Hiena (chrześcijańska)

  Mam świadomość, że ten tytuł jest obelżywy, dlatego wyjaśniam już na wstępie. To określenie dotyczy jednej konkretnej osoby, więc jeśli jesteś Czytelniku prawdziwym chrześcijaninem, ta obelga nie dotyczy Ciebie. Oto w dniu, w którym właściwie nic nie powinno niepokoić naszego spokoju, na portalu wPolityce.pl znajduję artykuł Mai Narbutt zatytułowany „Co o śmierci myślą ateiści?”*

  Znam wielu ludzi z manią wyższości, w sprawach światopoglądowych również. Pogardliwie spoglądają na tych, którzy są w kontrze do ich idei i najczęściej nie potrafią się powstrzymać przed uzewnętrznieniem tej pogardy. Mam też świadomość, że tacy istnieją po dwóch stronach, skrajnych do siebie poglądów na temat życia po życiu. I tu przyznaję, część ateistów traktuje wierzących jako ludzi zabobonnych, którą to wiarę da się porównać do dziecięcej wiary w krasnoludki. Przy czym, w tym porównaniu wychodzi, że wiara w Boga jest wiarą znacznie niebezpieczniejszą, bo towarzyszy jej szereg irracjonalnych obrządków oraz, poprzez poczucie wyższości, tworzy wrogość do innych. Tyle, że to nie do końca mój pogląd. Ale po drugiej stronie nie jest lepiej, wierzący traktują ateistów i siebie nawzajem, o ile to nie jest ta sama wiara, jako kompletnych idiotów. No bo jakże tak, jak można nie wierzyć w jego (tu wpisz dowolnego wyznawcę jakiegoś kultu) wiarę?

  Maja Narbutt jest właśnie przedstawicielką skrajnego nurtu katolicyzmu, który żywi największą z możliwych odmian pogardy w stosunku do innych, a dla ateistów w szczególności. Nie odpuści nawet w dniu Wszystkich Świętych. Nie odpuszcza komunistycznym dygnitarzom, co w ogólnym rozumieniu ma dotyczyć wszystkich ateistów, bo dla niej wszyscy ateiści to komuniści. A wszystko w konwencji wątpliwości i niedomówień: „do dziś nie wiadomo jak to z nimi było”. Kiszczak? Przecież to nie on, jako zmarły, zabiegał o chrześcijański pochówek, a jego żona. Jaruzelski? Nikt nie wie, czy chciał się nawrócić. O mszy żałobnej zadecydowała jego córka. Maja Narbutt jest oburzona postawą prof. Ewy Łętowskiej, która wyraziła chęć, aby swoje ciało po śmierci przekazać uczelniom, jako preparat dla studentów. Opiera się na plotkach, jakoby Edward Ciupek miał na łożu śmierci wzywać księdza i miesza w to perfidnie, z premedytacją, Magdalenę Środę. Musi przecież komuś żywemu też dowalić. Już bardziej prawdopodobne wydaje się być wyznanie Stanisława Cioska, dla którego świecki pogrzeb to chowanie psa pod płotem (sic!) Nie do końca osobiste przekonania tych komunistów ma być przekonaniem wszystkich ateistów!

  W tym miejscu nie mogę się oprzeć, by nie podzielić się własnymi refleksjami po tym artykule. Pani Maja Narbutt przypomina mi bezzębną staruchę, której głośny rechot, śmiech hieny w upiorną noc, zakłóca spokój umierającemu niewierzącemu. Ona czuje niewysławioną radość z faktu, że ktoś taki umiera, przekonana, że jej wiara uchroni ją od śmiercią własnego, ohydnego „ja”.
Z fotografii wynika, że jest jeszcze młodą osobą. Własna śmierć w tym wieku jest tak nierealna jak zdobycie korony Himalajów, więc można z niej drwić, bo dotyczy na razie tylko innych. Gdy przyjdzie jej czas, też zacznie mieć wątpliwości, czy na pewno jest tak, jak jej wtłaczano w mózg od urodzenia. Zacznie mieć wątpliwości, czy na tę wieczną szczęśliwość zasługuje przez swoją nienawiść do innych. Zacznie mieć wątpliwości, czy ta wieczność będzie wyglądać tak jak przedstawia ją Apokalipsa św. Jana z codziennym biciem pokłonów przed Bogiem, czy mniej katolicka wizja „idylli łąk i kwiatków z ukochanym psem przy boku”. I narasta we mnie przekonanie, że dla takich hien, ich własna wizja wiecznej szczęśliwości , mająca być przekleństwem dla niewierzących, stanie się przekleństwem dla nich samych. Przynajmniej do chwili, gdy zamknie powieki na zawsze. I chociażby nie wiedzieć jak bardzo wierzyła swemu przekonaniu o swej wyższości, robaki zeżrą jej ciało tak samo jak niewierzącego. A gwarancji w życie po życiu nie ma żadnej. Bo ta wiara opiera się, nomen omen, tylko na pobożnym życzeniu. Jedno, co mnie pociesza, nie będzie żadnej szansy konfrontacji naszych odmiennych wizji...

  Na koniec, dla rozluźnienia, pewna anegdotka ad hoc. Kiedyś, idąc z córką po cmentarnych alejkach, która dopiero co opanowała trudną sztukę czytania, usłyszałem druzgocące pytanie: „Tato, a gdzie są pochowani źli ludzie?”

Przypisy:

* - http://wpolityce.pl/spoleczenstwo/313843-co-o-smierci-mysla-ateisci-co-z-nawroceniami-na-lozu-smierci-kiszczak-jaruzelski-ojciec-magdaleny-srody