzeganie na takie widoki. Jednych to zachwyca, drugich bawi, trzecim jest to obojętne, czwartych niewypowiedzianie oburza. Najbardziej nie rozumiem tych ostatnich, szczególnie głęboko wierzących. Jeśli bowiem wierzą, że to Bóg jest stwórcą wszystkiego, szczególnie tego, co dobre, to trzeba mieć świadomość, że ten akt prokreacji, skądinąd całkiem miłych zwierzaków, też jest Jego dziełem. W pewnym okresie chrześcijaństwa seks był traktowany jako zło konieczne, plugastwo, ale nawet dziś księżą i nawet Święte Oficjum już od takich herezji odeszło. Choć nie do końca. Nagość i sam akt seksualny jest obostrzony wieloma nakazami i zakazami. Przez fanatyków religijnych nagość, nawet jeśli tylko częściowa, jest widziana w kategoriach grzechu. Coś, co cieszy oko i czyni życie radośniejszym, jest dla nich godne tylko potępienia do tego stopnia, że nawet plaża staje się siedliskiem grzechu i nieprawości. Do tego ten nieszczęsny zakaz uprawiania seksu przez pary nie związane świętym sakramentem ślubu. A wszystko to w imię cnotliwej i uświęconej wstrzemięźliwości. Hipokryzja takiego podejścia do sprawy polega na tym, że jeśli wierzy się w Boga, powinno się uznać, że seksualność jest nam dana od Niego. Seksualność znacznie bardziej silna niż u innych żywych stworzeń. 

  Jeśli kogoś gorszy nawet nie całkowita golizna, po prostu wystarczy nie patrzeć, a w końcu nie jest to żaden zalew, jak mówią co niektórzy, zawsze jest wokół tyle innych widoków, kanałów w telewizji, stron internetowych bez seksu czy prasy bez porno, że ja tu nie widzę żadnego problemu. Ba! wyczytałem niedawno na uświęconym portalu, że po to jest pożądliwość (również dotyczy obżarstwa), by w ten sposób ćwiczyć swój chart ducha. I aby było śmieszniej, tych samych świętoszków nie gorszą już w żadnej mierze ociekające krwią sceny zbrodni czy jatki, gorzej, pewnej Męce oddają pełną uwielbienia cześć i chwałę. To, że człowiek, jako istota rozumna, nie afiszuje się swoją seksualnością ma swoje przyczyny kulturowe i religijne, choć to czasami przybiera karykaturalną formę. Nie, nie optuję za tym, by nagle emanować golizną, czy nadać sprawom seksu charakteru kultu, ale nie skłaniajmy się w drugą skrajność, popadając w nadmierny dewotyzm.

  Mam wrażenie, że osoby religijne, nad wyraz pobożne, dają sobie prawo wyłączności do osądu. I choć często odwołują się do prawa naturalnego, dziwną manipulacją tę naturę potępiają. Faktem jest, że zdarzają się wynaturzenia, szczególnie wśród ludzi, ale bez obaw, te wynaturzenia nigdy nie przekroczą progu marginesu, który de facto istniał od zawsze. Co więc w tym złego, że para kotów, nieświadomych ludzkiej, czasami fałszywie pojmowanej moralności, ulega odwiecznym prawom natury?