Toksyczność

  Dziś, dla rozładowania politycznego i ideologicznego napięcia, zupełnie inny temat. Za wstęp niech posłuży fragment zwierzeń pewnej pani: „Mam za sobą ośmioletnie okropne małżeństwo. Mój mąż gnębił mnie psychicznie. Potrafił sprowokować kłótnię, doprowadzić mnie do płaczu, a potem wyjść z domu, trzaskając drzwiami, mówiąc, że idzie sobie, bo nie ma ochoty spędzać wieczoru z ryczącą nudziarą. Nie wracał na noc, a ja zamiast zmienić zamki w drzwiach, nie spałam do rana, czekając, że wróci.” W podobnie utrzymanym tonie zalazłem jeszcze kilkanaście innych artykułów z puentą: „Na początku nic na to nie wskazuje - jest romantyczny [koniecznie „on” – dopisek mój], czuły, zabiega o nas, wręcz nadskakuje. Aż pewnego dnia staje się zdystansowany, obojętny lub wręcz okrutny.” Ma z nich wynikać, że faceci to świnie, co jest dość powszechnie propagowaną opinią o rodzaju męskim.

  Otóż ja protestuję, stanowczo i dobitnie! Ten pogląd ma na celu tylko i wyłącznie usprawiedliwić własną niedoskonałość, dobitniej – ułomność rodzaju żeńskiego. To, że rodzaj męski różni się zdecydowanie od żeńskiego jest jakby wszystkim znane i przez wszystkich akceptowane. Zresztą nie da się inaczej, bo natura daje temu jednoznaczny dowód. To nie tylko różnice wynikające z budowy anatomicznej, to również różnice w sferze uczuć i odczuwania. Problem w tym, że ów rodzaj żeński, choć te różnice dostrzega, i tak uznaje swoją odmienność za jedynie słuszną, prawidłową i możliwą do zaakceptowania. To wynika z drugiego cytatu, pisanego zresztą przez kobietę. Facet ma być romantyczny, czuły i opiekuńczy, co w gruncie rzeczy nie jest mu obce, ale nie stanowi credo jego osobowości. Może taki być, ale na bogów, nie jest to jego naturą, nie będzie taki non stop. Jeśli się taki staje, od razu zyskuje opinię zniewieściałego i to opinię kreowaną przez te sam rodzaj żeński, który chce, aby takim był. Perpetuum mobile.

  Taka postawa, chcieć i nie chcieć, jest na tyle toksyczna, że musi skutkować niedomówieniami, kłótniami a w konsekwencji rozstaniem. „Biedny” rodzaj męski nie jest w stanie zrozumieć, jak to jest możliwe iść do przodu i jednocześnie się cofać. Jak być twardzielem, a jednocześnie czułym. Jak to jest być romantycznym, a jednocześnie twardo stąpać po ziemi. Do tego dochodzą inne sprzeczności i dziwy. Jak to jest mieć pełną szafę ciuchów, w której nie ma już miejsca na jego jedyny garnitur i powiedzieć, że nie ma się w co ubrać?! Jak to jest mieć ochotę na coś ekscytującego i jednocześnie żądać kolacji sam na sam, koniecznie przy świecach. Facet nie rozumie, jak to jest mieć przyjaciółkę i jednocześnie cieszyć się z jej niepowodzeń. Facet nie zrozumie dlaczego opuszczona klapa sedesu wygląda lepiej niż nie opuszczona. Można się ostatecznie przyczepić do walających się skarpetek, ale czy tak aby postępują wszyscy faceci? Bo już na przykład nie rozumiem dlaczego zamknięty i niewidoczny w szafie sweter wygląda lepiej niż powieszony na krześle, ale już na przykład tuzin majtek i staników wiszących w łazience jest widokiem pięknym, nawet jeśli się nie jest fetyszystą? Albo, dlaczego nagle przebudzony, zobaczywszy maseczkę na twarzy ukochanej mam, powiedzieć z niekłamanym zachwytem „pięknie wyglądasz kochanie”, a nie krzyczeć przerażony „rany boskie!”? A już kompletnie nie rozumiem, dlaczego mam ubolewać nad jej bólem głowy, gdy mam ochotę na seks, a jednocześnie zrezygnować z pasjonującego meczu, gdy ona na ten seks ma akurat ochotę?

  Najgorszym jest jednak fakt, że kobieta ma prawo mówić, co jej się nie podoba, co ją denerwuje i wkurza. Nawet na wyrost i spuchliznę. Jeśli facet napomknie, że zupa jest przesolona, od razu zyskuje miano tyrana. Gdy nie zauważy nowej bluzki (a jak ma zauważyć, skoro w szafie jest ich kilkadziesiąt), staje się z miejsca obojętnym i nieczułym. Jeśli facet spóźni się z pracy, od razu są podejrzenia, że ma pewnie jakąś lafiryndę na boku.

  A może przydałaby się odrobina tolerancji, tak ostatnio, nie tylko w relacjach damsko-męskich, pogardzanej?