Sen koszmarny...

  Miłościwie nam panujący (liczba mnoga) dobrze wiedzą, co ma mnie uszczęśliwić. Ba, rzekłbym, wiedzą nawet lepiej ode mnie samego. Tymi najważniejszymi dobrami są oczywiście Bóg, Ojczyzna i absolutne wyzbycie się wszystkiego, co wiąże się z szeroko pojętą demokracją. Ta kolejność nie jest przypadkowa. Wyjaśnię po kolei.

  Bóg jest najważniejszy, nawet dla mnie, dziś z krwi i kości ateisty. Bo ja mam prawo w Niego nie wierzyć, gdyż to On dał mi wolną wolę, która pozwala mi na tę niewiarę. Mogę sobie myśleć, co chcę, ale bez Jego szczodrobliwości nie miałbym takiej okazji, jak negować Jego istnienie. Przebiegłe to i wręcz nie do podważenia. I niesie ze sobą dość poważne konsekwencje. Bo mogę sobie nie wierzyć, ale do praw przez Niego ustanowionych muszę się stosować. Nie mam wyjścia, gdyż miłościwie nam panujący będą ustanawiać prawo na wzór prawa bożego, dla niepoznaki nazwane prawem naturalnym. Dziś mi jeszcze nie za bardzo dokucza. Muszę świętować dni świąteczne z okazji…, i tu długa lista świąt kościelnych. Muszę też się pilnować, aby nie obrazić tzw. uczuć religijnych tych głęboko czy wręcz ortodoksyjnie wierzących, choć nikt mi jeszcze nie potrafił dostatecznie wyjaśnić, co to są te uczucia religijne. Weźmy taki krzyż, narzędzie ludzkiej hańby, na którym poniosło śmierć kilku chrześcijańskich świętych, ale przede wszystkim całe tabuny wrogów, złoczyńców, zbrodniarzy i zdrajców. Wstyd mi za ludzi, którzy tego rodzaju męczarnie wymyślili i je z rozkoszą sadysty stosowali. A jednak z powodu jednej, jedynej śmierci, dziś nie wolno mi się tego narzędzia hańby wstydzić, ja powinienem je czcić. Albo weźmy inny przykład. Przypuśćmy, że powiem komuś, że jego wiara w niematerialny byt jest przejawem głupoty (nie powiem, bo się boję). Co bardziej krewki wierzący poda mnie do sądu o obrazę uczuć religijnych i... wygra, choć pewnie kara będzie symboliczna. Przynajmniej na razie. Ale, jeśli ktoś powie, że ja jestem głupim ateistą, mogę, co najwyżej, szukać sprawiedliwości w Helsińskiej Komisji Praw Człowieka, gdzie i tak mojej skargi nie rozpatrzą ze względu na niską szkodliwość społeczną. No bo przecież ja nie mam uczuć religijnych, w końcu ateizm nie jest religią. I słusznie.

  Ojczyzna też musi być dla mnie świętością. Choć konia z rzędem temu, kto mi to pojęcie precyzyjnie wyjaśni. Wyróżnia się dwa znaczenia tego pojęcia: ojczyzna prywatna i ideologiczna. Ta prywatna jest stosunkowo dość precyzyjnie określona. Wiąże się z miejscem urodzenia i zamieszkania. A jednak tu mam kłopot. Bo to dość przypadkowe miejsca. Mój ojciec pół wojny światowej i jeszcze dwa lata więcej spędził na obczyźnie i nawet zakochał się w pewnej Szkotce. Ładna była, widziałem fotkę. Gdyby wtedy mnie spłodził, byłbym dziś obywatelem Wielkiej Brytanii (czasem żałuję, że tak się nie stało). Ale to nie koniec problemu. Gdyby moi rodzice byli Żydami, to obojętnie gdzie bym się urodził, nawet w Polsce, to czy mógłbym uważać, że moją ojczyzną jest Izrael? Gorzej mieli Żydzi wypędzeni z Polski za czasów PRL-u. Kilkanaście, nawet kilkadziesiąt lat ojczyzną była im Polska i nie z własnej winy musieli to przekonanie zmienić. Jeszcze bardziej zagmatwana jest sprawa ojczyzny ideologicznej. To w jakimś sensie ojczyzna narodowa, bo identyfikuje się z danym narodem. Właśnie w tym problem, bo co mają powiedzieć o tej ojczyźnie zamieszkujący to terytorium i mający inne pochodzenie narodowościowe? Na ten przykład ja. Jestem z dziada pradziada Ślązakiem i choć uważam się za Polaka, kiedyś jeden z obecnie nam miłościwie panujących określił mnie jako „zakamuflowaną opcję niemiecką”, choć dziś znam może kilkanaście słów w tym języku i wcale mi się ten język nie podoba. Krótkie, bawarskie galotki z szelkami a’la Hitlerjugend też nie. Ba, znam doskonale gwarę śląska, ale posługuję się nią tylko okazjonalnie, choć się jej nie wstydzę. Zresztą, co to w ogóle znaczy ojczyzna ideologiczna? Czyżby Polacy, tęskniący za PRL-em, już dziś Polakami nie byli? To całkiem możliwe, bo dziś, ci sami miłościwie nam panujący uważają, że z kolei ci, którzy z PRL-em walczyli, a ulegli urokowi okrągłego stołu, nie do końca są prawdziwymi Polakami. Bliżej im do zdrajców ojczyzny.

  Najgorzej jest jednak z tą demokracją. Mnie się wydawało całe życie, że choć to nie jest idealny system rządów i tak jest najlepszy ze wszystkich, które do tej pory wymyślono. O naiwności! Dziś, miłościwie nam panujący udowadniają mi, że dużo lepsze jest jednowładztwo i nieważne czy partyjne, czy też personalne, dotyczące jednego oświeconego człowieka. Historia uczy, że w tym systemie sprawdzają się najlepiej ludzie niskiego wzrostu, który to wzrost rekompensuje wielkość ducha swoiście rozumianego patriotyzmu. Weźmy takich jak Napoleon, Stalin, Hitler i nasz... Nie wymienię z nazwiska, bo znów się boję. Tak więc ta stricte rozumiana demokracja to jest samo zło. Masz swoje zdanie, zostaw je dla siebie i jak najszybciej zapomnij. Ci, miłościwie nam panujący, zadbają za mnie, co ma mi się podobać np. w telewizji, co powinienem czytać, od książek poprzez prasę w Internecie skończywszy. Oni lepiej wiedzą, jakie filmy mają mi się podobać, jakie sztuki teatralne powinienem oglądać. Oni wiedzą, że marsze w obronie demokracji to szatański wymysł, zdecydowanie bardziej korzystnym dla mnie jest uczestnictwo w orszaku trzech króli, których wprawdzie nigdy nie było, ale którzy wskazują mi drogę do szczęścia. Procesje Bożego Ciała też więcej wniosą w moją osobowość niż pragnienie wolności światopoglądowej. A najlepiej, gdybym w ogóle zapomniał o rozwoju intelektualnym. Po co mi to, jeśli będę cierpiał z powodu rodzących się pytań, na które nikt mi nie odpowie? Czyż nie lepiej ograniczyć się do coniedzielnych kazań w przytulnym kościółku, gdzie ksiądz kaznodzieja wskaże mi drogę do wiecznego zbawienia? I tu mam problem na miarę orzechu do zgryzienia. Po co mi to zbawienie miłościwie nam panujących, skoro czeka mnie podobno to wieczne? Wiem, wiem, mnie nie czeka zabawienie, mnie czeka wieczne potępienie..., już tu na ziemi.