Jeszcze jeden! Jeszcze jeden!

  Długo dręczył mnie jeden podstawowy problem. Wiara jest bowiem osobistą sprawą każdego człowieka i jakoś tak nie bardzo wypada podmiot tego wyboru podważać. W końcu istnieje pojęcie „obraza uczuć religijnych”, choć nomen omen, Bóg mi świadkiem, nie wiem na czym to ma polegać, więc negując, podważając lub wyśmiewając ten podmiot wiary, czyli samą religię, pośrednio wyśmiewamy się z tych, którzy ją wybrali jako sens życia. Klasyczny pat, który z pewnych względów w ogóle wyklucza jakąkolwiek krytykę religii i wszystko to, co się z nią w jakiś sposób łączy. Bo albo obrazisz w ten sposób czyjeś uczucie religijne, albo zostaniesz moralnie odsądzony od czci i (znów nomen omen) od wiary, nawet jeśli jej w sobie nie masz.

  Najlepiej byłoby zmilczeć, udając, że ten sposób życia, życia w wierze, jest najlepszym z możliwych i ja, jako ten, który takiego sposobu nie pojmuje i nie akceptuje, powinienem się ze wszystkim godzić, nawet jeśli w jakiś sposób ta wiara dotyka mnie bezpośrednio czy tylko pośrednio, co rani moje uczucia. Ale te moje uczucia, jak na ironię, nie są uczuciami religijnymi, więc żadnej prawnej ochronie nie podlegają, choć akurat Konstytucja RP, przynajmniej jeszcze na razie, niewiarę traktuje na równi z wiarą, o czym wierzący zdają się kompletnie zapominać. I tu docieram do sedna problemu. Dziś ateizm jest przez wierzących wyszydzany na wszelki możliwy sposób. Szczególnie przez tych, którzy mówią o sobie, że są orędownikami wiary, mam tu na myśli kaznodziei, teologów i wszelkiej maści pseudo-teologów. To z niego, z ateizmu, chrześcijaństwo, nie wyłączając katolicyzmu, uczyniło sobie śmiertelnego wroga, obarczając go winą za coś, co nazwano cywilizacją śmierci (sic!) i sekularyzację społeczeństw. Mało tego, dziś publicznie i coraz śmielej, próbuje się dyskredytować zarówno  innowierców jak i ateistów. Czy w takiej sytuacji, postawa milcząca i bierna, ze spuszczoną wstydliwie głową, (dobrze, że nie na klęczkach, choć tak by pewnie też chętnie widziano ateistów) jest postawą słuszną, uzasadnioną, ba! wręcz wskazaną?

  Nie bez kozery piszę o tym kilka dni po Jubileuszowym Akcie Przyjęcia Jezusa na Króla i Pana (Polski), bardziej popularnego jako Akt Intronizacji Jezusa na Króla Polski. Mało kto wie, że to już czwarty taki akt od momentu odzyskania przez Polskę niepodległości. Pierwszego dokonał prymas Polski kard. Edmund Dalbor w 1920 roku, drugiego, rok później w asyście wszystkich biskupów Polski. Trzeci dokonał się za sprawą kard. Stefana Wyszyńskiego w 1951 roku, w tajemnicy przed komunistycznymi władzami. Widać jednak, że jak to z królami bywa, tym nigdy za dużo takich aktów wiernopoddaństwa, bo oto Jezus zapragnął być koronowany po raz czwarty w tym średnio małym kraju środkowej Europy (aż dziw bierze dlaczego nie w Stolicy Apostolskiej?), o czym zaświadcza pewna zwykła pielęgniarka, przez pewien krótki czas siostra zakonna, mająca wizje, a której status, z powodu tych wizji, podniesiono do rangi służebnicy pańskiej. Mam na myśli Rozalię Celakównę. Mnie się dziwnie ta intronizacja kojarzy z zawołaniem kibiców: „Jeszcze jeden! Jeszcze jeden!” Że przesadzam. Chyba niekoniecznie skoro, Maryję jako Królową Polski obwoływano lub odnawiano te obwołania od 1656 roku blisko... dwieście razy! Jezus będzie miał ciężko Ją dogonić, a przecież w hierarchii ważności stoi jakby wyżej. A taką królową W. Brytanii Elżbietę II, głowę Kościoła anglikańskiego obwołano tylko raz, co wystarczy jej pewnie do samej śmierci, a i pośmiertnie nikt ją nie będzie intronizował. Taaak, ale Elżbieta to tylko człowiek, choć i głowa Kościoła. Jestem jednak dziwnie przekonany, że ona nigdy nie objawi się jakiemuś mistykowi, by jej koronację powtórzono pośmiertnie. Najzabawniejsze w tej intronizacji jest to, że sam Jezus nigdy, poza jednym enigmatycznym zdaniem: „Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie.” [J, 18,33], a z którego nic nie wynika (no może tylko to, że jest Królem Prawdy), nie uzurpował sobie prawa do bycia ziemskim królem. Traktowanie go jako króla, źle się dla Niego kończyło, z ukrzyżowaniem włącznie. Przez Mu współczesnych ten tytuł dla Niego miał ewidentnie obraźliwe znaczenie, a przed tymi, którzy szczerze pragnęli go na tytularnego króla, dyskretnie, wręcz po angielsku (nie mylić z Elżbietą II), uciekał. Cóż, teraz uciec nie może, gorzej!, został przez wiernych całkowicie ubezwłasnowolniony.  I choć podobno jest Bogiem, najpotężniejszym, nie wolno mu w tej kwestii inaczej mówić, jak tylko przez usta mistyczek... zakochanych w Nim bez reszty. A czego kobieta nie zrobi dla obiektu swoich uczuć? I choć wszystkie autorytety Kościoła opierają swe nauki na Ewangeliach, akurat w tym względzie o tych Ewangeliach całkowicie i z premedytacją zapominają. Chociaż nie do końca, czasami naginają Ją dla swoich potrzeb do granic absurdu.

  Z naszych bossów był tylko Pan Prezydent, kilku ministrów i spora grupka, ale tylko posłów PiS. Byłem lekko rozczarowanych i brakiem J. Kaczyńskiego i B. Szydło. Zabrakło mi też Glińskiego, Macierewicza, Kamińskiego i Błaszczyka. Ale sobie na swój sposób to wytłumaczyłem. No bo jakże to, Naczelnik Państwa i jego najbardziej mu wierna świta ma uznać oficjalnie wyższość władzy królewskiej nad naczelnikowską? Tym bardziej, że jak zapewniają hierarchowie, Jezus królować będzie tylko symbolicznie (to dla niepoznaki). Naczelnik Państwa i tak swoje dla jedynie słusznej religii zrobi. Już wprowadził miesięcznicę. Tu zasłyszany ostatnio dowcip:
„Jarku, przyjedziesz w niedzielę do nas na kolację?
Przecież to dziesiątego, idę na mszę i w kondukcie pogrzebowym mojego brata.”
Natomiast dziwnie było z Panem Prezydentem. Brak jego małżonki dało się zauważyć natychmiast. Zamiast niej mamusia Prezydenta. Tu by się przydał jakiś dowcip o relacji teściowa – synowa, ale akurat nie mam nic nowego na podorędziu. Za to ciekawy do odnotowania jest fakt, że do łask wraca ks. Natanek. Jego nikt wprawdzie nie zauważył, ale był utworzony przez niego Zakon Rycerzy (tak, Jezus ma już swoją armię). Sam Natanek pewnie też był, choć w jakiś sposób zakamuflował się w tłumie. Tylko ja nie rozumiem, dlaczego wbrew Konstytucji czyni się z naszego demokratycznego państwa monarchię, nawet jeśli tylko w sposób symboliczny?

  Jest jeszcze jeden aspekt królowania, o którym warto wspomnieć. Mam bowiem wrażenie, że od czasów młodości bardzo lubimy królów i królowe, szczególnie z powodu bajek, które czytali na rodzice lub marzeń o byciu kimś takim. Przy okazji zapominamy o dwóch ważnych kwestiach. Aby taki król przeszedł do historii jako „wielki”, musiał być silny, co znaczyło nic innego jak – okrutny i bezwzględny. Słabi i litościwi, są zazwyczaj postrzeganie pejoratywnie lub z politowaniem. Na dodatek porobiło się z biegiem czasu tak, że królowie de facto stawali się marionetkami możnowładców, gdyż inaczej tracili poparcie, a tym samym królewską władzę. A nam współczesnym, dziwnie marzy się życie pod „opiekuńczymi” skrzydłami Króla, który wymaga dla siebie bezwzględnego posłuszeństwa i oddania, dając w zamian jakąś iluzoryczną obietnicę bycia – jeszcze bardziej poddanym. I choć Tadeusz Chyła pięknie opisał jakie cysorz to ma klawe życie, ja królom w żadnym przypadku nie zazdroszczę. Wystarczy bliżej się przyjrzeć życiu Elżbiety II i jej rodzinie. Każde uchybienie etykiecie jest z miejsca traktowane w kategoriach skandalu. I chociażby nie wiem jak bardzo wygodny był to tron, chociażby nie wiem jak paradne byłyby procesje tego nieprzebranego tłumu poddanych, klękających na mój widok, nie wiem czy wytrzymałbym choć dobę. Żal mi Cię Królu... choć teraz zdaję się rozumieć dlaczego Jesteś niewidzialny.