Krytyka czy hejt?

  Trafiłem na artykuł, co zdarza mi się niezwykle często. Tłumaczy mnie to, że mam dostęp do netu i choć często słychać narzekanie, że przez niego coś tracimy (to są narzekania tych, co też z netu chętnie korzystają), to jednak nie da się ukryć, że mamy do czynienia ze wspaniałym wynalazkiem. Prawda, tenże net zalewa fala treści szkodliwych, ale jeśli tylko ma się odrobinę rozsądku, nie widzę problemu. Jest też inne negatywne zjawisko, nazywane hejtem i o tym jest artykuł¹, o który w pierwszym zdaniu.

   Autor żali się, że spotyka go spora ilość hejtu, złośliwych komentarzy, mających zdyskredytować treści, które umieszcza w necie. Owszem jest za krytyką, ale nie za krytykanctwem. Jest gorzej, bo uważa, że nawet krytyka wynika z „nagannej i niebezpiecznej potrzeby oceniania i komentowania”. Napiszę z sarkazmem, że tu już autora tej opinii nie rozumiem. Jeśli nie chce by jego teksty podlegały opinii i narażały je na komentowanie, wystarczy nie pisać, a już najlepszym razie, nie publikować. Pisanie do szuflady zapewni pełen komfort psychiczny i pełne samozadowolenie. Jest jeszcze jeden dość skuteczny sposób. Jeśli nie możemy się uwolnić od potrzeby pisania i publikacji – wystarczy wyłączyć możliwość komentowania, choć wtedy istnieje niebezpieczeństwo, że ktoś, gdzieś i tak odniesie się krytycznie do publikowanych treści. Autor niekoniecznie na tę krytykę trafi i wszystko ok.

  Właściwie postawa autora krytycznych uwag o krytyce, krytykanctwie i hejcie mnie nie dziwi. To ksiądz, który pewnie przywykł do tego, że z jego kazaniami się nie polemizuje. Można, co najwyżej, po mszy kurtuazyjnie wypowiedzieć znaną formułkę: „Piękne dziś ksiądz wygłosił kazanie”. Okazuje się jednak, że sprawa nie jest taka prosta. Oto czytam: „Dzisiejsze komentowanie wszystkiego i wszystkich niewiele ma wspólnego ze sporami światopoglądowymi, a zarozumiałość zawarta w wielu komentarzach dowodzi jedynie słabości prezentowanych stanowisk”. Otóż mam zupełnie inne doświadczenie, właśnie z księżami i zakonnikami. Jeszcze kilka lat temu, chętnie komentowałem ich teksty na katolickich portalach. Ci, którzy mnie już poznali wiedzą, że stać mnie dziś na odrobinę ironii i sarkazmu, ale staram się ze wszystkich sił uciekać od inwektyw, tym bardziej obelg. Wtedy byłem jeszcze bardziej surowy wobec siebie, unikałem również ironii i drwiny. Rzecz w tym, że po jakimś czasie mnie banowano bez podania przyczyn, likwidując mój profil na tych portalach. Zabawne jest to, że prawdziwie hejtujących nikt nie banował. Niewybredne obelgi autorom nie przeszkadzały.

  Jak to jest więc z tym sporem światopoglądowym? Mam wrażenie, że on jest możliwy pod jednym wszak warunkiem – oponent autora tekstu (tu księdza) musi w końcu uznać jego rację. Odwrotna ewentualność w ogóle nie wchodzi w rachubę. Ja to po części rozumiem, sam bronię swoich treści niczym lew, choć czasami jednak godzę się na pozostawanie przy swoich zdaniach, rzadziej uznaję rację oponenta, co jednak mi się niestety przytrafia. Niestety, bo nikt nie lubi godzić się z porażką. Nawet ja, szczególnie zaś księża i zakonnicy. Że się nie mylę wystarczą słowa autora: „Prawdziwa bowiem krytyka, ta budująca, podejmowana jest ze względu na Prawdę, do której chce się kogoś doprowadzić”. I mamy tu ów sławetny „bat na wszystko” – Prawda przez duże „P”. Jeśli się z tą Prawdą nie zgadzasz, to twoje komentarze nie są krytyką, a krytykanctwem na granicy z hejtem.

  Mój bohater, czas go przedstawić: ks. Mateusz Tarczyński, przyznaje się, że... często prowokuje do komentarzy (sic!) i tego już kompletnie nie rozumiem. Być przeciwnikiem komentowania i je prowokować?! No cóż, niezbadane są ścieżki... ewangelizacji. Na potwierdzenie swoich tez przytacza dość znamienny przykład. W jakimś artykule, krytykującym zachowanie katolików umieścił znany cytat z Biblii: „Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni” [Mt 7, 1] i ktoś mu odpisał: „To dlaczego sam ich osądzasz, odwołując się do cytatu, przez który chcesz wykazać, że oni swoim postępowaniem osądzili innych?”. Najlepsze jest zdumienie ks. M. Tarczyńskiego: „Czujecie to? Jak widać, nawet Ewangelia nie uniknie dziś zhejtowania” (sic!). Ja to czuję ks. Tarczyński, wpadłeś we własne sidła.

  Rodzi się pytanie: czy mamy w końcu prawo osądzać innych, czy nie? W świetle słów ewangelii św. Mateusza wynikałoby, że nie. Problem w tym, że wbrew pozorom, Jezus, autor tych słów o osądzaniu innych, sam nader często osądzał.  Inną sprawą jest słuszność tej oceny (osądu), ale tę da się skorygować poprzez polemikę, jeśli ktoś polemiki się nie boi. I bądźmy szczerzy, nie zawsze ta polemika będzie miała charakter podręcznikowego savoir-vivru.

Przypisy:
1 - https://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/komentarze/art,3053,nie-hejtuj-prosze.html