Niedzielna spowiedź - moja niemoralność

  W polemice na blogu Zrzędy, wyszło, że jestem człowiekiem niemoralnym, bo nie uznaję religii chrześcijańskiej za ideologiczny wzorzec prawdziwej moralności. Tu mały wtręt, a cóż to jest ta moralność? Według słownika PWN: „zespół ocen, norm i zasad określających zakres poglądów i zachowań uważanych za właściwe”. Warto też poznać definicję sumienia, które determinuje nasze zasady moralne. Według tego samego źródła: „zdolność oceny własnego postępowania i świadomości odpowiedzialności moralnej za swoje czyny”. W rozumieniu obu tych definicji nie mam problemu uznać siebie za człowieka moralnie poprawnego (nie mylić z doskonałością) i z czystym sumieniem (na stan obecny, w przeszłości bywało różnie).

  Okazuje się jednak, że dla pewnych środowisk jestem człowiekiem amoralnym i bez sumienia, szczególnie zaś z powodu niechęci do religii oraz barku akcesu do religijnej grupy społecznej, za co niektórzy przypisują mi również aspołeczność. Na moment ironicznie – tak bardzo się tą opinią przejąłem, że postanowiłem zrobić rachunek sumienia. I znów się odwołam do słownika PWN: rachunek sumenia to „przypomnienie sobie popełnionych grzechów, również tekst ułatwiający to przypomnienie”. Stąd tekst poniżej. Będzie jak na spowiedzi, przy czym lojalnie dodam, że moich Czytelników nie obowiązuje tajemnica spowiedzi. Ten rachunek sumienia będzie w dwóch częściach. Pierwsza dotyczy przestępstw wobec przykazaniom Dekalogu, druga, niesubordynacja wobec siedmiu grzechom głównym

  Dekalog (w skróconej wersji katolickiej):
- Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną – nie mam, nie mam nawet tego, przed którym istnieli by ci przed nim. Czasami zdarzało mi się nazwać kobiety „boginiami” i tak je traktować (czyli byłem za wielobóstwem), ale one były w stu procentach materialne, na dodatek widzialne w całej swej niczym nie okrytej krasie;
- Nie będziesz wzywał imienia Boga twego nadaremnie – nie mam Boga, więc żaden bóg nie jest mój, ale czasami mówię: „Na Boga!”, faktycznie przeważnie nadaremnie, bo ci, do których ten zwrot kieruję, zupełnie na niego nie reagują. Ale gdzieś doczytałem, że ten zwrot jest tylko symbolem emocji, pełnoprawnym w języku polskim i nic wspólnego z religijnym Bogiem nie ma;
- Pamiętaj abyś dzień święty święcił – właściwie nie muszę pamiętać, w każdą niedzielę i każde święto dzwony wiejskiego kościółka mi przypominają. Gorzej z tym święceniem, za Boga (to też wyrażenie nie mające związku z religią) nie mogę się zmusić do wizyty w tm kościółku, o modlitwie nawet nie wspomnę;
= Czcij ojca swego i matkę swoją – nie miałem szczęścia, nie za bardzo mam za co ich czcić. Jeśli już to pewnie tylko za to, że się w ogóle urodziłem. Choć z drugiej strony, jak sobie przypomnę pasmo nieszczęść jakie mnie w życiu spotkały, a i uświadomię, ile cierpienia mnie jeszcze czeka... Ok, ok, ogólnie kocham to swoje życie, ale z kolei nie wiem na czym to czczenie rodziców ma polegać, tym bardziej, że nie żyją.
- Nie zabijaj – tu mam problem, bo to przykazanie jest mało precyzyjne. Wprawdzie żadnego ludzia nie zabiłem (nawet nienarodzonej zygoty), ale na sumieniu (którego podobno ateiści nie mają) mam sporą ilość karpi, kilkanaście kurczaków i niezliczoną ilość owadów, ale te ostatnie to się chyba nie liczy? I nie wiem jak traktować niezliczoną ilość zmarnowanych plemników, ale to też chyba się nie liczy?
- Nie cudzołóż – tu jeż ze mnie grzesznik straszny, nagminnie cudzołożyłem przed ślubem, jeszcze bardziej po rozwodzie, a już codziennie (ja się nie chwalę) w czasie drugiego małżeństwa, a gdy doszło do separacji, można uznać, że zdradzałem dwie na raz (sakramentalną i niesakramentalną);
- Nie kradnij – gdyby było tylko to jedno przykazanie, pewnie w butach wzięto by mnie do nieba, gdyż nic nikomu nie ukradłem. Na szczęście lista moich innych przewinień jest długa, bo ja do nieba nie chcę;
- Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu – tu mogę się zasłaniać barkiem świadomości w tym temacie. Często wypowiadam opinie o innych, ale nie mam pewności czy są fałszywe, czy nie. Chciałbym, aby były zawsze prawdziwe, ale coś mi się zdaje, że to tylko chciejstwo;
- Nie pożądaj żony bliźniego – tu się poddaję. To było silniejsze ode mnie i nie miałem na to wpływu. Ileż obcych żon ja pożądałem... Nie zliczę;
- ani żadnej rzeczy, która jego jest – niestety, tego nie rozumiem. Jakoś tak nie miałem wyrzutów sumienia, pewnie dlatego, że ateista sumienia nie ma, gdy zazdrościłem innym samochodu, domu, a najbardziej, gdy ktoś miał bogatą bibliotekę.

  Siedem grzechów głównych, choć nie w tej kolejności jak trzeba:
- obżarstwo – czasami mnie dopada, ale ogólnie całe życie to ja byłem chudzielec. Dopiero teraz zarysowuje się coś na kształt mięśnia piwnego, choć spokojnie, jeszcze całej garderoby nie wymieniam z tego powodu – tylko spodnie, bo krawcowa nie chce mi klinów wszyć;
- nieczystość – dbam o higienę osobistą, ale rozumiem, że nie o to biega. Tak jestem nieczysty, bo nieczyste myśli nachodzą mnie niemal codziennie. Tylko nijak tych myśli wyłączyć nie potrafię. Może gdybym się modlił, ale ponieważ ta modlitwa byłaby fałszywa, trudno ocenić, co gorsze;
- chciwość – od tego też nie potrafię uciec. Chciwy jestem wiedzy i rozrywki, nawet bogactwa materialnego i wygody. Chciwy też jestem zdrowia (ostatni z tym kiepściutko) i dobrej kondycji fizycznej, ale tu wiek senioralny daje o sobie znać;
- zazdrość – tu też mogę służyć za przykład grzeszności. Dziś nawet ogarnia mnie niewypowiedziana zazdrość o dziewczyny, u których znalazłem się na marginesie ich życia, to znaczy na ich czarnej liście;
- gniew – zdarza mi się choć bez przesady. Najczęściej wkurza mnie radosna twórczość i elokwencja polityków i purpuratów. To też silniejsze ode mnie;
- lenistwo i znużenie duchowe – stricte lenistwo nie za bardzo, ale lenistwo do duchowego uwielbienia Pana Boga, to już jest wręcz totalne;
- pycha – specjalnie na koniec sobie zostawiłem. Tym razem bez samoosądu, Czytelnicy powinni ocenić, choć ja tej oceny jestem pewien. Nie na darmo kobiety mojego życia w większości określały mnie mianem szpetnego narcyza.

  Zastanawia mnie w tym wszystkim jedno i nie wynika ze złośliwości wobec religii. Zauważyłem brak, zarówno w Dekalogu jak i tych siedmiu grzechach głównych, odniesienia do kłamstwa. Jest mowa o fałszywym świadectwie wobec bliźniego, ale kłamstwo się przecież na tym nie kończy. Czyżby tej religii to kłamstwo było do czegoś potrzebne? Tu dodam, skoro na spowiedzi, że większość życia to ja kłamałem jak najęty, najczęściej zaś okłamywałem sam siebie. Aż trafiłem na uroczą kobietę, która mnie wyleczyła z tej przypadłości. Cena była straszna, ale przecież za grzechy trzeba odpokutować. Gdy tak rozglądam się wokoło, abstrahując od faktu, że formalnie to ja wciąż jestem katolik zapisany w księgach, to choćbym nie chciał, wciąż jest we mnie tak 95 procent katolika. Analizując ten mój rachunek sumienia, właściwie niczym się od nich nie różnię (może proporcje inne), poza faktem, że nie wierzę w istnienie Boga i się do niego nie modlę. Jest jeszcze coś - nie pójdę z tym rachunkiem do księdza kaznodziei i nie będę prosił o rozgrzeszenie, które wyczyści to moje sumienie, którego podobno mi brak.