Stał się cud pewnego razu...

  Za wstęp niech posłuży parafraza pewnej ludowej przyśpiewki:
Stał się cud pewnego razu – łoj,
Asmo zbeształ księdza zrazu– łoj.
Wtedy ksiądz użył słowa – łoj,
Taka był ich rozmowa – łoj, łoj, łoj.

Asmo księdza wylął pasem, wylął pasem, wylął pasem
A ksiądz Asmo bęc obcasem, bęc obcasem, bęc.¹

  Już wyjaśniam, choć na tej przyśpiewce mógłbym zakończyć. Znany jestem przede wszystkim ze swego antyklerykalizmu i choć ja uważam go za wybiórczy, mam łatkę nieprzejednanego wroga całego kleru, czemu właściwie się nie dziwię, wszak pozytywnie o klerze się raczej nie wypowiadam. I stał się właśnie tytułowy cud, bo dziś będzie zdecydowanie pozytywnie. Stali czytelnicy pewnie przypominają sobie notkę zatytułowaną „Krytyka czy hejt”, w której opisałem ks. Mateusza Tarczyńskiego jako wroga krytyki, krytykanctwa i hejtu. Poddałem krytyce pewne wypowiedzi Księdza, szczególnie te odnoszące się do krytyki i nawet dziś zdania nie zmieniam, choć zastrzegam, że wcale nie roszczę sobie pretensji do twierdzenia, że muszę mieć w tej kwestii absolutną rację.

  Ku mojemu największemu zdumieniu otrzymuję mail od ks. Mateusza! Taaak, tego ks. Mateusza. I to uważam za właściwy cud, o którym piszę na początku. Mail z zarzutami i pretensjami, wyrażony nie jako reprymenda, lecz jako kreatywna polemika z moją krytyką. Tu dodam, że ks. Mateusz nie jest czytelnikiem mojego bloga, ba, przebywa gdzieś we Włoszech, poświęcając się pracy naukowej. Świat stał się paskudnie mały i nie problem w tym, że ktoś mu tę moją notkę podrzucił, a ja z tego powodu mam się czuć bardziej zagrożony czy ograniczony. Wniosek raczej taki, że jeśli kogoś krytykuję personalnie, a tak mi się zdarza najczęściej, muszę być świadomy, że bohater mojej pisaniny do tej krytyki dotrze, dokładnie tak, jak to opisałem w omawianej notce i jak to miało miejsce w tej konkretnej, wręcz nieprawdopodobnej sytuacji. Wątpię czy ja powstrzymam się przed krytyką kleru i Kościoła, ale na pewno będę unikał uogólnień jak ognia. Nie będzie łatwo, skoro poczynania tego naszego rodzimego kleru mają często właśnie charakter ogólny, w którym trudno wyodrębnić pozytywne jednostki. Pozytywne, które są w dodatku niesłyszalne i niezauważalne, tym bardziej, że zdarza się Kościołowi zamykać im usta. Dopiero wtedy stają się głośne.

  Najbardziej jednak istotnym jest to, że od kilku dni mam nowego kumpla w osobie ks. Mateusza, gdyż za pomocą maili wyjaśniliśmy sobie w sposób merytoryczny i kulturalny nasze stanowiska. Nie wiem, jak długo potrwa to kumplostwo, wszak nasze światopoglądy są diametralnie różne, by nie napisać, że pozostają do siebie w opozycji, ale ks. Mateusz oznajmił mi, że jemu to nie przeszkadza. Mnie też, bo ja niekoniecznie osoby konsekrowane postrzegam jako „diabły wcielone”. W przytoczonej notce odnoszę się również do kazań. I tu kolejne zaskoczenie. Okazuje się, że ks. Mateusz praktykuje rozmowy ze słuchaczami, gdzieś w zakrystii lub kruchcie o swoich kazaniach. Gdyby taka praktyka była w naszych kościołach powszechna, kto wie czy nie zacząłbym znów do kościoła chodzić.

  Jeśli dodam, że dostałem zaproszenie do polemiki na temat jego kolejnych artykułów, właściwie nic dodawać nie trzeba.

Przypisy:
1 – dla tych, którzy oryginału nie znają:
„Stał się cud pewnego razu – łoj,
dziad przemówił do obrazu – łoj,
obraz nie rzekł ani słowa – łoj
Taka był ich rozmowa – łoj, łoj, łoj.

Ojciec syna wylął pasem, wylął pasem, wylął pasem
a syn ojca bęc obcasem, bęc obcasem, bęc ”.