Przerażające konsekwencje

  Wrócił temat apostazji, choć go nie prosiłem. Przypomnę, kiedyś chciałem, ale z powodu formalności mi przeszło. To znaczy, nie porzuciłem ateizmu, tylko mi już oficjalne wystąpienie z Kościoła wydaje się niepotrzebne. Choć ciągle się zastanawiam z jednego powodu. Oficjalny akt apostazji skutkuje odmową katolickiego pochówku. Gdyby jakiś krewny lub znajomy wpadł na pomysł takiego pogrzebu dla mnie, miałby pomysł z głowy...  Inna sprawa, że jako umarlakowi będzie mi zupełnie obojętne, co zrobią z moim trupim ciałem.

  Przeczytałem pewien artykuł¹, w którym apostaci opisują swoje perypetie z dokonaniem tejże apostazji. Podobno jest coraz lepiej i łatwiej, nie trzeba już dwóch świadków, wystarczy oficjalne pismo do proboszcza, dwie rozmowy, akt chrztu i trochę czasu, bo tego od ręki załatwić się nie da. No i najważniejszy warunek – trzeba być pełnoletnim – co mnie najbardziej zdumiewa. Przypomnę, do dokonania aktu chrztu nie trzeba być pełnoletnim, nie trzeba wyrazić woli bycia ochrzczonym ani chęci wpisania się do katolickiej instytucji. Nie potrzeba też żadnej świadomości tego, co się dzieje. Jednym z pytań na chrzcie jest: „Czego żądasz od Kościoła Bożego?” Odpowiedź brzmi: „Wiary”. Tu mam najwięcej wątpliwości, bo skoro gdzieś tą wiarę zgubiłem z winy Kościoła, to czy mogę mieć pretensje o... niedotrzymanie warunków umowy? Ciekaw jestem, kto wymyślił te stojące na głowie zasady, ale nie będę wnikał. Faktem jest, że w Polsce coraz więcej osób decyduje się na apostazję. Źle, wróć, miało być: coraz więcej Polaków decyduje się na ten akt. Najwięcej tych, którzy wyemigrowali do Niemiec, bo tam za przynależność do Kościoła katolickiego (i nie tylko) trzeba płacić podatkiem, i o ile mnie pamięć nie myli to około, bagatelka, aż 9 procent tego podatku. A Polak potrafi liczyć i wychodzi ze słusznego założenia, że Bogu w niebie pieniądze niepotrzebne. Dwa złote na tacę w czasie mszy i pięć dych do koperty w kolędę, to jeszcze nie majątek, więc w Polsce tych apostazji mniej. Tak kilkadziesiąt rocznie.

  W którymś komentarzu poprzedniej notki pisałem, że wiara żywi się strachem. Jakby na potwierdzenie tych słów trafiłem na kolejny artykuł pod tytułem „Oto przerażające konsekwencje apostazji”². Powiem szczerze, za bardzo mnie ten artykuł nie przestraszył. Nie żeby ks. G. Śniadoch się nie starał, ale ja już jestem w tym wieku, kiedy nie za bardzo jest się czego bać. Najbardziej to ja się boję fanatycznych ortodoksów religijnych, bez względu na wyznawaną religię. Ale do rzeczy. Za akt apostazji czeka mnie ekskomunika, co wydaje mi się przerostem formy nad treścią. Bo to wygląda tak, jakbym ja się wypisywał z Kościoła, a Kościół za karę mnie z niego wyrzuca (sic!) No tak, ale ta ekskomunika wyklucza mnie z możliwości przyjmowania Komunii Św., skutkuje zakazem posługi przy obrzędach religijnych, zakazem bycia chrzestnym czy świadkiem bierzmowania oraz... niemożliwością przynależności do  jakichkolwiek grup i stowarzyszeń religijnych (sic!)  Tylko po co w takim razie wypisuję się z Kościoła? Przecież nie po to, aby być członkiem kółka różańcowego i uczestniczyć w Eucharystii. W jednym mnie ks. Śniadoch jednak odrobinę przestraszył: „Nie da się wymazać sakramentu chrztu, w związku z czym te osoby będą cierpieć w piekle i w czyśćcu [?! - zdumienie moje] znacznie bardziej niż ateiści od urodzenia, zaś najbardziej ci, ochrzczeni w wierze katolickiej”. Skąd ten czyściec – nie wiem? Skąd pewność, że kary w piekle będą stopniowane – też nie wiem, tym bardziej, że niedawno czytałem iż w największych czeluściach cierpieć będą matki, które abortowały nienarodzone. Niektóre wersje mówią o cudzołożnikach. Najnormalniej można się pogubić, a już w żaden sposób psychicznie przygotować się do tych tortur. I najsmutniejszy wniosek. Po co chrzczą te niemowlęta w wierze katolickiej, skoro to grozi największymi cierpieniami? Ten ksiądz i ci chrzczący wychodzą chyba z założenia, że taki nowonarodzony nie musi się mieć lepiej niż oni, jeśli kiedyś wpadnie na pomysł apostazji.

  Najlepsze zostawiłem sobie na koniec. Ks. Śniadoch zastanawia się jak zachować się ma wierzący w stosunku do apostaty. Jak ma wynikać z Biblii: „Jeśli ktoś przychodzi do was i tej nauki nie przynosi [porzucający wiarę – dopisek mój], nie przyjmujcie go do domu i nie pozdrawiajcie go” [J 2, 10]. Innymi słowy należy ich traktować jak trędowatych. Jak to określa autor: „nie można im okazać naszej akceptacji dla ich własnego wyboru”. Mój katolicki wierzący Czytelniku, powinieneś przemyśleć, czy nie popełniasz grzechu zaglądając na mój blog, choć zapewniam, że ja osobiście nikogo nie wypędzam. Polecam za to zakończenie: „(...) by mieć odwagę i siłę do dawania w świecie świadectwa wiary katolickiej. Celowo mówię tu o „katolickiej”, a nie chrześcijańskiej, bo np. nasza moralność i etyka jest naprawdę wyjątkowa”. Jak pragnę zdrowia, z takim przejawem pychy i zakłamania dawno nie miałem do czynienia.

Przypisy:
1 -  http://krakow.wyborcza.pl/krakow/7,44425,23228797,zycie-po-apostazji-dlaczego-sie-na-nia-decyduja.html
2 - http://www.fronda.pl/a/oto-przerazajace-konsekwencje-apostazji,108756.html