„Bóg nie umarł”

  Na prośbę jednej z moich Czytelniczek, obejrzałem dramat filmowy Harolda Cronka, wg scenariusza Cary Solomona i Chuck Konzelmana pt. „Bóg nie umarł”, którego premiera miała miejsce w 2014 roku. Kilka słów wyjaśnienia. Nie ulegało wątpliwości, że owa Czytelniczka miała konkretny cel, namawiając mnie do obejrzenia tego filmu. Jedyna wątpliwość dotyczyła kwestii, czy ten film miał mnie zmusić do rewizji własnego światopoglądu, czy też do refleksji nad własną postawą i wywołać we mnie poczucie winy (sic?)

  Zadziwiająco łatwo znalazłem dostęp do tego filmu w necie i..., bezpowrotnie straciłem dwie cenne godziny. Czego to jednak człowiek nie zrobi dla oponentów, więc osobistego żalu nie mam. Bo też ten film jest wręcz żałosny. Bardziej niż na miano dramatu, zasługuje na kategorię bajki dla grzecznych dzieci, ckliwej historii z gatunku kina familijnego. Nie ratuje filmu obsadzenie w jednej z głównych ról Kevina Sorbo, który zdaje się w ogóle nie rozumieć postaci, którą odtwarza. Nie ma w tym filmie suspensu, wszystko jest przewidywalne jak w czasie trzeciej lektury tej samej książki, i co najważniejsze, każda z postaci jest ewidentnie przerysowana. Są wspaniali, wręcz cudowni chrześcijanie, są źli do szpiku kości ateiści i niewierzący oraz rzesze przypadkowych, bezideowych obserwatorów, którzy w finalnej scenie świętują zwycięstwo wiary nad niewiarą.

  A wielowątkowa fabuła? Tę jakbym znał z czasów lekcji katechezy jeszcze w salkach katechetycznych, czy z mszy świętej dla dzieci. Oto przyszły student prawa, chrześcijanin Josh, zapisuje się na kurs filozofii. Idzie na pojedynek z profesorem filozofii, by w krótkich, dwudziestominutowych, trzech wykładach, bez przygotowania, gdyż nie zna nawet dokładnie Biblii, rozprawić się już nie tylko z profesorem ale całą filozofią ateistyczną ostatnich wieków. Mało tego, po tych jego wykładach osiemdziesięciu współsłuchaczy (czyli wszyscy) jawnie deklaruje się po stronie wiary. Nie jestem pewien, ale nawet Jezus w jego wieku nie mógł się poszczycić takimi wynikami. W dodatku autorzy filmu chcąc nam tej filozofii zaoszczędzić, te trzy wykłady skracają do kilku krótkich sekwencji. Profesor Radisson, deklarujący ateizm, człowiek despotyczny i zły, zmusza przyszłych studentów do własnoręcznej deklaracji, że Boga nie ma, co ma być przepustką do dalszych wykładów (sic!) Też się za bardzo nie orientuję, ale za taki szantaż wyleciałby z hukiem z każdej, nawet świeckiej uczelni. I tenże profesor wyznaje w złości, że jego ateizm opiera się na nienawiści do Boga, co samo w sobie z grona ateistów go wyklucza, z tej prostej przyczyny, że nie sposób nienawidzić kogoś w kogo istnienie się nie wierzy. To mu wypomina Josh, niejako kradnąc jedną z podstawowych zasad ateizmu. Jest też postać biznesmena, a jakże, równie złego i podłego jak profesor, który porzuca kochankę tylko dlatego, że ta zachorowała na raka. Tu mamy do czynienia z cudem, kiedy to jego chora na demencję matka, która nie rozpoznaje własnych dzieci, która samodzielnie nie potrafi zjeść posiłku, potrafi obalić argumenty syna o istnieniu zła, cytując z pamięci... obszerny fragment Summy contra gentiles samego św. Tomasz z Akwinu (sic!). Są jeszcze trzy inne cuda. Oto dwaj przyjaciele, których trapi pech, bo każdy samochód się psuje, za pomocą krótkiej modlitwy sprawiają, że kolejny samochód uruchamia się już bez problemu. Oto dziewczyna chora na raka, wpadająca w rozpacz po usłyszeniu tego wyroku, jeszcze przed podjęciem terapii, za sprawą wspólnej modlitwy z członkami zespołu muzycznego, godzi się ze swoim losem z uśmiechem na ustach. No i wreszcie najważniejszy z cudów tego filmu. Ten zły profesor Radisson umierający na skutek nieszczęśliwego wypadku deklaruje wiarę w Jezusa Chrystusa. To tak, jakby twórcy filmu chcieli udowodnić tezę, że dobry ateista, to martwy ateista.

  Ten film, w mojej ocenie, jest obrazą intelektu widza, nawet chrześcijanina. Po jego obejrzeniu spróbowałem jego przesłanie – tylko chrześcijanie potrafią być dobrzy – przenieść w polskie realia. Bo w takich Stanach Zjednoczonych, gdzie toczy się akcja filmu, chrześcijanie to około 75% wierzących, przy czym są strasznie podzieleni. Katolicy to niespełna 30%. W Polsce, według różnych szacunków, jest ich około 90% (ateistów ledwie 3%). Zdawać by się mogło, na podstawie filmu „Bóg nie umarł”, że Polacy, jeśli nie w sferze ekonomicznej, to w społecznej już na pewno muszą być bardzo kochającą się Rodziną. Jak jest naprawdę wystarczy spojrzeć na wydarzenia w Sejmie, gdzie zdecydowana większość posłów w przysiędze deklarowała swoją wiarę w Boga. W reszcie tej społeczności nie jest inaczej. Pomijając spory i waśnie natury politycznej, warto wspomnieć, że więzienia są pełne, że drugie tyle czeka na swoją kolej w odsiadywaniu wyroków, że co czwarta kobieta doznała przemocy seksualnej, że rokrocznie dokonuje się nielegalnie kilkudziesięciu tysięcy aborcji, że według różnych szacunków 800 tys. obywateli to alkoholicy a cztery razy tyle jest od alkoholu uzależnionych...

  Wobec tych faktów można wysnuć wniosek, że autorzy filmu „Bóg nie umarł” przyjęli metodę i argumentację filmów propagandowo-reklamowych. Bo też ten film nie sposób inaczej traktować.