"Portret kobiety"

  Tak się złożyło, że trafiłem na wieczór literacki. Zostałem zaproszony, więc skorzystałem, bo uwielbiam słowo pisane. Pani, polonistka pewnego liceum, przygotowała odpowiedni materiał i gdy go zaanonsowała, zrzedła mi mina. Temat: „Kobieta w poezji Wisławy Szymborskiej”.  Pewnie niektórzy już wiedzą jaki mam stosunek do poezji, reszcie wyjaśnię w jednym zdaniu: nie przepadam za poezją (żeby nie napisać – nie cierpię). Mam ku temu swoje powody, a jakie, to się zaraz okaże. Wycofać się już nie wypadało, nie chciałem nikomu robić afrontu. Pomyślałem – zmilczę, jakoś tę godzinkę z okładem wytrzymam. Cygan dla towarzystwa dał się powiesić...

  Na pierwszy ogień poszedł wiersz zatytułowany „Portret kobiecy” i omal się na tym nie skończyło. Przeze mnie. Na gromadkę dwudziestu kilku słuchaczy było nas ledwie trzech facetów, czyli byliśmy w zdecydowanej mniejszości, bardziej zdecydowanej niż nasza opozycja w Sejmie. Ale do rzeczy. Pani polonistka pięknie wiersz zarecytowała, a gdyby ktoś miał zły słuch, każdy dostał jeszcze wydruk wiersza. Na wszelki wypadek czcionka miała co najmniej 24 punkty, bo mogło się okazać, że ktoś niedosłyszący jeszcze niedowidzi. To było możliwe, bo spotkanie zorganizował miejscowy UTW¹, czyli średnia wieku zdecydowanie przewyższała pięćdziesiąt lat. Jednym słowem –  emeryci, sorry, emerytki, bo jak wspomniałem, byliśmy w mniejszości.

  Ze mną tak jest, że po pierwszym czytaniu mój zachwyt nad poezją się kończy. Ładnie dobrane słowa, piękne metafory i przenośnie, i... koniec, mnie wystarczy. Ale pani polonistce to nie wystarczyło, co mnie w zasadzie nie dziwi. Wszak uczy w liceum, a tam, na lekcji, trzeba każdy wiersz rozebrać na elementy pierwsze. Inaczej mówiąc, nastąpiło owo sławetne, a dla mnie wręcz przeklęte „co autor(ka) miał(a) na myśli”?! Ja sobie dam głowę uciąć, że tego nikt nie zgadnie, no może sam autor, choć pewnie po kilku latach on też będzie miał trudności z wiernym odtworzeniem tego, o czym wtedy myślał. Z pełnym szacunkiem, pewnie panią Wisławę też to w jakiejś mierze dotyczy, bo ona z reguły o osobistych sprawach nie pisze. Ale wróćmy do sedna sprawy, czyli do tego nieszczęsnego wiersza „Portret kobiecy”. Nie będę go przytaczał, kto chce, niech poszuka sobie sam w necie².

  Otóż pani polonistka, pewnie nie zdając sobie sprawy z tego, czym to grozi, zapytała każdego po kolei, jaka jest kobieta? (sic!), przy czym nie wolno się było powtarzać. Pewnie myślała, że wzorem młodych w licealnej klasie, słuchacze z trudem ukrywając ziewanie, powiedzą coś na odczepnego, byle tylko zbyć swą kolejkę. Widać nie wiedziała, czym jest UTW, a ściślej, jak bardzo gadatliwi potrafią być emeryci, sorry, emerytki przede wszystkim, wszak były w większości... Ale o tym już pisałem. Przyznam, że w życiu nie wymyśliłbym aż tylu superlatyw i pozytywnych cech kobiet, co ponad dwadzieścia słuchaczek, a każda mówiła o czymś innym. Normalnie nie mogłem w to uwierzyć, bo wydawało mi się, że kobiety znam na wylot. Gdyby tego słuchał jakiś bezpłciowiec, mógłby wysnuć wniosek, że bibliści się pomylili. To Adam powstał z żebra Ewy, co tłumaczyłoby fakt, że tak łatwo uległ Ewie, gdy namawiała go do grzechu. Facet, to nie przymierzając, przysłowiowy kwiatek do kożucha, wybryk natury, jakimś tylko cudem istniejące jeszcze odgałęzienie gatunku ludzkiego. Miałem sporo czasu, aby przygotować się do odpowiedzi i gdy przyszła kolej na mnie, wypaliłem jednym tchem, aby nie dać okazji do przerwania mojej wypowiedzi. Swoją litanię zacząłem od: nieobliczalna, bezwzględna, mściwa, kapryśna, niezdecydowana, zazdrosna o wszystko, niezorganizowana, zmienna, przemądrzała, plotkara..., i choć mógłbym tak jeszcze, tu mi tchu brakło. Chyba nie muszę szczegółowo opisywać, co mnie spotkało w sekundę później? Określenie męski szowinista, było jednym z najbardziej łagodnych.

  Tu muszę się usprawiedliwić. Nie jestem przekonany o tym, czy mam aż tak złe mniemanie o kobietach. To z mej strony była czysta, perfidna prowokacja za to, że nie usłyszałem z ust żadnej pani o ani jednej wadzie kobiet. One są święcie przekonane, mimo że mają za sobą wieloletni bagaż doświadczeń, że kobieta to anioł, i tylko ci wstrętni i niewdzięczni faceci, nie chcą tego uznać.

  Po tym spotkaniu literackim, już na pełnym luzie będąc, doszedłem do dwóch wniosków. Wojna płci się nie skończyła i pewnie nigdy nie skończy. Nawet jak jej nie widać, wystarczy mała, drobna iskierka, a wybuchnie z siłą huraganu. Taaak, nie na darmo huraganom nadaje się kobiece imiona. Drugi wniosek taki, że chyba kupię sobie tomik wierszy Wisławy Szymborskiej i przeczytam, bo pisze w miarę przystępnie, bez konieczności angażowania w zrozumienie jej słów wszystkich komórek i to nie tylko mózgu. Ale uchowaj Panie, nigdy nie zadam sobie, przy żadnym wierszu, pytania: co autorka miała namyśli...

Przypisy:

1 – Uniwersytet Trzeciego Wieku
2 – np. tu: http://spotkaniazpoezja4.blox.pl/2012/02/Interpretacja-wiersza-8222Portret-kobiecy8221-1.html