Czystość i nieczystość

  Do napisania tej notki zainspirował mnie blog Aisab, gdzie użyto sformułowania: „Nie dawajcie psom tego, co święte, i nie rzucajcie swych pereł przed świnie, by ich nie podeptały nogami, i obróciwszy się, was nie poszarpały (...)” (Mt 7:6,12-14). Gwoli wyjaśnienia, te słowa miał wypowiedzieć sam Jezus. Mnie te słowa bulwersują, bo choć nie mam się za wierzącego, one odnoszą się do pogan (bez względu na to, co pod tym pojęciem się kryje) i do niewierzących. Kuriozum tego pogardliwego określenia „innych” pogłębia fakt, że ci poganie stali się gorliwymi katolikami, o czym Jezus, jako Bóg Wszechwiedzący, musiał wiedzieć.

  Katolicka moralistka, pani Ewa J. Jezierska, na jednym z katolickich portali próbuje w karkołomny sposób udowodnić, że czarne jest białe, bo wymowa przytoczonego fragmentu Ewangelii jest jednoznacznie obraźliwa. Skąd to wynika. Ano z faktu, że w Starym Testamencie, w rozdziale 11 Księgi Kapłańskiej i 14 rozdziale Księgi Powtórzonego Prawa są wytyczne dotyczące tego, które zwierzęta są „czyste”, a które nie. Dla mnie, ateisty, te rozgraniczenie nie ma sensu, ale nawet gdyby przyjąć, że są prawdziwe, rodzi się dość istotna wątpliwość. Skoro wszystkie zwierzęta są dziełem Stwórcy, rozdział na czyste i nieczyste staje się zaprzeczeniem idei Stwórcy doskonałego. Jest jednak gorzej, dużo gorzej. Ten sam ewangelista, Mateusz, przytacza inne słowa Jezusa: „Nie przyszedłem zmieniać Prawa (...) Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni.” (Mt,5:18) Zapytam w tym miejscu z pełną przekorą, ba, wręcz z przekąsem; dlaczego dziś chrześcijanie nie przestrzegają tego podziału na zwierzęta czyste i nieczyste? Dlaczego z takim zadowoleniem wpieprzają schabowe, szynki, tłuste kiełbasy, kaszanki i salcesony z wieprzowiny?

  Aby nie było, ja nie mam nic przeciw tym specjałom i sam chętnie zaspakajam swoje wybredne podniebienie tymi delicjami. Tyle, że mnie to Prawo nie obowiązuje. Ja nie muszę z tego powodu mieć dylematów moralnych. Ktoś powie, że to się zgadza, bo ateiści moralności nie posiadają. Ja i z tym się zgodzę pod jednym warunkiem, że mówimy o moralności chrześcijańskiej, niewolnej od hipokryzji – w tym przypadku o jedzenie mięsa z nieczystych zwierząt chodzi. Mnie Dekalog nie jest potrzebny do orzekania, co jest dobrem, a co złem. Ja nie muszę zasłaniać się Złym, który kusi mnie do złych postępków, ja nie będę usprawiedliwiał swoich złych postępków jego podszeptami. Mnie do określenia, co jest czyste, a co nie, wystarczy prosta i uniwersalna zasada: „Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe”. W jej myśl nie będę zabijał, nie będę kradł i nie będę mówił fałszywego świadectwa o innych.  A wystarczy się przyjrzeć, w ujęciu historycznym, czym do tej pory karmi nas chrześcijaństwo i inne religie. Wystarczy przeczytać w jaki sposób krzewiono wiarę, w jaki sposób zdobywano Tron Piotrowy, jakie idee popierali papieże i wreszcie jak dziś Stolicę Apostolską nękają afery w sferze zarówno moralnej (pedofilia i homoseksualizm) jak i w sferze finansowej, choć nam, maluczkim wpaja się ubóstwo i cnotę za największą świętość.

   Nie, ja nie mam nic przeciw wierzącym w Boga, warto jednak sobie uzmysłowić, że nasza zwykła, nieboska a ludzka moralność, bywa czasami o niebo doskonalsza od tej boskiej. To humanizm (choć w bólach) orzekł, że niewolnictwo w każdej formie jest niemoralne, to on odkrył, że wykonywanie wyroków śmierci jest równoznaczne z popełnieniem morderstwa, to on wreszcie dostrzegł, że cierpienie wcale nie musi uszlachetniać, a pragnienie zaspokojenia doczesnych dóbr, poczucia spełnienia już tu na ziemi, czy wreszcie dostrzegania piękna na tej samej ziemi nie musi mieć w sobie znamion zła i grzechu. To wreszcie on zrozumiał, że nie ma podziału na zwierzęta czyste i nieczyste, że one nie są tylko po to, aby być wyłącznie naszym pokarmem. One wszystkie mają takie samo prawo istnieć na tej planecie tak jak my.  Ziemia nie jest nam dana, aby robić z nią, co się nam żywnie podoba. Chyba, że chcemy być jak idiota, który podcina gałąź, na której siedzi.