Obżarstwo

  Był taki mnich Ewagriusz z Pontu, Anachoreta, jeden z pierwszych teologów chrześcijańskich, który zajmował się ośmioma rodzajami pokus, którego to przemyślenia stały się podstawą katechetycznego spisu grzechów głównych. Nie mam ochoty zajmować się wszystkimi, a to, by poświęcić czas temu jednemu, wynikło z lektury pewnego artykułu na Fronda.pl. Lojalnie uprzedzam, mam zamiar sobie dworować.

  W tymże artykule bliżej nieznany autor raczy nas dywagacjami na temat prawdziwej modlitwy. Wprawdzie kładzie nacisk na modlitwę duchownego, ale jednocześnie uogólnia owe wskazówki do wszystkich pragnących gorliwej i czystej modlitwy. Swoją opinię na temat samej modlitwy już kiedyś wyraziłem, więc pominę ten aspekt, skupiając się na grzechu obżarstwa. Tak się akurat składa, że zdecydowana większość z nas lubi jeść, ba, jest to jeden z podstawowych i koniecznych elementów naszej egzystencji tu na ziemi. Pewnie dlatego martwi mnie życie po życiu, bo tam tego ulubionego zajęcia już nie zaznam.  Jak pomyślę o przysmakach i delicjach, wspaniałym poczuciu sytości, czy rozkoszy zaspakajania pragnienia (nawet napojami wskazującymi na spożycie) i uzmysłowię sobie, że przez całą wieczność już nie będę mógł się tym rozkoszować... Ech…

  Ale, ale..., miało być o obżarstwie. Na szczęście ja sam mam pewien umiar w jedzeniu, jednak statystyki wykazują, że niestety nie wszyscy. Podobno znacznie więcej niż połowa moich rodaków cierpi na otyłość właśnie z powodu obżarstwa. Ja wprawdzie preferuję szczupłe sylwetki (nie mylić z anorektykami), ale nawet tych bardziej otyłych rozumiem, akceptuję i nie potępiam.  W końcu sam do szczupłych się nie zaliczając, wielu pokusom nie byłbym się w stanie oprzeć i zazwyczaj się nie opieram. Szczególnie ładnym kobietom, ale też nigdy nie twierdziłem, że jestem ideałem. Uwielbiam też łakocie, które w pewnych momentach mojego życia zawładnęły mną zupełnie. A z łakoci najbardziej smakuje mi schabowy, pieczyste dobrze podlane sosem i kiełbasa jałowcowa. Mówię Wam, niebo w gębie i niech tak pozostanie.

  Ok, wrócić muszę do tego Ewagriusza, choć jak na złość, mimo że on obżarstwo potępia, we mnie akurat nawet czytanie i pisemne na ten temat wywołuje wzmożone łaknienie. Ten święty człowiek doszedł do wniosku, że naszym celem życia jest kontemplacja Boga. Ba, mógłbym się z nim nawet i zgodzić, gdyby nie fakt, że podobno tej kontemplacji nic tak bardzo nie przeszkadza jak właśnie jedzenie. Coś w tym musi być na rzeczy, skoro większość mistyków jest strasznie wychudzona, rzekłbym anorektyczna. Ewagriusz to nawet pięknie wytłumaczył. Jeśli się modlisz na czczo i wygłodzony, Twoja modlitwa jest lekka i szybko zmierza do góry, do nieba. Jeśli modlisz się najedzony, syty, Twoja modlitwa jest ciężka i snuje się po ziemi, nie docierając tam, gdzie trzeba. Nic więc dziwnego, że demony usilnie namawiają nas do obżarstwa, w końcu im właśnie zależy na tym, aby nasze modły do nieba nie dotarły. Bo umysł ociężały nie może się modlić tak jak trzeba. Teraz już rozumiem ideę Wielkiego Postu. Tylko w takim razie zagwozdka: co z Wielkanocą, kiedy to obżeramy się na potęgę a powinniśmy się szczególnie gorliwie modlić?

  Nie bardzo zrozumiałem dlaczego demonom zależy tak bardzo, byśmy się nieprawidłowo modlili, skoro w tej materii ich wpływ jest podobno nikły. Ewagriusz i to wyjaśnia. To przez zazdrość! Wprawdzie nie tłumaczy o jaką zazdrość chodzi, ale ja już wiem. One nam zazdroszczą tego obżarstwa, bo dla niech, jako duchów, żadne jedzenie nie ma sensu. Więc nas kuszą. To dość pokrętne wytłumaczenie, ale da się zrozumieć. Moja żona, gdy była na mnie zła, podając mi obiad, zwykła mówić: masz pijany wieprzu i żryj! Nawet gdy byłem tylko po jednym piwku. Udowodnione jest przecież, że gdzie diabeł nie może, tam kobietę pośle. To się wszystko idealnie zgadza, to do siebie w takim kontekście doskonale pasuje. I ja faktycznie żarłem, bo po piwku mam nieziemski apetyt. Tenże Anachoreta proponuje więc, jako skuteczne narzędzie do walki z demonami, post i czuwanie. To czuwanie konieczne jest również nocą, co bez wątpienia straszliwie komplikuje sprawę. Mówi się, że jak człowiek śpi, to nie grzeszy. A jak nie śpi, to mu się chce jeść. Trudna sprawa, bo koło się zamyka. A Ewagriusz ostrzega, że obżarstwo jest bramą otwierającą drogę wszystkim pozostałym namiętnościom. Problem w tym, że jakoś sobie życia bez namiętności nie wyobrażam. Więc, bramo, otwórz się!

 
  W tym miejscu przychodzą mi na myśl opaśli hierarchowie, proboszczowie i księża. Takich przecież nie brak, choć nie mówię, że wszyscy do opasłych należą. Mam tylko przeświadczenie, że nie byli zbyt pilnymi uczniami, gdy zaznajamiano ich z naukami Ewagriusza. W końcu są przecież ważniejsze sprawy, trzeba ostrzegać wiernych przed... obżarstwem, o innych grzechach nie wspomnę. Najzabawniejsze jest to, że państwo Terlikowscy, niekonorowani przywódcy ortodoksyjnego katolicyzmu, niekwestionowani liderzy Frondy.pl, gdzie ów artykuł o obżarstwie się ukazał, mający często za złe Watykanowi, że nie jest dostatecznie katolicki..., też do szczupłych nie należą. Wręcz określiłbym ich mianem – pączusie.