Archeologia w służbie wiary

  Pewnie z powodu Wszystkich Świętych pojawiło się szereg artykułów, mających udowodnić istnienie duszy, duszy w ujęciu wiary chrześcijańskiej, czyli nieśmiertelnej. Czytałem w formie rozrywki i przecierałem oczy ze zdumienia. Czego to ludzie nie wymyślą...

  A wszystko przez stwierdzenie, że „Życie nasze byłoby bezcelowe, gdyby kończyło się śmiercią. Jaka korzyść byłaby wtedy z cnoty i dobrych uczynków?”¹ W tym już są dwie sprzeczności, których zdają się nie dostrzegać autorzy takich słów. Bo czy tego chcesz czy nie, każde życie kończy się śmiercią. Jeśli w dodatku uważasz, że czynienie dobra ma uzasadnienie tylko dlatego, że Twoja dusza jest nieśmiertelna, ta dobroć nie jest warta funta kłaków. Po prostu, może bezwiednie, ale
i tak tylko kupczysz cnotą i dobrocią, czyniąc z niej środek płatniczy do wiecznej szczęśliwości. I tu pojawia się problem duszy.

  W starożytnej filozofii wyróżnia się trzy rozumienia tego pojęcia. Według Sokratesa dusza to nic innego jak nasze własne „ja”, Platon uważa duszę za esencję naszej osoby, bezcielesną mieszkankę naszego ciała i wreszcie Arystoteles, który nie zgadzał się z Platonem, twierdząc, że dusza nie może istnieć niezależnie od ciała, czyli nie jest nieśmiertelna. To z oczywistych względów bardzo uproszone definicje. Chrześcijaństwo przyjęło pojęcie duszy od Platona. Św. Augustyn z Hippony uznaje, że dusza ma charakter rozumny (niezależny od rozumu człowieka), św. Tomasz z Akwinu dodaje, że każde żywe stworzenie ma duszę, choć jej charakter różni się od duszy człowieka. Kartezjusz widzi już duszę jako twór „obleczony” w ciało, co rozwinął Schopenhauer uznając, że ciało jest tylko narzędziem duszy. Dopiero materialiści doszli do wniosku, że ten dualizm postrzegania istoty ludzkiej jest wynikiem ewolucji, dzięki  której człowiek zyskał świadomość. Ponieważ każdy człowiek posiada życie wewnętrzne, które jest pozornie oderwane od naszej fizyczności, ulegamy złudzeniu, że umysł człowieka jest czymś odrębnym od ciała.

  Ta ostatnia teoria budzi ogólny, wręcz uzasadniony sprzeciw. Trudno bowiem pogodzić się z myślą, że wraz z ciałem dusza przestaje istnieć, zapominając jakby przy okazji, że gdy nas nie było, ta dusza też nie istniała. Ona może zaistnieć tylko wtedy, gdy powstaje życie, a co stworzone do życia – musi umrzeć. I choć bardzo to życie kochamy, choć mamy świadomość, że nadejdzie jego kres,  dobrze jest pomarzyć, że dusza jednak przetrwa. Tak jakby ogień mógł płonąć bez paliwa, ruch powietrza i bystrze wody bez różnic temperatur, a światło istnieć bez jego źródła. Tylko absolutna ciemność nie potrzebuje niczego. Teologia dwoi się i troi, aby wiarę w nieśmiertelność duszy podtrzymać. Ostatnio nawet ucieka się do fizyki kwantowej szukając w niej Boskiego Pierwiastka. To nawet udany zabieg, bo mało kto rozumie tę kwantową fizykę (mechanikę).

Trafiłem na artykuł², gdzie autor sam sobie strzela w stopę. Dochodzi do wniosku (za dr Robertem Lanza), że po śmierci fizycznej nasza osobowość nie znika, tylko przechodzi do innego wszechświata, nie mylić z niebem i piekłem (sic!), a to już wręcz bezbożny pomysł rangi New Age czy Scjentologii. Inne tezy podpierają się autorytetami. Dusza jest nieśmiertelna bo tak twierdzi...,
i tu długa lista świętych³ (sic!), zapominając o tym, że to tylko ich pobożne życzenia. Trzecią grupą „pewnych w stu procentach” argumentów są wizje mistyków i mistyczek. Szczególnie te, określane mianem prywatnych objawień. A Pismo Święte wyraźnie mówi: „kto pyta duchy i widma, zwraca się do umarłych, jest obrzydliwy dla Pana.” [Pwt 18, 10] Znam trzy takie osoby: Maria Simma⁴, Faustyna Kowalska i o. Pio.

  Uwieńczeniem artykułów w tym temacie jest tytuł, który jako parafraza posłużył mojej notce: „Jest życie po śmierci! Archeologia to potwierdza.”⁵ Wprawdzie nic o tych archeologicznych odkryciach w tekście nie ma (ani jednego krótkiego zdania), za to jest odkrywczy tekst: „Historie nawróconych ateistów świadczą o tym, że w momencie nawrócenia uświadamiali oni sobie, że w chwili śmierci będzie sąd i że wtedy zadecyduje się ich wieczność, zbawienie albo potępienie. Nikt z ludzi nie ucieknie od odpowiedzialności za całe swoje ziemskie życie, które jest niepowtarzalne i nieodwracalne. Nawróceni z ateizmu zrozumieli, że czas życia na ziemi jest okresem dojrzewania do wieczności. W momencie śmierci będzie sąd i wtedy otrzymamy zapłatę.” Wprawdzie powiedzenie mówi, nigdy nie mów nigdy, ale ten argument powalił mnie zupełnie. Ileż trzeba było włożyć intelektu by stworzyć te kilka zdań, mające być koronnym argumentem na nieśmiertelność duszy?! Ich autor powinien być wdzięczny ateistom za to, że w ogóle pojawili się na świecie...

PS. Wybór tekstów w pełni subiektywny

Przypisy:
1 - http://www.fronda.pl/a/dokad-idzie-dusza-po-smierci-o-serafin-rose-wyjasnia,81066.html
2 - http://www.fronda.pl/a/znany-naukowiec-dusza-ludzka-nie-umiera,81149.html
3 - http://www.fronda.pl/a/dokad-idzie-dusza-po-smierci-o-serafin-rose-wyjasnia,81066.html
4 - http://www.fronda.pl/a/czy-zmarli-moga-ukazywac-sie-zywym-1,81069.html
5 - http://www.fronda.pl/a/jest-zycie-po-smierci-archeologia-to-potwierdza,81065.html