I stał się cud (mój ateizm)

  Zacznę frywolnie, ale znów zaznaczę, że nie mam zamiaru drwić.  Przypominają mi się słowa pewnej piosenki, chyba ludowej(?):
Stał się cud pewnego razu, oj!
Dziad przemówił do obrazu, oj!
Obraz doń ani słowa, oj!
Taka była ich rozmowa, oj, oj, oj!
To bardziej w kontekście modlitwy, ale nie chciałem z modlitwy w ten sposób drwić. Tym razem bardziej chodzi mi o samo pojęcie cudu. Ogólnie przyjmuje się określenie, że cudem jest zjawisko lub zdarzenie, którego z różnych przyczyn nie sposób wytłumaczyć w wiarygodny, racjonalny czy nawet naukowy sposób.

  Właściwie, przez większą część życia nie miałem żadnych problemów z uznawaniu rzeczy niewyjaśnionych za cud, a już szczególnie w kontekście wiary i religii. Komu jak komu, ale Bogu wraz z zastępami świętych nie można było odebrać możliwości robienia cudów. Mówiono i pisano o nich z takim przekonaniem, że nawet przez myśl mi nie przyszło wątpić, nawet wtedy, gdy już rodził się mój sceptycyzm. Cuda zaczęły mnie intrygować, gdy na scenie medialnej pojawił się słynny wówczas Anatolij Kaszpirowski. Bo jakże to, mało, że nie święty, to jeszcze Ruski i też czyni cuda?! W dodatku sprawniej, bo zbiorowo, wręcz hurtowo.  Tu nie omieszkam przypomnieć pewien dowcip z brodą: „Przy gmachu,  gdzie odbywa się seans Kaszpirowskiego, biega facet i wrzeszczy jak opętany: Będę, chodził, teraz będę chodził!!!. Wreszcie ktoś go pyta, czy to za sprawą tego Kaszpirowskiego? Ten skonsternowany patrzy na pytającego i odpowiada: Jaki Kaszpirowski?! Auto mi podpierdolili !!!” Ministerstwo Zdrowia ZSRR po sześciu telewizyjnych seansach zdjęło program tego szarlatana z anteny, bo okazało się, że uzdrowień nie było, za to ci rzekomo uzdrowieni lądowali w szpitalach psychiatrycznych z objawami poważnych zaburzeń psychicznych. To się może wydać śmieszne, ale w moim odczuciu to jest tragiczne. Tragiczne w sensie głupoty ludzkiej.

  Gdy zaczynałem zadawać pytania o istotę Boga, często powoływano się właśnie na cuda, które miały stanowić niepodważalny argument Jego „działalności” wśród ludzi. Zresztą, tym argumentem posługują się jeszcze dziś moi religijni apologeci, przytaczając liczne przykłady cudów, szczególnie tych związanych z uzdrowieniami. Bóg czyni cuda – prawdziwe cuda, których nie można wytłumaczyć  inaczej niż działaniem czynników nadprzyrodzonych, przy czym podkreśla się, że takie zdarzenia nie mają wyjaśnień zdroworozsądkowych ani tym bardziej naukowych. Typowy „dowód”  na rzecz istnienia Boga oparty na jakimś cudownym zdarzeniu. Cuda mogą z definicji być wyjaśnione tylko działaniami mocy nadprzyrodzonej, a za najbardziej prawdopodobne należy uznać, że są działaniem Boga. Mnie w tym momencie przychodzi na myśl sugestia, że również za prawdopodobne można uznać działanie diabłów, szarlatanów, znachorów i magów, nie wyłączając np. takiego Supermana.

  Najgłośniejszym, najbardziej spektakularnym cudem, wyłączając te z Ewangelii, wydaje się być cud z Calandy. Przypomnę pokrótce. Młodemu rolnikowi, niejakiemu Miguelowi Pellicerowi, miała odrosnąć noga po amputacji. Całe zdarzenie zostało udokumentowane, począwszy od aktu notarialnego spisanego trzy dni po cudzie, a skończywszy na aktach procesowych, w tym głównie na zeznaniach świadków. Przypomnę również, że rzecz działa się w połowie XVII wieku w Hiszpanii, co ma według mnie dość istotne znaczenie. Po pierwsze, to czasy apogeum inkwizycji, a co za tym idzie, pewnych znamiennych metod wydobywania zeznań, po drugie Hiszpania, a szczególnie Kościół w Hiszpanii chyliły się ku upadkowi. Ów cud był potrzebny, aby podreperować morale społeczne. Bo mimo istnienia pełnej dokumentacji procesu uznającej to zdarzenie za cud, brak jednego, dość istotnego dowodu – dokumentacji ani zeznań świadków potwierdzających to, że noga M. Pellicerowi została kiedykolwiek amputowana.

  Nie chcę podważać świętości Jana Pawła II, którego świętość uznano na podstawie cudu jaki wynikał z zeznań Marie-Simon Pierre , u której stwierdzono chorobę Parkinsona, a która to choroba, dzięki wstawiennictwu papieża, miała całkowicie ustąpić. Podobnie jak cud uzdrowienia Alejandro Vargas Roman, która miał mieć tętniaka tętnicy mózgowej. To są sprawy podobno udokumentowane. Ja na tę sprawę patrzę w sposób bardziej ogólny i nie zamierzam ukrywać, że sceptycznie. Faktem jest bowiem, że nie wszystkie przypadki uzdrowień medycyna jest w stanie wytłumaczyć racjonalnie. Przynajmniej dziś. Czy wytłumaczy je w niedalekiej, a może dalekiej przyszłości, tego nie wie nikt. Bo skoro już udowodniono, że nasze ciało potrafi wytworzyć pewne antyciała, zwalczające jakąś chorobę, dlaczego mają nie istnieć pewne reakcje, mechanizmy, które zwalczą choroby, zdawałby się nieuleczalne?

  Jest jeszcze jeden z aspekt cudów uzdrowienia, rzekłbym; natury filozoficznej. Oto moja Czytelniczka, przytacza mi dowód na skuteczność modlitwy w uzdrowieniu  konkretnego, znanego jej przypadku. Bóg wysłuchał modlitewne prośby rodziców kiedy medycyna zdawała się już bezradna. Cóż, jeśli chodzi o owych rodziców, chcących w ten sposób traktować wyleczenie swoje dziecka, ja nie mogę im tego zabrać. Nawet bym nie śmiał. Niemniej, patrząc na sprawę z pewnej perspektywy, poczułem pewną konsternację. Jak to jest, że jednych, bardziej niż nielicznych, Bóg wysłuchuje a innych, zdecydowanie liczniejszych, już nie?  Jak to jest, że uzdrawia jedno dziecko, kiedy miliony innych cierpi z powodu bardziej przyziemnych problemów; z głodu, licznych chorób i epidemii, z powodu prześladowań i brutalności dorosłych? Kilka przypadków cudownych uzdrowień, które nie są nawet ułamkiem procenta, na miliony umierających w cierpieniu i poniżeniu, bez jakiejkolwiek nadziei.  Czy ci propagatorzy cudów wspaniałomyślnego Boga nie zdają sobie sprawy, że w ten sposób Go ośmieszają, czyniąc z Niego okrutnego, psychopatycznego okrutnika?!

  Wyobraź siebie, mój Czytelniku, w sytuacji, gdy stajesz przed gromadką głodnych, wynędzniałych dzieci i masz do zaoferowania jeden, może dwa lizaki. Ja wsadziłbym je sobie w tyłek, bo tam nikt pewnie nie będzie zaglądał. Na pewno nie ośmieliłbym się wyróżnić którekolwiek z nich, stać mnie by było, co najwyżej, na przytulenie owej gromady i na umieranie razem z nimi. To byłoby bardziej ludzkie, niż jednostkowe, bezsensowne cuda, mające pozornie udowodnić moją wielkość. Na pewno nie byłyby one dowodem na moją miłości do ludzi. Taaak, ale ja rozumuję jak człowiek i według ludzkiej, przyziemnej moralności, w której nie ma miejsca na cuda dla wyróżnionych.