Anioły

  Tak naprawdę miało być bulwersująco i skandalizująco, notka czeka od miesięcy, ale nie mogę się zdecydować. Będzie za to o Aniołach, duchach uznawanych za stworzenia idealne, które mogą nas uczyć posłuszeństwa wobec Boga, abstrahując od tych zbuntowanych z Szatanem na czele. Najciekawsze jest to, że my ich bezpośrednio zobaczyć nie możemy, a jednak jest pewna „nauka”, zwana angelologią, która wie o nich wszystko, podobnie jak demonologia wie wszystko o diabłach (sic!)

  Nieomylny w sprawach dusz, nie tylko ludzkich, Kościół (nie tylko katolicki) uznaje ich byt za tak oczywisty, jak byt ludzi. U ludzi dusza połączona z ciałem stanowi osobę. U aniołów osobą jest sam duch. Duchową naturę aniołów potwierdza szereg soborów powszechnych, jak np.: laterański IV (1215), lyoński II (1274), florencki (1431-1435) czy watykański I (1879-1870). Istnienie aniołów należy do prawd wiary, które są niepodważalne, bo o nich pisze Biblia. To tam można znaleźć pierwsze wzmianki o ich wręcz kastowym podziale, w zależności od funkcji. Dziś uznaje się, że „wiedza o tym, ile jest chórów anielskich, jak się nazywają czy po której stronie lata nasz anioł stróż, jest bardzo ciekawa i czasem dobrze się czegoś tu dowiedzieć”. Tak przynajmniej dowiedziałem się od autora pewnego artykułu¹ na portalu katolik.pl. Mnie właściwie ciekawość o nich już minęła, gdy okazało się, że ten mój anioł stróż nie do końca mnie strzegł, powiedziałbym wręcz – strasznie się zaniedbywał, gdyż co chwilę jakiś nieszczęścia mi się przytrafiały. A to niedostateczne oceny, a to dostawałem linijką po dłoni, a to jakieś drobne kontuzje, a to dostawałem cięgi, gdy postawiłem się silniejszemu od siebie, a to... itd., itp. Zamiast służyć mi radą, sam musiałem się uczyć przez doświadczenie, co jest dobre, a co złe. A Tomasz Powyszyński, autor, twierdzi, że „Dobrze jest więc spojrzeć na aniołów jako na kogoś, kto może nas czegoś nauczyć”². Spojrzeć, choć są niewidoczni (sic?)

  „W swoim "Dzienniczku" św. Faustyna napisała o św. Michale Archaniele, że „nie miał przykładu w pełnieniu woli Bożej, a jednak spełnił wiernie życzenia Boże”. Według tradycji on był tym pierwszym, który wystąpił przeciwko zbuntowanym aniołom. Wcześniej nie było żadnego stworzenia, z którego można by wziąć przykład”. Rodzi się pytanie, gdzie był Bóg, ale nie wnikam. Tak się zastanawiam, czy ona, św. Faustyna była tego świadkiem, czy też tylko wydedukowała? I tu na arenę wkraczają święci. Jest ich podobno tyle, że starczy kilku na jeden dzień w roku. Okazuje się, że oni też mieli problem z tymi aniołami. Taki św. Bernardyn z Sieny ma chronić przed czkawką, gdyż anioły nie bardzo chciały. Św. Hubert wziął na siebie obowiązek radzenia sobie z nieposłusznymi psami, bo aniołów to nie interesowało. Taki św. Gummar  podobnie, gdyż podobno jest w stanie obronić nas przed złośliwymi żonami (sic!) Że ja go wcześniej nie znałem... Jeszcze wspomnę o św. Drago, który podobno chroni przed brzydotą. Gdzie on był, jak miałem kompleksy na tym punkcie? Mógłbym tak jeszcze, ale nie chcę zanudzać.

  Większość z nas wie jak trudno panować nad emocjami i uczuciami, jeszcze trudniej się ich w ogóle pozbyć. A przecież wystarczy wziąć przykład z aniołów. Te duchy są podobno w tych kwestiach bezduszne, choć to trochę sprzeczne w kwestii miłości do Boga. Klasycznym przykładem ma być twarz Michała Archanioła, na której nie ma żadnych emocji, gdy z podniesionym nad głową mieczem szykuje się do zadania śmiertelnego cisu. Wyjaśnił to św. Augustyn (tu drobna dygresja: te anioły bez tych świętych miałyby ciężkie życie), który stwierdził autorytatywnie, że muszą „bez gniewu karać tych, których odwieczny wyrok Boży karać poleca, i bez współczucia dla nieszczęścia [uwaga!] wspierać nieszczęśliwych”. Ta ich beznamiętność, tylko nam ludziom, może się wydawać odrażająca, ale nie wolno zapominać, że to nie są ludzie. To po części wyjaśnia, dlaczego tak olewali to strzeżenie mnie przed nieszczęściami.

  Jest jeszcze jedna ważna rzecz, której możemy się uczyć od aniołów. Nazywa się pokorą, gdyż „nie szukają oni dla siebie uznania czy poklasku. Aniołowie są istotami duchowymi, doskonalszymi od nas, a jednak nam służą”. Po pierwsze, ja bym to nie tyle nazwał służebnością wobec ludzi ile świeceniem przykładem pokory, jaką oddawano starożytnym i średniowiecznym władcom. Po drugie, mam ich nie tyle za stróżów ile za, tu proszę z góry o wybaczenie, donosicieli. Jak oni nam służą, skoro nieszczęścia nas nie omijają? Za to na Sądzie Ostatecznym będą zdawać relację z naszego życia. Zabawnie, choć raczej nieświadomie to ujął autor pisząc: „Ja w każdym razie swojego anioła stróża podziwiam – nie musi tego robić, ale lata za mną krok w krok lub raczej: skrzydło w rękę, i ogląda to wszystko, co wyprawiam”. Przy czym owo skrzydło przypomina raczej gęsie pióro do spisywania grzechów. Wiem, wiem, to wyrwane z kontekstu, gdyż Powyszyński dodaje coś o pomocy, ale ja w tym nie widzę przejawu żadnej pokory. Gorzej, bo dodaje: „w dodatku często jako ktoś ignorowany i prawie niezauważany, a mimo to niesie pomoc, gdy tylko on sobie o nas przypomni”. Temu mojemu się to praktycznie w ogóle nie zdarzało.

  Na koniec ostatni cytat, który mnie autentycznie zastanawia: „Bóg stworzył aniołów, żeby niejako za kulisami pomagały Mu ogarniać wszechświat”, bo w tym zdaniu jest pewna religijna herezja, odbierająca Mu absolutną wszechmoc. Nigdy wcześniej i nigdy później nie widziano aniołów, ani tego, jak wyglądają i jak działają. Skąd więc pewność nie tylko o zadaniach, które jeszcze można sobie domniemywać, ale i o tych działaniach?

Przypisy:
1 - http://www.katolik.pl/czego-mozemy-nauczyc-sie-od-aniolow-,28727,416,cz.html
2 – wszystkie cytaty pochodzą z tego artykułu