Mój antyklerykalizm

  Ktoś kiedyś określił mnie antyklerykałem i choć taka opinia mnie specjalnie nie cieszy, jest w znacznej części prawdziwa. W znacznej, gdyż wiem, że i wśród kleru trafiają się uczciwi księża, niestety, zazwyczaj tylko na niższych szczeblach. Do większości kleru pasują przede wszystkim takie przymiotniki jak: pazerność, pycha, arogancja, przekonanie o własnej wyższości i nieomylności.

  Tak, ale ja jestem ateista i mój pogląd na klerykalizm można uznać, ba!, uznaje się... za bezpardonowy atak na Kościół. Już niemal dałem się przekonać, że tak jest rzeczywiście i starałem się w sobie stonować tą przypadłość, choć przyznaję, że nie zawsze skutecznie. Problem pewnie w necie, który nie szczędzi przykładów postaw, które ten antyklerykalizm wzmacniają. Najprościej byłoby zrezygnować z netu, zamknąć się w sobie i najzwyczajniej w świecie niczego nie widzieć i nie słyszeć. Nie widzisz, nie słyszysz – problemu nie ma – tak jak struś. Łeb w beton i po sprawie. Tym bardziej, że sprawy Kościoła w ogóle nie powinny mnie interesować. Czy aby na pewno? Mam wątpliwości, bo ten Kościół coraz usilniej wpycha się w mój kawałek podłogi, wolny od religii i wiary. Czarę goryczy przelało uczynienie mnie, jako Polaka, liberała i demokratę, poddanym Jego Królewskiej Mości. Wprawdzie na razie tylko symbolicznie, ale zawsze to dla mnie mało komfortowe. Mój Prezydent też się chyba pogubił w tym wszystkim, bo najpierw deklaruje, jako pierwszy obywatel tego kraju, że chce być poddany monarchii, by kilka dni później ostentacyjnie, by o zgrozo!, publicznie zachwycać się dupą Dody.

  Ale wróćmy do tego mojego orzecha, którego nie wiadomo jak zgryźć, czyli antyklerykalizmu. Okazało się, że nie jestem w tym odosobniony i wielu znacznie ode mnie ważniejszych i znaczących ten mój stosunek do kleru przebija. Ale z ręką na sercu, przyznam, że w najśmielszych snach, a miewam bardzo realistyczne, nie spodziewałbym się takiego wsparcia. I to nie tylko przez kogoś nad wyraz znaczącego, w dodatku pojedynczego, wołającego na pustyni. Oto znajduję wzmiankę o przeprosinach Rady Episkopatu, niestety tylko Rwandy, za zbrodnię ludobójstwa w tym kraju. Nie mogę sobie odmówić cytatu: „Przepraszamy w imieniu wszystkich chrześcijan za wszystkie błędy, jakie popełniliśmy. (...) Wybaczcie nam zbrodnię nienawiści, która obejmuje również nienawiść wobec kolegów, z powodu ich przynależności etnicznej. Nie pokazaliśmy, że stanowimy jedną rodzinę, zamiast tego zabijaliśmy się nawzajem. Wybaczcie nam zbrodnie popełnione przez księży, siostry i przywództwo Kościoła, które promowało etniczne podziały i nienawiść.” O tyle mocny przekaz, że nasz abp Hoser, stanowczo zaprzecza, jakoby Kościół miał jakikolwiek udział w tej zbrodni ludobójstwa. Zaprzecza, bo tam był, tuż przed masakrą, przed którą zwiał.

  Wczoraj czytam relację ze spotkania papieża Franciszka z jezuitami i nie wierzę własnym oczom. Znów pozwolę sobie na cytat: „Ileż skandali, o których niestety muszę być informowany z racji miejsca, w którym się znajduję, rodzi się z powodu pieniędzy. (...) nie odnosi się tylko do jezuitów, ale ogólnie do Kościoła.” Już mocne, choć podobne w swej wymowie do czasami bulwersujących wypowiedzi Franciszka. I dalej: „ (...) to klerykalizm, ponieważ oddala się od ubóstwa. Klerykalizm jest bogaty; jeśli nie w pieniądze, to w pychę. (...) To przywiązanie do posiadania, klerykalizm to jedna z najcięższych form bogactwa, z powodu których obecnie cierpi się w Kościele, a przynajmniej w niektórych jego miejscach.” Znów muszę się przyznać, że ja sam aż tak daleko w krytyce kleru bym się nie posunął. Jestem zbyt małym, abym czuł się uprawniony do stawiania tak ciężkich zarzutów, i w dodatku, tak ogólnie. Przez przypadek, na zupełnie innym portalu, już oficjalnie antyklerykalnym, znalazłem w tym samym czasie diagram, z którego wynika, że w Polsce tylko w tym roku, nasz rząd wspomógł „ubogi” Fundusz Kościelny dotacją 250 mln zł. (to więcej niż poprzedni przez dwa lata) zabierając wyższym uczelniom i kulturze. I choć papież kierował te słowa na spotkaniu do jezuitów, jakoś dziwnie mi się wydaje, że prawdziwymi adresatem jest polski kler.

  Wszem i wobec informuję, że papież Franciszek upoważnił mnie do jawnej krytyki kleru. I znów, by nie być gołosłownym, posłużę się cytatem: „Nie należy zamykać drzwi przed żadną krytyką (...) Uważam, że czasem nawet ktoś najgorszy z nieprzychylnie nastawionych może skierować krytykę, która mi pomoże.” Więc ośmielam się wam klerykałowie przypomnieć:  nie można służyć Bogu i mamonie! „Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że podobni jesteście do grobów pobielanych, które na zewnątrz wyglądają pięknie, ale wewnątrz są pełne trupich kości i wszelakiej nieczystości. Tak i wy na zewnątrz wydajecie się ludziom sprawiedliwi, wewnątrz zaś jesteście pełni obłudy i bezprawia.” [Mt 23, 27-28].