III wojna światowa – na dzień kobiet

  Blogowa znajoma stwierdziła kategorycznie: „Ja się będę upierać, że wojnę światową to my mamy non-stop, i te wojny lokalne tyczą się nie tylko ludzi danego terenu, na którym rzecz się dzieje, ale nas wszystkich”¹. Stanowczo zaprzeczyłem i..., i dziś zmieniam zdanie by udowodnić, że nie jestem upartym osłem, odpornym na każdą argumentację oponentów. Tak, III wojna światowa trwa i to ponad pół wieku, choć ma zupełnie inny charakter, niż mojej oponentce się wydaje.

  Osiedle mieszkaniowe w jakimś większym mieście polowy lat sześćdziesiątych. Mąż wraca zmęczony z pracy, idzie umyć ręce i twarz, i już odświeżony przechodzi do jadalni, gdzie czeka na niego zadbana żona, uśmiechnięte dzieci nastolatki, oraz skromny, ale pachnący obiad. Żona napełniając talerz męża, pełna troski pyta o to, jak minął mu dzień, dzieci zaś opowiadają jak im minął dzień w szkole. Po obiedzie on siada w wygodnym fotelu, żona podaje mu filiżankę z kawą i dzisiejszą prasę, a dzieci idą odrabiać lekcje. Ona jeszcze tylko musi pozmywać naczynia, by w końcu usiąść obok męża z ręcznymi robótkami. Wreszcie mogą włączyć telewizor, czarno-biały, bo właśnie rozpoczyna się emisja programów telewizyjnych. Wieczorem, gdy dzieci już poszły spać, przygotowuje w sypialni łóżko, gotowa w każdej chwili ubrać seksowną bieliznę, jeśli tylko mąż wyrazi w delikatny sposób chęć na spełnienie małżeńskiego obowiązku. I tak dzień w dzień, z przerwą na niedzielę, gdzie dodatkowa atrakcją jest wspólne wyjście do kościoła, a obiad jest bardziej uroczysty... Idylla?

  Dorastające dzieci zaczynają dostrzegać, że coś tu nie gra. Ojciec jest jakoś dziwnie wyobcowany. Owszem słucha, ale nigdy sam o nic nie pyta. Owszem, dba aby wszystkim żyło się w miarę dobrze, ale jest przy tym wręcz despotycznie przywiązany do rytuału wypracowanego przez kilkanaście lat. Nie ma mowy o jakimś szaleństwie. Matka zaś właściwie nigdy się nie śmieje, tak spontanicznie, jak z głupiego żartu, choć na jej twarzy uśmiech trwa. Jak przyklejony. Stara się o to, aby w domu był porządek, posiłki na czas, i żeby nikomu nie zabrakło czystej odzieży. Tyle, że w tym nie ma żadnej ambicji. Jest tylko obowiązek. Życie de facto jest takie, jakie musi być i młodym zaczyna być w tym świecie duszno.

  Pod koniec lat sześćdziesiątych wybucha rewolucja, przez jednych nazwana kulturową, przez innych seksualną, i to jest początek III wojny światowej, która trwa do dziś. Młodzi malują szarość życia pastelowymi kolorami, a dla większych doznań sięgają po narkotyki. Purytański świat bożego ładu, niezniszczalnych reguł i norm moralnych okraszonych hipokryzją, wali się niczym domek z kart po ciężkim bombardowaniu. Już nigdy nic nie będzie takie samo. Jednak myliby się ktoś, kto by sądził, że liberalizm, feminizm czy tolerancja odniosły zwycięstwo. Po trzydziestu latach pewnych, ale drobnych sukcesów nowych idei, konserwatyzm przeszedł do kontrnatarcia i nic nie jest rozstrzygnięte. Od końca lat dziewięćdziesiątych wojna się nasila. Powstaje ruch anti-choice, rzekomo oddolny, de facto sponsorowany przez lobby konserwatywne (w Polsce to Kościół, Ordo Iuris oraz PiS). I nie chodzi w tym tylko o sprzeciw wobec aborcji, gender, LGBT, ale także o walkę z antykoncepcją i, co jest przerażające, z ustawodawstwem antyprzemocowym.

  Ta wojna dziś po stronie konserwatystów sięgnęła szczytu absurdu szczególnie na poziomie feminizmu. Poczucie wolności, możliwości decydowania o sobie oraz godność kobiety, stały się dla tych kręgów grzechem. Ta rzekomo oddolna inicjatywa proponuje z okazji święta kobiet litanię za ofiary feminizmu (sic!), którą pozwolę sobie przytoczyć we fragmentach i w formie puenty:

  Módlmy się za:

- kobiety, którym wdrukowano brak zaufania do mężczyzn;
- kobiety, które chciałyby żyć zgodnie ze swoim powołaniem do małżeństwa i macierzyństwa;
- kobiety deprecjonowane i wytykane palcem jako kury domowe;
- kobiety, którym wpojono ideał realizacji siebie zamiast obdarowywania sobą mężczyzn;
- kobiety faszerowane antykoncepcją w ramach przejmowania kontroli nad własnym życiem;
- kobiety uwikłane w imię błędnie pojmowanej wolności w związki pozamałżeńskie, romanse, konkubinaty ;
- kobiety, którym wmówiono atrakcyjność bycia singlem;
- mężczyzn, którym odebrano męskość;
- mężczyzn, którym nie dano być głowami rodzin;
- mężczyzn, z którymi żony konkurują zamiast wspierać;
- porzucone dzieci, które były dla matek mniej ważne od kariery;
- dzieci, którym ze względu na prawo kobiety do wyboru nie dano się narodzić;
- kobiety, którym wmówiono, że ich macica, ich sprawa;
- homoseksualistów, którym matki nie potrafiły zaprezentować pozytywnego obrazu kobiecości².

Przypisy:
1 - komentarz z godz. 17:58 https://antyfronda.blogspot.com/2020/03/megalomania-dla-odwaznych.html
2 - https://www.fronda.pl/a/8-marca-dzien-modlitw-za-ofiary-feminizmu-1,141158.html