Zamalować!

  Ostatnimi czasy pewien minister, niedoszły premier techniczny, niejaki prof. Gliński oraz wspierające go patriotyczne środowiska prawicowo narodowe, coraz częściej wtrącają się w naszą rodzimą kulturę. Ogólnie rzecz ujmując, da się to skomasować w haśle „Nie będzie promocji pornografii w sztuce.” Ja bym się nawet zgodził, gdyby nie prosty fakt, że tak do końca jeszcze nikomu nie udało się wyznaczyć ściśle określonej granicy między tym, kiedy nagość jest jeszcze sztuką, kiedy już pornografią.

  Jeśli tak bliżej przyjrzeć się naszemu życiu, seks, a w tym i nagość, jest nieodłącznym elementem naszego życia. Jest gorzej, bez tego nas by po prostu nie było. Po zerwaniu zakazanego owocu w raju, Adam i Ewa odkryli swoją nagość i zaczęli się jej wstydzić. Na szczęście dla naszego pokolenia, nie tak do końca, dzięki czemu człowiek stał się najbardziej seksualnym stworzeniem na ziemi. Jako jedyny gatunek możemy uprawiać seks właściwie zawsze, bez względu na okoliczności, dzięki czemu staliśmy się panami tego świata, choć zasadą jest, że kobieta może urodzić jedno dziecko raz do roku, w dodatku nie przez całe swoje życie. Marna wydajność ale wyjątkowo skuteczna. Ale ja nie o tym.

  Gdy mi ktoś zarzuca, że zachwycam się nagością (przede wszystkim płci odmiennej – aby nie było) od razu spotka mnie zarzut, że jestem amoralny i do cna zepsuty. Mam wtedy zawsze na podorędziu prostą, acz skuteczną odpowiedź – widziałeś przyjacielu/przyjaciółko Kaplicę Sykstyńską? Tam aż kipi nagością, a przypomnę, Kaplica nosi miano papieskiej i mieści się w Pałacu Watykańskim, niekwestionowanym centrum katolicyzmu. Większość tych wręcz pornograficznych fresków jest autorstwa samego Michała Anioła. Niejaki Biagio z Ceseny ostro potępił tę nagość
a papież Paweł IV nawet nakazał je zniszczyć. Dopiero po namowach zgodził się na to, by tylko zamalować intymne fragmenty – ku chwale sztuki dla potomności. W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku te zamalowane fragmenty odsłonięto. Tak więc, w samym sercu katolicyzmu dziś nagość bije po oczach. A pruderyjni i zgorszeni katolicy oburzają się na lekko odsłoniętą pierś, czy ledwie odziane sznurkiem pośladki bijące po oczach w reklamach. W moim mniemaniu to i tak ciekawsze, i przyjemniejsze, niż na ten przykład liczne, niejednokrotnie szkaradne pomniki Jana Pawła II, o rozerwanych i zakrwawionych strzępach płodów nie wspomnę.

  Inna sprawa, że i teraz zdarzają się ludzie pokroju Pawła IV, gotowi zamalować tę Kaplicę, uznając ją za obrazoburczą gdyż rażą „bezwstydnym powabem”. Oto czytam tekst: „Gdy się bowiem owym przyjrzymy [freskom w Kaplicy – dopisek mój], to istotnie dostrzeżemy tam wiele nagości, nieraz całkowicie nieuzasadnionej kontekstem pokazywanych za jej pomocą scen, a nawet ukazanej w taki sposób, iż można mieć podejrzenia co do tego, czy ich autor rzeczywiście nie był homoseksualistą, jak tu mu się niekiedy przypisuje (nagie kobiety w Sykstynie umięśnione niczym mężczyźni, przedstawiciele płci męskiej odmalowani w swej nagości za to z dużą dbałością.”* Przyznam, że dziwi mnie postawa Salwowskiego, autora tego tekstu. To purytanin jak się patrzy, tylko skoro mu nagość się nie podoba, skąd taka szczegółowa wiedza o niej? I aż chciałoby mu się uzmysłowić, że w czasach, kiedy freski powstawały, istniały zupełnie inne kanony piękna kobiecego ciała, więc jego insynuacje, co do orientacji seksualnej Michała Anioła wynikają bardziej z chorej wyobraźni, niż ze znajomości tematu.

  I choćby nie wiem jak się oburzał, choćby podpierał się niezliczoną ilością wypowiedzi nieżyjących, średniowiecznych papieży i mędrców Kościoła, nie uda mu się zaprzeczyć prostemu faktowi, że nagość jest piękna, że według Biblii Bóg stworzył nas nagimi, nie tylko ku swojej uciesze. Można, co najwyżej, dyskutować o tym, czy pokazywanie życia seksualnego jest tym, co chcemy oglądać, ale i tak nie da się zaprzeczyć, że ono istnieje. Tym samym, jeśli na scenie lub w filmie oglądamy kochającą się parę, jeśli czytamy o tym w książce, bez pornograficznych szczegółów, czy trzeba udawać zgorszonego? Nikogo nie rażą mocne akty przemocy z hektolitrami krwi, które mogą wypaczyć psychikę szczególnie młodym, ale jest akurat na odwrót.  Sceny przemocy są pokazywane bez ograniczeń wiekowych, są atrakcją w grach komputerowych, ale dyskretne pokazywanie fizycznych przejawów miłości jest już absolutnie potępiane, a według politycznych animatorów obecnej kultury, absolutnie niedopuszczalne. I szczerze mówiąc, ja tego nigdy nie zrozumiem...

Przypisy:
* - http://www.fronda.pl/a/nagosc-w-sztuce-kiedy-jest-dobra-kiedy-grzeszna,80936.html