Śmiech to zdrowie?

  Chyba ze mną coś nie tak, to znaczy – zaczynam mieć wątpliwości. Tak ogólnie, uważa się, że człowiek w moim wieku powinien być stateczny, poważny i zrównoważony emocjonalnie. Jeśli uśmiech na twarzy to tylko z gatunku tych uprzejmych dla bliźnich, „cóś ala” A. Duda, bo już u
J. Kaczyńskiego nawet takiego nie uświadczysz. Ale ja w żadnym wypadku nie o polityce – tak mi się tylko skojarzyło. Bo czasami się łapię na tym, że śmieję się jak głupi do sera, a tak przecież w moim wieku nie uchodzi.

  Dziś właśnie tak miałem. W dodatku z samego rana, co podobno grozi płaczem na wieczór, i co gorsza, z powodu całkiem poważnego i pobożnego artykułu. Na stronie tego bloga jest link do mojej ulubionego portalu. Tam szukam inspiracji na całkiem poważne (i pobożne) tematy. Jak słusznie twierdzi jedna z moich, oby nie już nie tylko byłych, czytelniczek, najczęściej w poszukiwaniu tematów do polemiki. Tak mam, że zdecydowanie bardziej lubię polemikę od peanów na cześć. O czym tu dyskutować jak się zgadzam z jakimś twierdzeniem, z jakąś tezą? Wróćmy do sedna, bo temat i kontrowersyjny, i delikatnie intymny – dotyczy uzależnienia od seksu (sic!) Ale ostrzegam wrażliwych, będzie ironicznie i prześmiewczo.

  Ja już gdzieś, kiedyś pisałem, że jesteśmy jedynym gatunkiem na tej ziemi, którego seksualność jest praktycznie niczym nieograniczona. Zwierzęta tak nie mają i niech żałują. Natura to tak wymyśliła, że chociaż standardem jest, że kobieta rodzi jedno dziecko w jednym cyklu, i tak człowiek zdominował tę planetę. Owadów jest miliardy więcej, ale ich życie jest krótkie i z tej liczebności nic nie wynika, no może poza tym, że uprzykrzają człowiekowi jego życie. Z tą ludzką seksualnością jest jednak pewien problem. Nie wiedzieć kiedy, nie wiedzieć jak i dlaczego, człowiek uznał w pewnym momencie swej historii, że to grzech?! Ja osobiście tego nie rozumiem, bo i to przyjemne, i w końcu skutkuje przedłużeniem gatunku.

  Tymczasem pewna grupa moralistów uznaje z pełnym przekonaniem, że „czerpanie przyjemności z seksu jest uzależnieniem porównywalnym z narkomanią i alkoholizmem. Pogoń za przyjemnością seksualną jest rodzajem narkomanii”*. To bym jeszcze rozumiał, pod warunkiem, że jest w tym stwierdzeniu pewna metafora. Jakoś nie potrafię sobie wyobrazić seksu bez czerpania z niego przyjemności. Jednak już stwierdzenie, że owo doznawanie przyjemności „jest stanem duchowej śmierci, która wyraża się w mocno przytępionej wrażliwości na miłość Boga” wprawiło mnie nie tyle w zdumienie, co wręcz w konsternację. Przecież według tych samych moralistów to właśnie Bóg obdarzył człowieka tą przyjemnością związaną z seksem. Ale ks. M. Tuchowski, który jest autorem tego tekstu, próbuje mi to wyjaśnić. „Współżycie płciowe jest miejscem [podkreślenia moje] poczęcia nowego człowieka, miejscem szczególnej obecności i działania Boga”. Ten, jak mniemam,  lapsus językowy wywołał właśnie mój nieprzystojny i niepohamowany śmiech. Kiedyś wyobrażałem sobie Boga wszędzie, nawet w ubikacji, ale nigdy by mi nie przyszło na myśl, że może być w „miejscu” gdzie właśnie doznaję rozkoszy seksualnej...

  Intencją autora tego artykułu de facto jest próba dowiedzenia, że seks przed i pozamałżeński jest grzechem. Ja się nie będę sprzeczał, ale mam pytanie: czy związek małżeński czyni nas wolnym od uzależnień seksualnych? Coś w tym może jest na rzeczy, bo w pewnej chwili uzmysłowiłem sobie, że małżonka mnie już tak nie pociąga seksualnie jak kiedyś. Jej to też pewnie dotyczyło. A przecież był czas, gdy kochaliśmy się na potęgę i to niekoniecznie tylko „po bożemu”. Rzekłbym: seks był jednym z elementów sensu naszego związku. A to już według wszelkich oznak na niebie i ziemi (ze wskazaniem na to pierwsze) i wywodów ks. M. Tuchowskiego, jest grzechem. I kolejna konsternacja. Na dowód swego twierdzenia, autor powołuje się na cytat z Ewangelii św. Mateusza [19,8-9]. Z ciekawości sprawdziłem i... oblał mnie zimny pot. Dwa zdania z tego fragmentu Ewangelii: „[8](...) jeśli twoja ręka lub noga jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie”, „[9] I jeśli twoje oko jest dla ciebie powodem grzechu, wyłup je i odrzuć od siebie (...)”. Ciąg dalszy jakoś tak mi się sam nasunął: „[?] I jeśli twój penis… itd”.

  Przyznaję, że czegoś jeszcze nie rozumiem. Dlaczego mój stosunek do seksu jest grzechem, a obsesja na jego punkcie, taką jaką reprezentują religijni moraliści, już nie? Bo zauważyłem pewną osobliwą prawidłowość. Moje uwielbienie dla seksu powoli mija, choć pewnie nigdy nie minie do końca. Natomiast obsesja na jego punkcie tychże moralistów, wraz z wiekiem, staje się coraz silniejsza i wręcz maniakalnie natrętna.

* - http://www.fronda.pl/a/masz-nalog-seksualny-oto-jak-go-pokonac,56241.html