Kilka powodów na próbę

  Gdy tylko poruszam tematykę problemów małżeńskich, niemal zawsze w polemikach pojawia się dyżurne stwierdzenie: narzeczeni powinni się dobrze poznać zanim zdecydują się powiedzieć sakramentalne „tak”. Trudno z tym argumentem się nie zgodzić, jednak nieporównywalnie trudniej jest go zrealizować. Zazwyczaj młodzi są sobą tak zauroczeni, że nawet widoczne wady partnera lub partnerki są bagatelizowane. Czują się tak mocni, że bezgranicznie wierzą w moc swego uroku i daru przekonywania. Również w zdolności swojej tolerancji na wady partnera/-ki.

  Rzeczywistość jest brutalna. Ani on, ani ona nie zawsze są wrażliwi na perswazję, ani ich tolerancja też nie jest z gumy. Zresztą, nawet guma ma granice rozciągliwości. Sprawa jest o tyle skomplikowana, że nawet jeśli ich rodzice są bardziej trzeźwi w ocenie i dostrzegają realne zagrożenia, młodzi, niedoszli małżonkowie widzą w tej realności niechęć do wybranki lub wybrańca oraz chęć ograniczenia woli latorośli. Mnie takie postawy nie dziwią, sam przez nie przechodziłem. I oto, niejako z powodu rozluźnienia obyczajów, zaczyna panować moda na mieszkanie razem na próbę, przed ślubem. Logicznie patrząc na te modę, wydaje się ona w pełni racjonalna. Pomieszkają razem, zetkną się z prawdziwymi problemami, a maskowanie swoich przywar przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, jest wręcz niewykonalne. Wtedy się przekonają, czy stać ich na prawdziwe, usankcjonowane małżeństwo. Jest jednak spora ilość argumentów, które zwykło się poprzedzać spójnikiem „ale”.

  Od niepamiętnych czasów natrafiłem na dość sensowny artykuł na portalu Fronda.pl. Już sam tytuł „Pięć powodów aby nie mieszkać razem przed ślubem”¹ od razu budzi moje zastrzeżenia, ale nie jestem z tych, którzy nie są gotowi do zmierzenia się z argumentami ideologicznych przeciwników, choć nie o ideologię tu chodzi. Na pierwszy ogień sprawa współżycia. Ja się z hipotetycznymi autorami, Kasią i Tomkiem zgodzę. Też nie bardzo chce mi się wierzyć, że oni nie będą ze sobą współżyć, a przypomnę, to jest wymóg tak zwanej czystości przedmałżeńskiej. Niemniej tak samo nie wierzę, że narzeczeni przed ślubem, nie mieszkający wcześniej razem, tej czystości dochowali. W mojej ocenie, to się ma jak 1:10, a to jest na pewno wariant bardzo optymistyczny. Nie da się bowiem ukryć, że jeśli mieszkający razem na próbę narzeczeni nie będą dążyć do seksu, to należy to uznać za objaw niepokojący. Któreś z nich ma pewnie jakieś problemy na tym tle. Tu wyłania się drugi aspekt, już natury, powiedzmy, fizjologicznej. Bo czyż, nawet nie mieszkając razem, zdrowo jest wstrzymywać podniecenie, którego, bądźmy szczerzy, nie da się uniknąć? Ba! to jest jeden z ważniejszych elementów, który skłania młodych „ku sobie”. Niestety, stanowisko Kościoła w tej materii jest dla mnie kompletnie niezrozumiałe. Coś, co ma spajać w przyszłym, wspólnym już życiu, ma być dla potencjalnych małżonków przysłowiowym „kotem w worku”. Nie przekonuje mnie twierdzenie, że owo odkrywanie naszych ciał jest dopiero wtedy wspaniałe, gdy małżonkowie założą sobie na palce obrączki ślubne. A co, jeśli owo odkrywanie skończy się totalna klapą, i nie mam tu na myśli niemocy seksualnej, która może spowodować unieważnienie ślubu. Po ślubie może się okazać, że młodzi w temacie seksu nie pasują do siebie, nie spełniają swoich oczekiwań ale odwrotu już nie ma, bo sakrament małżeński jest nierozerwalny!

  Kompletnym nieporozumieniem jest teza, że mieszkanie razem przed ślubem może skutkować posądzeniem o konkubinat (przez sąsiadów i krewnych), co ma być deprymujące i obrażające. Po pierwsze to nic innego jak „strachy na Lachy”, po drugie, nie bierze się ślubu dla kogoś, a tylko dla siebie, po trzecie, sprawa jest dziś mocno przesadzona. Żaden sąsiad nie zażąda okazania aktu ślubu od nowo wprowadzającej się do mieszkania pary, ba! raczej nie zapyta czy są po sakramentalnym ślubie. Nawet gdyby takie pytanie padło, uznałbym je za wysoce niestosowne, za wścibianie nos w nie swoje sprawy. Czwarty zarzut wręcz powala. Przez życie na próbę tracimy podobno okazję do jakieś bliżej niesprecyzowanej „pierwszości”. Aż mnie korci pytanie, jaka jest różnica między pierwszością przed lub po ślubie? Jaka w tym radość, że ona pozna możliwości partnera w chrapaniu, rzucaniu śmierdzących skarpetek gdzie popadnie, wybuchu agresji na przesoloną zupę dopiero po ślubie, gdy nie ma już możliwości odwrotu? Jaka jest radość w odkrywaniu po ślubie tego, że ona często zupę przesala, że często pierdzi, albo akurat boli ją głowa, gdy on ma ochotę na seks?

  Prawdą jest, że wspólne życie pod jednym dachem w końcu skutkuje rolami przeznaczonymi dla „starego małżeństwa”. Rzadziej chodzimy do kina, teatru, kawiarni, nawet na długie spacery czy towarzyskie imprezy. Jakby na to nie patrzeć te rozrywki powoli tracą na znaczeniu. I tu jest przysłowiowy pies pogrzebany. Wiele się wtedy zmienia w naszym zachowaniu, ale czy nie lepiej te zmiany poznać przed ślubem? Może dla trwałości małżeństwa byłoby lepiej poznać, czym skutkuje dylemat oglądania meczu piłkarskiego czy jakiegoś romansidła w telewizyjnym serialu bez końca, niczego fanom seriali nie ujmując.

  Ogólnie rzecz ujmując, nie potrafię się jednoznacznie opowiedzieć za lub przeciw. Staram się zrozumieć tych, dla których pewne tradycyjne wartości są ważniejsze niż praktyczne podejście do tematu. I choć najmniej ważnym wydaje mi się opinia innych, nie sposób zaprzeczyć, że ma ona, dla co niektórych, istotne znaczenie. Niemniej tak samo staram się zrozumieć tych, którzy decydują się na życie „na próbę”, aby zapobiec rozczarowaniom na przyszłość. Widzę w tym odpowiedzialne podejście do przyszłego związku małżeńskiego, nawet niekoniecznie w aspekcie jego nierozerwalności. Wszystkich przeszkód na jakie napotkamy w przyszłości nie da się przewidzieć, choć niektóre da się w ten sposób wyeliminować.

Przypisy:
1 - http://www.fronda.pl/a/5-powodow-by-nie-mieszkac-razem-przed-slubem,91991.html