Strażnica (1)

Jako przerywnik poprzednich notek, będą dwa felietoniki.

  Miałem wizytę. Zazwyczaj wystarczy wręcz sakramentalne, choć zawsze grzeczne: „Jestem zagorzałym ateistą”. Tym razem trafili mi się bardziej dociekliwi, uznający, że to może być ciekawe. Ja też, bo akurat jestem w temacie na bieżąco z powodu kilku książek i dyskusji na blogu.

  Było ich czworo, co się raczej rzadko zdarza, dwie panie, jeden pan i dziecko. Ta liczba okazało się nie bez znaczenia, choć rozmawiałem de facto tylko z jedną panią. Reszta milczała, czasami tylko przytakując skinieniem głowy i tu nie mogłem pozbyć się wrażenia, że służą, albo za eksponaty do przytakiwania prelegentce, albo są uczniami w głoszeniu Słowa Bożego. Panią zainteresowało, czy jestem ateistą od urodzenia, więc odparłem grzecznie, jak na spowiedzi, że nie, że byłem kiedyś bezgranicznie wierzącym, ale szczegółów nie będę zdradzał, mogę tylko powiedzieć, że jedną z przyczyn porzucenia wiary była dokładna lektura Pisma Świętego, co było z mojej strony czystą prowokacją. Jak było do przewidzenia, jej argumentem stała się moja niewłaściwa interpretacja tekstu. Więc jej wyjaśniam, że znam tę katechetyczną, znam rabiniczną (to lekko skłamałem, bo nie czytałem nigdy Talmudu, ale byłem pewien, że ona też nie), znam i laicką. Na dowód swej znajomości Biblii, zapytałem czy pamięta Księgę Psalmów? Odparła, że zna ale nie pamięta dokładnie, więc zacytowałem jej z pamięci część Psalmu 23 (zapamiętałem dzięki Olimpii), początek Psalmu 22 i na koniec wers drugi Psalmu 2 (wszystkie te teksty są w poprzedniej notce). Wrażenie było piorunujące, u wszystkich, bo chyba nie tego się spodziewali po ateiście. Temat Biblii został zamknięty w dziwny sposób, gdyż dostałem pytanie jak na jakimś egzaminie niższej rangi: wierzy pan w grawitację? A przecież jej nie widać, tak jak Boga.

  Przez moment zastanawiałem się czy mam prawo przekabacić ich (no, może poza dzieckiem) na ateizm, skoro ona do mnie z takimi argumentami? Poprosiłem ją by podskoczyła, co tylko z pozoru było bez sensu. Ona nie chciała, ale to dziecko spełniło w końcu moją prośbę. Moja oponentka dostała argument, że choć grawitacji nie widać, jej istnienie da się w prosty sposób udowodnić. Zaproponowałem poeksperymentowanie z prądem, którego też nie widać. Tym razem już nawet dziecko nie reflektowało. Nie nalegałem, poprosiłem za to o jakiś prosty dowód na istnienie Boga. Myślicie, że zwątpiła? Wręcz przeciwnie, i choć tryumfu też nie widać, ja go dostrzegłem w jej oczach. Musiałem (przez wrodzoną grzeczność) wysłuchać dość długiego „kazania” o tym, że niemożliwym jest, aby ten piękny świat powstał z niczego, że niemożliwa jest miłość bez inspiracji Boga, itd., itd. Moją najsilniejszą bronią są pytania retoryczne (ja się nie chwalę, ja mam w tym talent) i postawiłem tylko dwa. Pierwsze, czy wierzy, że Bóg istniał od zawsze, a jeśli tak, to dlaczego nie może na tych samych zasadach uwierzyć, że materia też może istnieć od zawsze? Drugie, czy gdyby wyeliminować z jej życia na chwilę Boga, już by swego męża nie kochała tak, jak i jej koleżanka przestałby również kochać swoje dziecko?

   Tu już się odpowiedzi nie doczekałem, więc tylko dodałem, że żal mi jej męża, jeśli ona go kocha tylko dlatego, że Bóg jest, i równie żal mi tego dziecka, skoro jego matka kocha go z powodu tego samego warunku. Nie żebym poczuł jakiś niesamowity tryumf (którego nie widać) ale drobną satysfakcję mam (też jej nie widać). W nagrodę dostałem „Strażnicę” do poczytania, ale o tym może już w drugiej części felietonu.