Anioły

  Anioł to jedna z duchowych postaci religii monoteistycznych, ulubiona postać dziecięcej wiary, a modlitwa do niego była jedną z trzech pierwszych, obok Ojcze Nasz i Zdrowaś Mario, którą nauczyłem się na pamięć. Dobry duch, wysłannik Boga i stróż moich poczynań.

  Oto fragmenty z niemal pracy doktorskiej na temat aniołów: „Według nauki Kościoła aniołowie to czyste duchy, nie posiadające ciała. Mogą przybierać ludzką postać i oznaczają się cechami, które znamy. Są niebiańsko piękni, mają rozum, czyli myślą, wiedzą i pamiętają. Mają wolną wolę, ale znacznie silniejszą od ludzkiej. Są ponadto obdarzeni mocą i władzą, niedostępną człowiekowi, (...) Często przypisuje im się nadprzyrodzoną moc, ale nie mogą jednak ingerować w ludzkie myśli czy działania. Mogą jednak porozumiewać się z ludźmi czy z nimi współdziałać. Nie można określać ich względem płci, choć najczęściej ukazują się nam jako młodzi mężczyźni.”* Warto też zaznajomić się z jeszcze jednym fragmentem tej pracy: „Pierwsi w hierarchii są Serafini, Cherubini i Trony. Śpiewają oni nieustannie hymn uwielbienia Boga, trwając w wiecznym żarze miłości do Najwyższego. Posiadają sześć par skrzydeł, zakrywających ich twarze i nagość swych nóg. (...) Kolejny zastęp kontempluje Boga na niższym poziomie. Posiada on wiedzę o Bogu, jego dokonaniach i tajemnicy wcielenia Chrystusa. Cieszą się oni wolnością, niezależnością i męstwem w naśladowaniu boskich cech. Tworzą go Panowania, Moce i Władze. Ostatni zastęp stanowią aniołowie niższego rzędu, pełniący rolę specjalnych wysłanników, pośredników i zwiastunów. Zwierzchności, archaniołowie i aniołowie otrzymują przywilej pierwotnego poznania Bożych planów i oznajmiania Woli Boga społeczności ludzkiej.”

  Ja naprawdę podziwiam tę wiedzę, bo zastanawiałem się skąd jest czerpana. Owszem, aniołowie występują w Piśmie Świętym, ale nie w takim ujęciu jak przedstawia to powyższy opis. W końcu znalazłem autora tych rewelacji, który podobno widział naocznie te zastępy, dzięki czemu mógł je dokładnie opisać. To niejaki Pseudo-Dionizy Areopagita, prawdopodobnie mnich z przełomu V i VI wieku. Kościół długo nie chciał uznać tych wizji, ale w końcu uległ pokusie i przyjął całą tę angelologię za prawdziwą. Jest problem z chronologią, ale kto by się tym dziś przejmował.

  Jak dla mnie, anioły stały się pierwszymi postaciami, po Świętym Mikołaju, w których istnienie zacząłem powątpiewać. Jaki tam z niego stróż, skoro stale przydarzały mi się przykre wypadki? I jakoś nie spełniał się w roli posłańca, pośrednika między mną a Bogiem. Widać leniwy był, albo mało przebojowy. Trochę tłumaczył go tłok tych aniołów, bo przecież każdy ma podobno własnego, a przy tym kompletnie anonimowego, bo jak się dowiedziałem, z imienia znamy tylko trzech. Z tym moim musiało być źle, bo wśród nich istnieje kastowość, zwana dla zmyłki hierarchią, i widać mnie trafił się ten najniżej w tej hierarchii stojący. Dowiedziałem się też, że jego rolą jest zwiastowanie najpiękniejszych darów: uwolnienia od śmierci, zbawienia i życia wiecznego. Trochę to dziwne, gdyż te najpiękniejsze dary obwieszczał mi katecheta na lekcji religii. Widać te dary są szczególnej wagi, skoro taką radosną nowinę trzeba dublować, przy czym warto zaznaczyć, że jeszcze nigdy nie miałem szczęścia żadnego anioła spotkać.

  W ikonografii to postać bezpłciowa, ubrana w białą suknię, często ze skrzydłami, też białymi. Ten kolor nie jest bez znaczenia, gdyż po pierwsze, odróżnia te dobre anioły od czarnych złych aniołów, po drugie, symbolicznie utarło się kojarzyć biel z dobrem a czerń ze złem. Trochę to złudne i... zalatujące rasizmem, ale nie będę wnikał. Bardziej zastanawia mnie ta bezpłciowość. No bo gdy słyszę, że ktoś pokochał dziewczynę cudną jak anioł, to od razu mi się to dziwnie kojarzy. Rozumiem, można kochać heteroseksualnie, homoseksualnie, ale jak nazwać miłość do bezpłciowej postaci? Podobnie, gdy ktoś określa żonę: „Anioł, nie kobieta” to nie jestem pewien czy ją chwali czy gani? W dodatku we wspomnianej ikonografii anioły mają z reguły rysy męskie...

  Wróćmy jednak do tych niematerialnych aniołów. Chyba jestem upośledzony, bo jak wspomniałem, jeszcze żaden mi się nie ukazał, ani nawet nie próbował ze mną porozmawiać. Zresztą szczerze, to nawet gdy wierzyłem, nie bardzo mogłem zrozumieć po co? Modliłem się bezpośrednio do Boga, a podobno Bóg i tak wszystko o mnie wiedział, bez potrzeby pośrednictwa aniołów. W dodatku ta hierarchia i wynikająca z niej powinność skutecznie zniechęciły mnie do wiecznej szczęśliwości w Niebie. Bo gdybym tak i ja musiał nieustannie śpiewać „hymny uwielbienia Boga, trwając w wiecznym żarze miłości do Najwyższego”, to naprawdę nie wiem, czy to nie byłoby to samo, co wieczne smażenie się w ogniu piekielnym. Tym bardziej, że wrzaski i jęki wychodzą mi zdecydowanie lepiej niż śpiew.

  Już bardziej poważnie. Od zarania dziejów ludzkości, towarzyszyła nam pogańska wiara w różne duchy, duszki, skrzaty, strzygi, gnomy itp., itd. Religie monoteistyczne siłą rzeczy te postacie odrzucały, ale widać powstała luka, którą trzeba było czymś wypełnić, więc powołano, i te dobre anioły, i te upadłe. Szczególnie te drugie miały niebagatelne znaczenie, bo czymś trzeba było usprawiedliwić wszechobecne zło (nie tylko wśród ludzi), a którego twórcą nie mógł być przecież dobry Bóg. Stąd pewnie bardziej rozbudowana jest pokrewna nauka, zwana demonologią... 

* - http://www.fronda.pl/a/jak-prawidlowo-rozmawiac-z-dziecmi-o-aniolach,62844.html