"Geniusz Żydów na polski rozum"

  Poniżasza recenzja, mojego autorstwa, ukazała się pod koniec października na portalu Interii360. Dedykują ją przede wszystkim Homopolitikus w podzięce za polemikę na temat obcych narodowości.

  Krzysztof Kłopotowski jest z kilku względów postacią kontrowersyjną. Publicysta „Rzeczypospolitej”, bloger Salonu24, krytyk filmowy, autor zbioru tekstów „Obalanie idoli”, były korespondent Radia Wolna Europa i działacz nurtu katolickiego lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku.

  Autor "Geniuszu Żydów na polski rozum" znajduje wielu zwolenników i równie wielu oponentów dla swoich, czasami bardzo śmiałych poglądów. I cokolwiek by o nim nie sądzić, bez wątpienia jego język narracji jest wręcz doskonały. W dzisiejszych czasach wciąż ryzykowną jest próba podjęcia tematyki żydowskiej, gdyż bez względu na to jak bardzo ktoś się stara, bardzo łatwo narazić się zarówno antysemitom, nawet tym ukrytym, jak również w takim samym stopniu przeciwnikom antysemityzmu, gdyż tak naprawdę nie sposób zdefiniować, czym w tym temacie jest obiektywność. Krzysztof Kłopotowski we wspominanej książce próbuje tego obiektywizmu, choć w dość specyficzny sposób. We wstępie i pierwszym rozdziale tłumaczy czytelnikowi, jak powstał i na czym polega geniusz narodu żydowskiego, by w kolejnych, dość dokładnie uzasadniać spiskową teorię dziejów, za którą stoi ten naród. Szczególnie w odniesieniu do statusu Żydów w Stanach Zjednoczonych i ich wpływu na politykę tego mocarstwa, zarówno na niwie stricte politycznej jak i kulturowej. Połowa książki to rady, zaczerpnięte z mądrości żydowskiej, dla naszych rodaków,  jak stać się bogatym, cenionym i wpływowym. Jak wykorzystać te żydowskie mądrości, aby pokochać własny kraj bez patosu i egzaltacji.

  W jednej z opinii o książce, autorstwa prawdopodobnie prof. Andrzeja Nowaka, zamieszczonej na obwolucie jest znamienne zdanie: „Jeśli ktoś będzie twierdził, że jest antysemicka [książka – dopisek mój], to albo jej nie czytał, albo jest głupcem”. Ta wypowiedź stawia czytelnika przed trudnym wyborem w ocenie książki.  Nie, nie ma tu otwartego antysemityzmu, rzekłbym, jeśli jest, to starannie zakamuflowany, a może i niezamierzony. Aby nie być gołosłownym, warto to zobrazować na przykładzie Adama Michnika, któremu Kłopotowski poświęca cały duży rozdział. Pod płaszczykiem pochwał dla swego ideologicznego oponenta, kreuje hipotetyczny scenariusz filmu, którego bohaterem jest właśnie Adam Michnik (a warto pamiętać, że Kłopotowski jest uznanym krytykiem filmowym);  pierwowzorem tego scenariusza  jest film „Obywatel Kane”. Ten kamuflaż pozwala Kłopotowskiemu malować obraz człowieka ogarniętego żądzą władzy, nie tyle dla siebie, ile dla własnej nacji; pozwala też rozwinąć wcześniej postawioną tezę o wpływie idei judaistycznej na politykę i społeczeństwo, która po transformacji obudziła  ideały żydokomuny. Mam świadomość tego, że dla wielu Adam Michnik jest postacią kontrowersyjną, zapewniam, że dla mnie również, i pewnie dlatego nadaje się doskonale do snucia nowego wariantu spiskowej teorii dziejów. Kłopotowski pisze: „Unikam pojęcia „antysemityzm”, bo zostało zniekształcone przez Żydów w taki sposób, żeby próba polemiki nabrała posmaku zachęty do Zagłady, co paraliżuje myślenie analityczne”¹. A już w kolejnym akapicie dodaje: „Zjawisko „żydokomuny” ma mocne korzenie w żydowskim mesjanizmie, który wydał zatrute owoce. Żydzi czują się powołani do naprawy świata. (...) Jednak ich część, zwłaszcza biedota Europy Wschodniej, chciała ulepszać świat przemocą”².

  Oczywiście, nie sposób zanegować pewnych faktów, w tym udziału Żydów i Polaków żydowskiego pochodzenia w znienawidzonym aparacie bezpieczeństwa PRL-u. Ale z faktami jest tak, że dla potwierdzenia spiskowej teorii dziejów wystarczy je odpowiednio wyakcentować i poukładać. Łatwo już wtedy propagować tezę: „To nie jest dziennik informacyjny [Gazeta Wyborcza – dopisek mój], ale lobby polityczne w formie gazety bulwarowo-intelektualnej i sieci rozgłośni radiowych a w przyszłości również telewizji o zasięgu krajowym”³. Mnie w tym miejscu aż chce się zapytać: czym w takim razie jest imperium Rydzyka czy konserwatywno-prawicowe ośrodki kształtowania opinii publicznej? Czym się kierują,  jakie mają cele i jakie lobby za nimi stoi?

  Jak wspomniałem, Krzysztof Kłopotowski widzi w sukcesie narodu żydowskiego również zalety, i co ciekawe, stawia bardzo ciekawą, choć i zdumiewającą diagnozę, dlaczego chrześcijaństwo takiego sukcesu nie odnosi: „Chrześcijaństwo źle odnosi się do bogactwa i wiedzy, podczas gdy Żydowi to nie bogactwo przynosiło wstyd, lecz bieda, także umysłowa. A chrześcijaństwo hołubi maluczkich i biednych materialnie. (...) Chrześcijanie nie dyskutują o „tajemnicy wiary” ani dogmatach. U Żydów debata religijna wpaja krytyczne myślenie”⁴. W książce znajdziemy jeszcze wiele takich kontrowersji, wcale nie wyssanych z palca, będących próbą analizy sukcesu narodu rozproszonego, zdziesiątkowanego pogromami, niemal przez większość pogardzanego, a który, według Kłopotowskiego, powinien być wzorem dla innych, stanowić przykład jak mimo to stać się bogatym i wpływowym. Jeśli chcemy się dowiedzieć, jak do tego dojść, mimo uprzedzeń, zarówno tych otwartych jak i zakamuflowanych, powinniśmy tę książkę koniecznie przeczytać. Tym bardziej, że choć wiele tych wskazówek opartych jest na przykładzie społeczności amerykańskiej, tak naprawdę Kłopotowski nie odkrywa Ameryki, on pozwala spojrzeć na nią z innego, bardziej racjonalnego punktu widzenia.

Krzysztof Kłopotowski „Geniusz Żydów na polski rozum”,
Wydawnictwo Fronda PL, Warszawa 2015
miękka oprawa, stron 382

Przypisy:
1 – „Geniusz Żydów na polski rozum”, Krzysztof Kłopotowski, str. 117
2 – tamże str. 119
3 – tamże str. 121
4 – tamże str. 187

Recenzja napisana w ramach współpracy portalu Interia360 z Wydawnictwem Fronda PL