Porażka

  Mam na myśli moralną porażkę polskiego Kościoła w walce z pedofilią. Jeszcze nie tak dawno chwalono się publicznie, jak bardzo ów Kościół problem się przejął, szczególnie w naszym kraju, ile się robi by zapobiegać i walczyć z tym haniebnym procederem. I jak zwykle wyszło żałośnie...

  I nie chodzi tu o kolejną aferę z zdemaskowaniem pedofila w sutannie. Ci pewnie nie zniknęli, a zeszli tylko głębiej do podziemia, choć i tam nie powinni się czuć bezpiecznie. W moim odczuciu porażką stał się pogrzeb byłego nuncjusza papieskiego Józefa Wesołowskiego. Nawet dwa pogrzeby. Ten pierwszy w Watykanie, gdzie przecież odprawiono mszę nad zmarłym, ubierając go w strój dostojnika i przyozdabiając należnymi ozdobami. Nie wnikam w procedury z tym związane, w moim odczuciu ta ceremonia to był policzek wobec ofiar tego zwyrodnialca, którego nie usprawiedliwia fakt, że proces się nie odbył i wyrok nie zapadł. Gdyby był niewinny, nie wyznaczono by procesu, bo dowody były bezsporne. Wyrok nie zapadł gdyż oskarżony ciężko zachorował i zmarł.

  Jeszcze gorzej wyszło na naszym, rodzimym podwórku. Nie było mnie na miejscu, więc muszę polegać na doniesieniach prasowych, ale jakoś nikt przeciw tym doniesieniom nie protestuje i ich nie dementuje. Z tych relacji wynika, że pochowano go w Czorsztynie z honorami należnymi wysokiemu dostojnikowi Kościoła. Był biskup, księżą, odświętnie ubrani górale i kilkuset wiernych. Były czytane listy Wesołowskiego, w których zaprzecza oskarżeniom. Zero skruchy, ani słowa prośby o przebaczenie. I nikt nawet się nie zająknął o ofiarach, nikt nie wspomniał o ohydzie zbrodni, za to pewnie były kwiaty i wieńce.

 
  Ja już pominę postawę wiernych obecnych na tym pogrzebie. Ci pewnie posłuchali swego proboszcza i licznie uczcili pogrzeb dostojnika Polaka. Nie zdali egzaminu hierarchowie krakowskiego Kościoła, godząc się na taką manifestację poparcia. Wiem, powiedziane jest „nie sądźcie, abyście sami nie byli sądzeni”, rzecz w tym, że skoro tak bardzo wierzą w bożą sprawiedliwość, niech ją Jemu zostawią. W oczach normalnych ludzi jego życie zasługuje na napiętnowanie, a nie czynienie mu honorów. Wprawdzie nikt nie krzyczał santo subito, ale ta ceremonia pogrzebowa wiele z takiej wymowy miała.