Psalmy

  Od najmłodszych lat intrygowała mnie modlitwa. Jako że pochodziłem z rodziny katolickiej, najpierw nauczono mnie tej do Anioła Stróża, później Ojcze Nasz i Zdrowaś Mario. Rzekłbym kanon. Przekaz był prosty, przynajmniej na początku: módl się gorliwie, a będziesz wysłuchany. W swej dziecięcej naiwności byłem przekonany, że modlitwa jest prośbą i, o ile ta prośba będzie sensowna, na pewno zostanie spełniona. Dość szybo dotarło do mnie, że prośby o dobre stopnie, czy uniknięcie gniewu rodzonego ojca do sensownych nie należą. Aby mieć dobre stopnie, prościej było się nauczyć zadanego materiału, aby uniknąć gniewu ojca, wystarczyło mu się nie narazić.

  Też szybko, choć zdecydowanie później, dotarło do mnie również, że w zasadzie w ogóle nie ma sensownych próśb, jakie mógłbym kierować do Boga, w którego wtedy bezgranicznie wierzyłem. Nawet prośba o zdrowie nie miała sensu, bo wystarczyło przecież samemu o nie zadbać, choć w czasie epidemii, np. grypy, to wcale nie było łatwe. Tyle, że modlitwa też na niewiele się zdawała. Mogłem się modlić trzy razy na dzień, gdy przyszła pora, swoje w gorączce musiałem odleżeć. Ze swoich dylematów zwierzyłem się mojej bogobojnej i często gorliwie się modlącej babci, mając nadzieję, że ona mi to wyjaśni. Niestety, niewiele to dało, bo usłyszałem, że to On decyduje o tym, które prośby spełnić, a na dodatek trzeba być bardzo cierpliwym. A rzecz była niebłaha, bo moi rodzice żyli jak przysłowiowy pies z kotem i jeśli się o coś wtedy modliłem, to tylko o ich pojednanie. Modliłem się w domu, w parafialnym kościele, na pielgrzymkach do Piekar Śląski i na Jasną Górę. Gdy widziałem dziękczynne wota, rosła we mnie nadzieja, bo przecież nie modliłem się o coś dla siebie, lecz w intencji moich najbliższych. Ile można czekać? Rok, dwa, trzy? Czekałem dziesięć lat z dużym okładem, doświadczając upokorzeń, strachu i rozpaczy. Się nie skarżyłem, ale i tak wszystko nadaremnie. Rodzice w końcu się rozwiedli (wbrew przykazaniu o nierozerwalności więzów małżeńskich) i dopiero wtedy przyszło ukojenie.

  A jednak wiary jeszcze wtedy nie straciłem. Od pewnego księdza usłyszałem, że modlitwa jest rozmową z Bogiem, szansą wylania swoich żalów, byle nie pretensji. Do Boga pretensji mieć nie można, On ma wobec mnie swoje zamiary, których nikt nie odgadnie. To miało nawet swój sens, przynajmniej do czasu, gdy sobie uświadomiłem, że to nie jest rozmowa. Rozmowa polega na wymianie zdań, modlitwa była, co najwyżej monologiem – monologiem samego do siebie. Bo oprócz zapewnień kaznodziei nic nie wskazywało na to, że mnie ktoś chociażby tylko słucha. Przychodzi mi w tym miejscu na myśl fragment Psalmu [22, 2]*:
„Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?
Daleko od mego Wybawcy słowa mego jęku.
Boże mój, wołam przez dzień, a nie odpowiadasz,
[wołam] i nocą, a nie zaznaję pokoju.”
Jak na ironię, zdecydowanie lepiej czułem się po myślach skierowanych do pięknego portretu mojej drugiej babci, tej mniej bogobojnej, dziś określiłbym ją jako agnostyczkę. Przynajmniej cały czas czułem na sobie jej piękne, łagodne i pełne zrozumienia spojrzenie. A przecież, gdy powstawał ten portret nie mogła nawet wiedzieć, że będę jej wnukiem. W moim pokoju wisiał też obraz Jezusa. Młody, długowłosy, z niezbyt bujną brodą, z prawą dłonią uniesioną lekko ku górze z charakterystycznie splecionymi dwoma palcami i sercem, symbolem miłości, na wierzchu. Niby patrzył we mnie, ale jak się dobrze przyjrzałem, ten wzrok był utkwiony gdzieś tuż za mną. Wiem, to taki trik malarski, ale to przez ten trik nie mogłem poczuć tej bliskości, jaka emanowała z portretu  babci. To zakrawało na bluźnierstwo, ale gdy tylko uświadomiłem sobie tę różnicę, po stokroć wolałem się zwierzać babci, co mi zostało do dziś. Nie, nie miałem złudzeń, bo w gruncie rzeczy skutek był taki sam, czyli żaden, tylko samopoczucie było lepsze, a ulga zdecydowanie bardziej wyrazista.

  Przestałem się modlić w ogóle, co w niczym, o zgrozo!, nie zmieniło mojego życia na gorsze. Na lepsze też niewiele, jeśli nie wcale. Ot, zniknęła tylko ułuda, że modlitwa czemuś służy. Gdy swego czasu oddałem się dokładnej lekturze Biblii i natknąłem się na Księgę Psalmów, nigdy już nie pojawiło się we mnie przekonanie, że popełniam coś złego, zaniedbując modlitwy. Aby nie być gołosłownym, przytoczę kilka wersów z tej Księgi:
„Służcie Panu z bojaźnią, i Jego nogi z drżeniem całujcie, bo zapłonie gniewem i poginiecie w drodze. [Ps 2,12],
Bo uderzyłeś w szczękę moich wrogów i wyłamałeś zęby grzeszników [Ps 3, 8]
Ukarz ich, Boże, niech staną się ofiarami własnych knowań. [Ps 5, 11]
Powstań, o Panie, w Twym gniewie, podnieś się przeciw zaciekłości mych ciemięzców, wystąp w sądzie, jaki zapowiedziałeś. [Ps 7,7]
Bóg - Sędzia sprawiedliwy, Bóg codziennie pałający gniewem. [Ps 7,12]
Gromiłeś pogan, zgubiłeś występnych, imię ich na wieczne czasy wymazałeś. Upadli wrogowie - w wieczyste ruiny, miasta poburzyłeś - przepadła o nich pamięć. [Ps 8 6,7]
Skrusz ramię występnego i złego: pomścij jego nieprawość, by już go nie było [Ps, 10, 15]
Niech Pan wygubi wszystkie wargi podstępne i język pochopny do zuchwałej mowy [Ps 12, 4]
(wyzwól mnie), Panie - od ludzi: od ludzi, którym obecne życie przypada w udziale i których brzuch napełniasz Twymi dostatkami; których synowie jedzą do sytości, a resztę zostawiają swoim małym dzieciom. [Ps 17, 14]

Niech spadnie Twa ręka na wszystkich Twoich wrogów; niech znajdzie Twa prawica tych, co nienawidzą Ciebie. Uczyń ich jakby piecem ognistym, gdy się ukaże Twoje oblicze. Niech Pan ich ochłonie w swym gniewie, a ogień niechaj ich strawi! Wytrać ich potomstwo z ziemi,
usuń ich plemię spośród synów ludzkich! [Ps 21 9, 11]”

  Kto ma ochotę na więcej, polecam, tych psalmów jest sto pięćdziesiąt i prawie w każdym podobne fragmenty. Tylko we mnie gdzieś tam rodzi się zwątpienie, czy ja i ci, co mi polecali modlitwę, wiedzieliśmy na pewno, czym mają być te słowa kierowane do Stwórcy? Może zamiast próśb o dobro należało błagać o nieszczęście dla innych?

Przypisy:
* - wszystkie cytaty zaczerpnięte z Biblii Tysiąclecia, Księga Psalmów, wydanie internetowe: http://biblia.deon.pl/rozdzial.php?id=834

PS Do Ninel: w żaden sposób nie potrafię wstawić komentarza pod Twoim notkami, ba!, nie potrafię nawet założyć konta na blox-ie (sic!) Masz na to sposób?