Horus (mój ateizm)

  Chyba największe wrażenie ze wszystkich książek jakie czytałem, zrobiła na mnie „Złota Gałąź” Jamesa Georga Frazera, o magii i religii – w której zawarte jest szerokie studium nad mitologią i religią. Już o niej wcześniej wspomniałem – to przypomnienie, jest mi w tym eseju potrzebne. Czy zdarzyło Ci się Czytelniku zetknąć z czymś, co zmusiłoby Cię do rewizji swojego światopoglądu? Tym była dla mnie ta książka. Ale spokojnie, sama w sobie nie ma nic z ateizmu, nie jest ani w jednym zdaniu agitką za takim postrzeganiem świata.

  Niewiele interesowałem się mitologią egipską, bardziej fascynowała ta grecka, czy rzymska. Ale we wspomnianej książce natrafiłem na dwie znamienne postacie egipskich wierzeń – Izydę i Horusa. W napisach Izyda jest określana jako „Stworzycielka zieleni”; „Pani chleba”; „Pani obfitości” i wiele innych w podobnym stylu. W ciągu stuleci ewolucji tej religii stała się również czułą matką, dobrotliwą królową przyrody, otoczona nimbem czystości moralnej i tajemniczej świętości. W sztuce była przedstawiana jako Pani zboża ale również jako matka z niemowlęciem Horusa u piersi. W jednej z wersji tej mitologii, Izydę zapłodnił boski ogień. Gdy była w ciąży musiała uciekać przed złym Setem, który chciał zabić Horusa, jako prawowitego następcę zmarłego wcześniej Ozyrysa.

  Horus – egipski bóg Słońca czczony na trzy tysiące lat przed Chrystusem. Miał zaprzysięgłego wroga, Seta, uosobienie ciemności i zła. Horus wygrywał każdego ranka, Set – każdego wieczora. Jego życiorys w dużym uproszczeniu wygląda mniej więcej tak: Urodził się 25 grudnia z dziewicy Izydy. Jego narodziny zwiastowała gwiazda na wschodzie a niemowlę zostało powitane przez trzech króli. W wieku lat dwunastu nauczał już kapłanów, a w wieku lat trzydziestu przyjął chrzest z rąk Anupa i został kapłanem. Miał dwunastu uczniów, z którymi wędrował po Egipcie. Czynił też cuda, uzdrawiał chorych i stąpał po wodzie. Występował pod wieloma imionami: dobry pasterz, syn boży, baranek boży, prawda, światło. W wyniku zdrady Tyfona został ukrzyżowany i pogrzebany, ale zmartwychwstał po trzech dniach. Przypomnę, to są historie sprzed trzech tysięcy lat przed narodzeniem Chrystusa. Czy nie narzuca Ci się czytelniku jakieś podobieństw z zupełnie inną postacią? Mnie tak, i to nie z jedną. Podobnie miał Apis, syn dziewicy Nany; Kriszna z Indii, syn dziewicy Dewaki; grecki Dionizos, zrodzony z dziewicy 25 grudnia, przemieniał wodę w wino, nazywany był królem nad królami; perski Mitra, syn dziewicy, urodzony tego samego dnia, co poprzednicy, miał dwunastu uczniów i czynił cuda. Wszyscy oni umierali i zmartwychwstawali po trzech dniach. Tu wyjaśnię, aby nie być posądzony o nierzetelność. Wiele tych mitów ma też inne wersje, nie zawsze zgodne z tymi wymienionymi, niemniej każda wymieniona przeze mnie, istniała równolegle z innymi. Takie były uroki starożytnych mitów o bogach, a różnice te wynikały z odległości pomiędzy ośrodkami kultów tych bogów.

   Zastanawiająca jest w tym wszystkim owa zbieżność podstawowych faktów. Urodzeni z dziewicy, wszyscy 25 grudnia, każdy nauczał, część miała dwunastu uczniów, czynili cuda, wszyscy umierali, najczęściej na krzyżu i zmartwychwstawali. Okazuje się, że to wszystko ma swoje uzasadnienie w... astronomii i astrologii. Nawet symbol krzyża, niejednokrotnie z kołem w centrum. Wystarczy się przyjrzeć tablicy astralnej. Gwiazda na wschodzie to Syriusz, który ustawia się w jednej linii z trzema gwiazdami w pasie Oriona. Ta linia wskazuje miejsce na horyzoncie, gdzie 25 grudnia wzejdzie Słońce. Dziewice rodząca bogów, to gwiazdozbiór Panny, po łacinie zwany Virgo czyli dziewica. 25 grudnia to także dzień przesilenia dnia i nocy, od tej daty przybywa dnia. Od 22 grudnia pozornie zatrzymuje się na trzy dni w pobliżu gwiazdozbioru Krzyża Północy, znany też jako gwiazdozbiór Łabędzia. Ale owo symboliczne zdarzenie świętuje się dopiero na Wielkanoc, kiedy to dopiero dzień staje się dłuższy od nocy. Najbardziej charakterystyczne jest odniesienie do dwunastu uczniów. To dwanaście znaków zodiaku. A sam krzyż, to tylko pogańska wersja zodiakalnego krzyża.

  Tu znów drobne wyjaśnienie, związane z tym jak wobec tych mitów traktować historię Jezusa? Właściwie dla religii chrześcijańskiej całe to podobieństwo do mitologii starożytnych nie musi mieć żadnego znaczenia. Nawet jeśli jest oczywiste. Nie można mieć pretensji do Ewangelistów, że swoje historie o życiu Jezusa wzbogacili pięknymi zapożyczeniami. Wiara w Boga i tak pozostanie wiarą. Paradoksalnie mogli doskonale znać te wcześniejsze mity, wystarczyło li tylko uznać, że poprzednicy byli dziełem szatana, fałszywymi Mesjaszami, czego tak naprawdę w żaden sposób nie da się podważyć. Wszak to przekonanie opiera się na wierze, która żadnych dowodów nie potrzebuje. Dla mnie był to jednak punkt zwrotny, który sprowokował mnie do głębszego rozeznania tematu. A wtedy okazało się, że jest gorzej, bo cała religia monoteistyczna, nie tylko chrześcijaństwo, jest zapożyczeniem. Ale takich dociekań nie polecam prawdziwie wierzącym.