Dwunasta planeta – kosmici w akcji!

  Przeczytałem tę książkę po raz drugi, choć tym razem w innym kontekście i nie ukrywam, że w mało komfortowej wersji pdf. Był okres, że zaczytywałem się Dänikenem i jego książkami o teoriach związanych z kosmitami odwiedzającymi naszą planetę przed tysiącami lat. Były ciekawe, ale ja traktowałem je w kategoriach science fiction. Pamiętam, że fascynację taką literaturą zakończyła książka Zeharia Sitchina „Dwunasta planeta”. Poczułem przesyt i skierowałem zainteresowania na inne tematy. Pod jedną z ostatnich moich notek zetknąłem się z koncepcją, że za rozwojem intelektualnym ludzkości, stoją właśnie kosmici, a nie ewolucja. Gdybyśmy liczyli tylko na ewolucję, wciąż bylibyśmy małpoludami (sic!)

  Zeharin Sitchin, Rosjanin na stałe osiadły w Palestynie, by pod koniec swego życia zakotwiczyć się w Nowym Jorku, dziennikarz, twórca paleoastronautyki, paranauki zajmującej się badaniem przeszłości ludzkiej cywilizacji w kontekście jej kontaktów z cywilizacjami pozaziemskimi. Człowiek wykształcony, erudyta i doskonały prozaik, o czym świadczą liczne jego książki i ich wznowienia. Badacz języków starożytnych i o dość wszechstronnej wiedzy, czego nie sposób mu odmówić. Swoim cyklem książek, mających udowodnić ingerencję kosmitów na rozwój człekokształtnych do szczytnego miana Homo sapiens sapiens, zdobył wielu zwolenników, gotowych niemal „umrzeć” za jego teorie, bo też jest w tych książkach wyjątkowo przekonywujący. Problem zaczyna się wtedy, gdy z tymi teoriami zmierzy się sceptyk, nawet jeśli nie tak zaciekły jak ja. W każdej wątpliwej teorii należy być otwarty ale i ostrożny,  a jeśli jest taka możliwość, należy te teorie skonfrontować ze stanem faktycznym. Niestety, ta konfrontacja nie wypada na korzyść teorii Sitchina.

  Aby nie było, nie znam języków starożytnych, nie jestem znawcą kultury sumeryjskiej, moja wiedza na temat paleontologii, archeologii, astronomii czy kosmologii,  jest, czego nie ukrywam, ledwie pobieżna. Gdybym nie był dociekliwy, musiałbym uwierzyć Sitchinowi bez jakichkolwiek zastrzeżeń. Przyjrzyjmy się bliżej niektórym, sensacyjnym teoriom naszego bohatera. Zacznę od Potopu. Ten motyw istnieje niemal we wszystkich kulturach starożytnych. Rzecz w tym, że dotychczasowe badania archeologiczne, tu uwaga!, potwierdzają takie zjawisko..., ale nie na taką skalę, jakby chciał Sitchin. Można bowiem przyjąć i uznać, że potopem było powstanie Morza Śródziemnego, kiedy to w przestrzeń oddalających się kontynentów Europy i Afryki, przez cieśninę Gibraltarską wdarły się wody oceanu Atlantyckiego, podobnie przez cieśninę Dardanelską do  Morza Czarnego, ale i tak są to zjawiska lokalne. Gdyby potop miał zaistnieć w takiej formie, jak to np. opisuje Biblia, świat wciąż może ograniczałby się do kilku wysepek o nazwach dzisiejszych ośmiotysięczników. Po pierwsze, nie wiadomo skąd nagle miało by się wziąć tyle wody na naszej planecie, po drugie, nie sposób wytłumaczyć, gdzie ona po potopie się podziała? Dla przypomnienia, lód, np. Antarktydy, objętościowo jest kilkakrotnie większy niż objętość wody potrzebnej do jego powstania. Gdyby ta woda z potopu miała wyparować w atmosferę i tak mielibyśmy wciąż epokę lodowcową, bo przez taką warstwę pary wodnej nie przedarłby się żaden promyk słońca.

  Kolejny argument Sitchina. Kultura sumeryjska pojawiła się nagle i na bardzo wysokim poziome. To haczyk, na który łatwo złowić niedoinformowanych. Faktem bezspornym jest to, że dziś nikt nie potrafi określić skąd się Sumerowie wzięli w Mezopotamii. Kłamstwem jest jednak mit o ich nagłej wysokiej kulturze. A kłamstwo polega na przemilczeniu faktu, że przed Sumerami na tych terenach istniały już społeczności o wysokiej kulturze materialnej i intelektualnej. Na trzy tysiąclecia przed Sumerami istniała tu kultura Hussana, na dwa tysiąclecia przed, kultura Ubaidzka. Gdzieś ok. 4750 roku p.n.e. powstają pierwsze miasta (Eridu) i od tego momentu datuje się wczesną kulturę sumeryjską. Sitchin datuje ową wysoką kulturę na IV tysiąclecie p.n.e., więc tysiąc lat później!

  Astronomia sumeryjska, to już prawdziwy przekręt. W żadnych zapiskach starożytnych Sumerów nie znajdziemy opisów więcej planet niż siedmiu, przy czym dla nich i Słońce, i Księżyc też były planetami (sic!) Swoją tezę o dwunastej planecie Sitchin opiera na jednej tabliczce, pieczęci z bóstwami i dwudziestoma czterema gwiazdkami, zinterpretowanej jako model Układu Słonecznego, tu błąd, bo wszystkich większych obiektów tego układu jest 26, ale Sitchin nie mógł tego wiedzieć, bo tych dwóch (księżyców Urana i Neptuna)  w trakcie pisania książki jeszcze nie znano. Fakt, Sumerowie też ich znać nie mogli. Ale powinni, skoro odziedziczyli wiedzę po kosmitach podróżujących po układzie słonecznym. Nieznajomość astronomii uwypukla się w opisie hipotetycznej planety Tiamat. Wprawdzie kiedyś astronomowie nie wykluczali istnienia jakieś planety, ale dzisiejsza astronomia uznaje to z nierealne i niemożliwe.

  By sprawy za bardzo nie rozwlekać skupię się na koniec tylko na logice wywodów Sitchina. Na początek najbardziej kontrowersyjny. Załóżmy, że faktycznie na ziemi pojawiają się kosmici. Aby się tu zjawić muszą dysponować oprócz nadzwyczaj rozwiniętą inteligencją, równie rozwiniętą technologią, znacznie przewyższającą nawet tę dzisiaj dostępną ludzkości. To chyba nie podlega dyskusji. Sitchin uważa, że pojawili się tu po to, aby wydobywać złoto, które jest niezbędnym elementem, składnikiem umożliwiającym przetrwanie ich gatunku. I oto ci geniusze intelektualni i technologiczni, wręcz bogowie, tworzą jakąś hybrydę, mutanta, homo erectusa, który za pomocą najbardziej prymitywnej motyki przekopuje północną Afrykę, aby tego złota szukał i to złoto wydobywał. Kopaczka w dłoń!!! Jak pragnę zdrowia trudno o większą bzdurę! Ale to nie koniec. Zamiast lądować w tej Afryce, gdzie małpoludów też nie brakowało, lądują w Mezopotamii, gdzie złota nie uświadczysz. Wysoko rozwinięta cywilizacja, poruszająca się w kosmosie, buduje statki wodne...,  z trzciny, by się do Afryki dostać i tam najpierw budować lądowiska dla swych pojazdów kosmicznych, za pomocą najzwyklejszych maszyn prostych: klinów, dźwigni i wielokrążków (sic!)

  Najzabawniejsza jest jednak teoria o owym homo erectus. Za pomocą in vitro(?) nasieniem Anunnki (nazwa owych kosmitów) zapładnia się samice ziemskich małpoludów, które rodzą niepłodnych robotników, a pewnie i bezrozumnych – owego homo erectusa. Ponieważ ucieka Anunnkom ich macierzysta planeta, obdarzają go rozumem, pewnie w podzięce za dobrze wykonaną robotę, i oto mamy, jak znalazł – brakujące ogniwo w teorii Darwina! To już pozostawię bez komentarza.

  A teraz pozwól mój Czytelniku, że przybliżę Ci jeszcze jedną kontrowersyjną, ale realną postać. To nie kto inny jak L. Ron Hubbard, autor dzieła zatytułowanego „Dianektyka”. Z niego dowiemy się podobnej, choć nie tej samej historii. W mocno uproszczonej wersji: Galaktyczny tyran Xenu załadował na statek kosmiczny swoich rodaków i wysłał ich na planetę Ziemia. Około 75 tys. lat temu ten kosmiczny pojazd do niej dotarł, a zamrożone ciała zostały umieszczone wokół wulkanów. Wybuchy tychże je ożywiły i tak na naszej planecie powstało inteligentne życie. Uwierzysz mój Czytelniku w tę bajkę? Śmiem wątpić. A jednak, na podstawie tej bajki powstała religia obejmująca swym zasięgiem cały świat i choć daleko jej do religii monoteistycznych (ilościowo) to jest to jeden z najbogatszych Kościołów świata. Jego majątek jest wręcz nie do oszacowania. A przecież istnienie tej religii datuje się ledwie siedemdziesiąt lat temu (sic!) Jeśli dziś, w dobie rozwiniętej cywilizacji, daje się otumanić miliony ludzi, zazwyczaj inteligentnych, takimi idiotyzmami jak scjentologia, mnie popularność książek Z. Hitchina właściwie nie dziwi, ale dalibóg!, nie dajmy się zwariować!!!