Cierpiętnictwo, czyli jak mnie Boże stworzyłeś, tak mnie masz

  Ta teza jest, a może ma być „usprawiedliwieniem” ciężkiego życia pewnej siostry zakonnej i nie mam zamiaru jej podważać, choć dla mnie, ateisty, wydaje się być oparta na fałszywych przesłankach. Mnie w wywodzie siostry szczególnie zachwyca pewna logika, którą określa te kilka zdań: „Rzecz w tym, że Bóg nie wkracza w nasze życie tylko raz, ani nie zawsze wkracza przez wyzwolenie. Czasem właśnie daje chleb ucisku, wkracza przez prześladowanie i wodę utrapienia: nie dlatego, żeby pragnął czyichś grzechów, ale że chce je wykorzystać dla tym głębszego wejścia w nasze życie”¹. Zdumiewające, Bóg zsyła na nas cierpienie, abyśmy poznali Jego istnienie. Inna zakonnica, bł. Maria Bolognesi jest dziś patronką cierpiących, gdyż nawet wtedy, gdy drugi człowiek ją krzywdził, znosiła te upokorzenia z pokorą i w cichości, łączyła ten ból razem z fizycznym, ofiarując wszystko Bogu².

  Owa logika nie tylko ma tłumaczyć, dlaczego świat jest zły, ona również usprawiedliwia Boga za zło na tym świecie oraz dowodzi źródła i celu tego zła. Powiem szczerze, gdybym wciąż jeszcze był wierzący, po lekturze trzech artykułów, stanowiących podstawy tej notki, natychmiast wyparłbym się takiego Boga, co jeszcze nie jest tożsame z ateizmem. Ale zostawmy dylematy siostry Małgorzaty Borkowskiej OSB w spokoju. Wybrała taki, cierpiętniczy styl życia, jej sprawa. Gorzej, gdy podobny styl wybiera osoba świecka, choć wierząca, z wyższym wykształceniem, czyli mająca zadatki na logiczne myślenie. I znów zastrzeżenie. Nic mi do tego czy wierzy, czy nie – zdumiewa mnie (nie mylić z oburzeniem) jej postawa. Pisze już we wstępie: „Uzależnienie mojego męża rozwijało się przez lata, ja jednak jakoś tego nie zauważałam. Żyłam z nim, wspólnie wychowaliśmy trójkę dzieci, lecz ciągle obecny przy tym, wciąż tuż obok, był mój wróg numer jeden - wódka. Z biegiem lat było coraz to gorzej: mąż zrezygnował z jednej pracy, potem z kolejnej. W końcu uznał, że mając prawo do wcześniejszej emerytury, nic już nie musi robić”³. Dodaje również: „Bardzo chciałam mu pomóc. Dziś jednak już wiem, że wszystkie moje działania zamiast pomagać - szkodziły. Robienie mu awantur, gdy się spóźniał i wracał pijany, przeszukiwanie jego kieszeni, szafek, garażu i wylewanie znalezionego tam alkoholu, ukrywanie przed otoczeniem skutków jego picia, naprawa rozbitego po pijanemu samochodu… Dwukrotnie był na terapii w ośrodku zamkniętym, jednak pomoc, którą tam uzyskiwał, porzucał po dwóch - trzech miesiącach”⁴. Innymi słowy: żono, jeśli twój mąż pije, nie należy temu się przeciwstawiać, gdyż to i tak niczego nie zmieni.

  Brak mi słów, ale to moje widzenie problemu. Cierpiętnictwo podniesione do entej potęgi, choć to jeszcze nie koniec. Za słownikiem języka polskiego PWN. Cierpiętnik to osoba biernie poddająca się cierpieniom albo lubująca się w ich przeżywaniu. Jak dla mnie – uzależnienie podobne do alkoholizmu, w dodatku niosące te same skutki. Bo też moja bohaterka, zamiast kopnąć męża w tyłek, ukojenia szuka w grupie podobnych jej cierpiętniczek zrzeszonych w klubach Al-Anon. W takim klubie nie szuka się sposobów wyjścia z patowej sytuacji, tam każda z klubowiczek może się użalać nad swoim losem żony alkoholika. Ile tylko dusza zapragnie, a nawet więcej. Tu znów muszę się uciec do zacytowania jej słów, aby nie wypaczyć ich sensu: „Dowiedziałam się od nich, że alkoholizm jest chorobą nieuleczalną i śmiertelną. Że nie znajdę recepty na to, by zmienić swojego męża. Że mogę - i muszę - zmieniać tylko siebie, a zmieniając siebie - wpływać na swoje otoczenie, w tym na pijącego męża i na poranione dzieci. Wciąż na nowo się otwieram na modlitwę o pogodę ducha: Boże, daj mi pogodę ducha, abym zgadzała się z tym, czego nie mogę zmienić (...) Boże, uchroń mnie od niepotrzebnego wikłania się w sprawy, na które nie mam wpływu”⁵ (sic!)

  Właściwie powinienem ten artykuł pozostawić bez komentarza. Ale nie potrafię się powstrzymać od stwierdzenia, że nie jest mi tej kobiety w ogóle żal. Ba, jestem w stanie stwierdzić, że ona bez tego cierpiętnictwa byłaby równie nieszczęśliwa jak z nim, a może nawet bardziej. Czytam w Wikipedii, że kluby Al-Anon nie są żadną sektą, choć opierają się na tak zwanej metodzie dwunastu kroków. Na jednej ze stron klubu czytam: „Wiele osób przychodzi na pierwszy mityng Al-Anon w poszukiwaniu pomocy dla alkoholika. Zrozpaczeni, nie zdają sobie sprawy, że sami potrzebują pomocy. W Al-Anon można uzyskać podstawową wiedzę o chorobie alkoholowej, potrzebną po to, by traktować chorego z szacunkiem”⁶ (sic!) Rzekłbym: klub masochistek, które mają się uczyć szacunku do swoich oprawców. Nie wierzę Wikipedii, ani tym bardziej zapewnieniom samych cierpiętniczek – Al-Anon to jest sekta i to w pełnym tego słowa znaczeniu. Współczesna wersja średniowiecznych biczowników.

 

 

Przypisy:
1 - https://deon.pl/wiara/na-bol-na-radosc-na-cierpienie-to-jedno-slowo,914410
2 - za: https://www.katolik.pl/cala-dla-innych,34277,416,cz.html
3 - https://deon.pl/wiara/swiadectwa/od-ponad-30-lat-jestem-zona-alkoholika,139185
4 - ibidem
5 - ibidem
6 - https://al-anon.org.pl/krotko-o-al-anon/