Niemal jak harlequin

  Harlequin (harlekin) to gatunek powieści miłosnej pozbawionej wartości artystycznej. W czasach z końca komuny bardzo popularny – tyle słownik. Ja zaś mam jeszcze gorsze mniemanie, bo dla mnie to klasyczny przykład grafomanii.  Ponieważ ja lubię trudne wyzwania, pomyślałem, że może by spróbować? Nie, nie powieścią, ale krótka notką. Właściwie zadanie mam ułatwione, bo postacie tej notki są realne, a zdarzenia faktycznie miały miejsce. Na wszelki wypadek jednak zmienię imiona...

  Mówili o niej piękna Izabel i nie był w tym nawet szczypty sarkazmu czy ironii, gdyż była piękna, młoda i zgrabna. Jeśli do tego dodać zaliczoną filologię języka włoskiego, można by rzec – świat stał przed nią otworem, i tu proszę bez żadnych dwuznaczności, choć była modelką, wręcz śmiałą modelką. Niestety, jak to w życiu się zdarza, człowiek, szczególnie ten młody, czasami popełni jakiś błąd. I wcale nie mam tu na myśli fotografowania się nago, wszak piękne i powabne ciało wręcz domaga się uwiecznienia. Jej błąd polegał na tym, że związała się z polityką, ściślej, z męską częścią polityki, jeszcze gorzej, z żonatymi politykami różnych szczebli. Wspomnę o czterech: serdeczny przyjaciel i powiernik Andrew, lekko świrnięty na punkcie seksu adorator Mariuszek, którego trzymała na bezpieczny dystans, grubiański i bezceremonialny amator jej piękności Marcin, oraz najważniejszy wśród niech Staszek, z którym poszła już na całość.  

  Jest rok 2014 i trudno jednoznacznie wskazać, który był pierwszy, ale wydaje się nim być Marcin, przynajmniej wśród partyjnych, którzy należeli do jedynie słusznej partii. Należał do tych, którzy się nie certolili. Gdy proponował jej kawę, wkładał swoją dłoń między jej uda. Nawet wyżej, i to wcale nie ciut. Inne szczegóły pominę, bo harlequin cechuje pewna doza delikatności w opisie przeżyć erotycznych. Pisał też do niej prośby, jak chociażby ta: „Iza, będzie konferencja na którą potrzebuję aniołków choć niekoniecznie płci żeńskiej. Generalnie młodzi ludzie i inteligentnie wyglądający”. To Marcin poznał Izabel z Andrew, o którym miał dość jednoznaczną opinię: „To tylko polityk mający sporo miękkiej charyzmy, inteligentny i znający kilka technik psycho-manipulacyjnych. Opinię o Andrew mam zasadniczo pozytywną, ale raz na jakiś czas jednak ta opozycyjna partia z niego wyłazi”. Tu wyjaśnię, Andrew jakiś czas należał do nie tej jedynie słusznej partii, ale błędy młodości się wybacza, jeśli się ktoś w porę nawróci. A Andrew był przykładnym katolikiem, więc pozostał jej przyjacielem, takim od serca, któremu można powierzyć najgłębsze tajemnice. Nic więc dziwnego, że mu się zwierza z pewnym niepokojem, jak przystało na skromną dziewczynę z kwalifikacjami: „Mogą wyjść na jaw moje nagie zdjęcia z czasów, gdy zajmowałam się modelingiem. Boję się, że ktoś może połączyć to z moim zaangażowaniem w kampanię i posłużyć się fotkami do ataku na Ciebie”. Chodzi oczywiście o kampanię wyborczą, która ma położyć kres rządom tej niewłaściwej partii, a w którą Izabel się czynnie, uczuciowo i patriotycznie zaangażowała.

  Andrew odpisuje: „Spokojnie, zdjęcia widziałem. Ładne, artystyczne, to nie jest nic strasznego. Proszę się uspokoić i rzeczywiście świątecznie wyciszyć. Jest trudno ale damy radę! O mnie już mówili, że mam kochanki, nieślubne dzieci, że zmuszałem do aborcji itp. Początkowo byłem przejęty, teraz to olewam. Więc proszę się nie przejmować”. Czyli jest dobrze, Andrew to wyjątkowo silny gość i nigdy nie da sobą manipulować, ani poniewierać. Nikomu. Podróże po kraju w czasie kampanii owocują wieloma nowymi znajomościami i tak Izabel trafia na Staszka. Polityk niższego szczebla, ale też z tej jedynie słusznej partii. Przystojny, inteligentny, i co najważniejsze katolik, posiadający kochającą rodzinę. Niestety, tacy nie zawsze potrafią się ustrzec podszeptom szatana, więc ten Staszek zakochał się na zabój w Izabel. Ta nie bardzo wie, co ma zrobić, bo on się jej podoba i dawno nie była zakochana. Najpierw więc radzi się Marcina, co chyba nie było zbyt dobrym pomysłem, bo on wszak został odrzucony, a taką plamę faceci zawsze pamiętają. On to skwitował krótko, ale dobitnie: „Przestań myśleć pizdą”. Andrew był bardziej wyrozumiały: „Staszek jest OK. Trochę radykał, ale dobry człowiek. Kręgosłup ideologiczno-polityczny jak u dinozaura. Skamieniały kompletnie. Facet z zasadami i kulturalny. Tylko proszę go nie podrywać. Chyba jest żonaty”. Izabel prostuje, że to on ją podrywa, więc dodaje: „Jesteście dorośli. Ty też. Ale przykro słyszeć, że tak mówi o swoich relacjach w domu. Mimo wszystko proszę o ostrożność. Ja z nim nie rozmawiałem. Z nikim nie rozmawiałem o Tobie”.

  Izabel ten związek ze Staszkiem nie wyszedł na dobre. Staszkowi zresztą też, bo wybuchł skandal na całą Polskę. Zawieszono jego członkostwo w jedynie słusznej partii i nigdy więcej nie wpisano na listy wyborcze. Zaś Izabel wpadła w tarapaty, jako ta zła w tym skandalu. Kochanka żonatego mężczyzny zawsze jest tą złą. Wtedy pojawia się na scenie Mariuszek, człowiek nie tylko wpływowy, ale zauroczony pięknym ciałem Izabel. Pisze do niej: „Cudowna pupa, zanurzyć się tam. Pieścić takie piersi to dopiero radość. Podnieciłem się, przepraszam. Jest Pani piękna. Przyjemność patrzeć na takie nogi, dotykać je coraz wyżej. Pupa śliczna. Działa jak magnes. Będę delikatnie całował każdy centymetr Pani ciała. Klęczałbym przed Panią”. Na poparcie swoich szczerych zamiarów pisze następnym razem: „Nadal w łóżku? Pewnie nago? Pewnie potrzebny masaż? Proszę wysłać mi zdjęcie z łóżka, a CV zanieść do Lotosu. Otoczyłbym Panią opieką. Polityczną”. Finał jest niestety smutny. Skandal ze Staszkiem odciska swoje piętno na jej życiu. Nie tylko znajomi się od niej odwrócili, ale i przyjaciele. Ona dziś z takim wykształceniem nie może nigdzie znaleźć pracy, bo jej nazwisko jest wszędzie znane. Nikt nie chce odbierać jej telefonów i SMS-ów. Za ten kilkuletni okres bujnego życia przy boku polityków jedynie słusznej partii, płaci dziś depresją i porcją niezbędnych leków.

  Koniec bez happy endu. Aha, przez roztargnienie zapomniałem zmienić imiona, więc te w tej notce są prawdziwe. Tak mnie zmęczyło to pisanie, że nie chce mi się poprawiać.



Przypisy:
Całość oparta na: https://wroclaw.wyborcza.pl/wroclaw/7,35771,25980130,dzialaczka-pis-wyznaje-prezydentowi-dudzie-o-seksie-z-partyjnymi.html?_ga=2.56204715.1439633870.1590613284-1397232837.1590613284#S.main_topic-K.C-B.1-L.1.duzy – tam też są screeny cytatów w notce.